خوشنویسی جهانی پر از زیبایی است

علی نیک‌مرام هنرمند خوشنویسی 20 سال است به صورت حرفه‌ای در این عرصه فعالیت می‌کند. او علاوه بر تربیت شاگردان متعددی در این عرصه نگاه‌های جدی به فرهنگسازی در عرصه هنر داشته و با حضور در مکان‌های عمومی و فرهنگی مختلف به خوشنویسی برای مردم می‌پردازد.

از چه زمانی در عرصه خوشنویسی فعالیت خود را آغاز کردید و چرا از میان همه هنرها سراغ خوشنویسی رفتید؟

بنده سال ها به صورت آزاد خوشنویسی می کردم تا این که در سال 64 برایم جدی شد و با حضور در انجمن خوشنویسان آن را ادامه دادم. طی دو سال توانستم مدرک ممتاز را دریافت کنم و در سال 69 هم در آزمون استادی شرکت کرده و پذیرفته شدم. از سال 74 هم خوشنویسی را به صورت حرفه ای ادامه دادم و هنوز هم در این عرصه مشغول فعالیت هستم. نمایشگاه های متعددی را هم برگزار کرده ام. اما درباره این که چرا از میان هنرهای مختلف سراغ خوشنویسی رفتم، باید بگویم از نظر من این هنر بار فرهنگی قوی دارد و همیشه ماندگار است. یک تابلوی خوشنویسی می تواند با متن خود به مخاطبش تلنگر بزند و هنر را به عنوان یک ابزار به بهترین شکل برای بیان یک نکته و برقراری ارتباط با مخاطبش به کار گیرد. خوشنویسی هنری است که می توان با آن ارتباط خوبی برقرار کرد، سر و کار هنرمند با ابیات، اشعار و احادیث بزرگان است. شعر، ادبیات، احادیث و همه امور مثبت با این هنر عجین شده اند و می توانم بگویم این هنر درونش عشقی نهفته است و کسی که وارد این عرصه می شود طبعا نمی تواند چیز بدی بنویسد.

تا چه حد در انتقال این بار فرهنگی موفق بوده اید؟

فکر می کنم به نوبه خودم توانسته ام در این عرصه کاری انجام دهم. خوشحالم در عرصه ای کار می کنم که دنیایی پر از زیبایی، عشق و احساس است. خوشنویسی یکی از هنرهایی است که آلودگی در آن بسیار کم است. قدسی است، مسیرش تکاملی است و هر کسی با هر سطح سوادی می تواند با آن ارتباط برقرار کند.

چرا تابلوهای خوشنویسی در خانه ها کمتر از گذشته است؟

این عرصه به فرهنگسازی نیاز دارد. اگر فرهنگسازی ها درست انجام شود، مردم کم کم به جای پتو برای هم تابلوهای خوشنویسی و دیگر هنرها را هدیه می برند. اما مردم اکنون از این کار دور شده اند و به فرصتی برای آشتی با هنر نیاز دارند. این آشتی با فرهنگسازی درست و ایجاد رفاه نسبی در جامعه فراهم خواهد شد. همیشه این دغدغه را دارم که ای کاش روزی خوشنویسی به عنوان یک هنر ملی فراگیر شود.

بر چه اساسی شعرها را انتخاب می کنید؟

من در جامعه ای زندگی می کنم که مردم دردشان زیاد است. دنبال اشعاری با مضمون اجتماعی می روم و در صدد رفع نیازهای جامعه هستم. این که شعری را در برابر خود ببینند که تسکین روحشان باشد و ارتباط برقرار کنند برایم خیلی مهم است. در نمایشگاه ارتباط مخاطب با تابلو مهم است و بزرگ ترین هدیه برای هنرمند لذت بردن مردم از کارش است.

و کدام شاعران را بیشتر دوست دارید؟

رتبه نخست را مانند اغلب خوشنویسان به حافظ می دهم و بعد سعدی. همچنین شعرهای هوشنگ ابتهاج و زنده یاد حسین منزوی را هم خیلی دوست دارم، با آنها همذات پنداری می کنم و فکر می کنم شعرهایشان با من حرف می زند و این که بیشتر غزل دوست دارم.

اولین تابلوی خوشنویسی که نوشتید را به خاطر دارید؟

یادم نیست اما اولین سرمشقم مثل همه «ادب مرد به ز دولت اوست» بود.

منبع: جام جم