یک، دو، سه، حرکت تا آسمان
تلاش برای "به دست آوردن"، وقتی به لحظات ثمردهی نزدیک می شود لذتهای زودگذری را برای ما ایجاد می کند، تا اینکه به دست می آوریم و خیلی زود برایمان بی اهمیت می شود و دوباره برای تجربه این لذت، سرگرم کوشش برای به دست آوردن چیز دیگری می شویم و این، همه ی روش زندگی ما شده است.خود شما تا به حال حتما تجربه کرده اید که برای رسیدن به چیزی تلاش کرده و روزها و حتی سال های زیادی را وقت صرف کرده اید اما بعد از رسیدن به آن متوجه شده اید که آن طور که فکر می کردید ، نبوده! خیلی از لذت های دنیا این گونه است و برای همین باعث سرخوردگی می شود.
بدون کوشش های بی نتیجه برای به دست آوردن چیزهای بی ارزش هم می شود، لذت را تجربه کرد بلکه لذتهای خیلی عمیق تر و بالاتر را. مشکلات آزار دهنده را هم گاهی بدون حل کردن می شود تحمل کرد. فقط کافی است نگاه مان را عوض کنیم
. چرا رنجی که در باشگاه برای ورزش کردن تحمل می کنیم ما را غمگین و ناامید نمی کند اما اگر همین رنج را برای انجام کاری که زندگی، ما را به آن مجبور کرده است، تحمل کنیم بسیار افسرده و مایوس می شویم و احساس بدبختی می کنیم؟
به جای آنکه پوست صورتمان را بکشیم تا زیبا شویم، بهتر نیست به بی اهمیتی این زیبایی بیندیشیم؟ آیا این زیبایی را برای تغییر قضاوت دیگران در مورد چهره ی خودمان می خواهیم. این قضاوت چقدر ارزش دارد؟
گاهی کسانی را می بینیم که در مشکلات سختی مثل بیماری های لاعلاج و... دست و پنجه نرم می کنند اما بسیار باروحیه و قوی هستند و گاهی کسانی را می بینیم که هیچ مشکلی ندارند ولی بسیار ضعیف النفس و مایوسند. آیا جز تفاوت اندیشه هایشان، تفاوت دیگری هم با هم دارند؟ اندیشه ها را باید اصلاح کرد. برای اصلاح و زیبایی اندیشه باید سری به دنیای معنویت زد.
فکر نکنید دنیای معنویت چیزی برای شما ندارد. گاهی که از زندگی عرفای بزرگ واقعیاتی را می شنویم احساس می کنیم این چیزها با زندگی ما فرسنگ ها فاصله دارد، اما نباید این تلقی موجب دوری ما از دنیای معنویت شود. لازم نیست که به قله های عرفان نگاه کنیم. اگر از دامنه های این کوه نیز چیزی برگیریم زندگیمان زیبا خواهد شد. فقط کافی است گاهی برای چند لحظه توقف کنیم و به پاسخ سوالهای کلی تری بیندیشیم.
آیا براستی در آینده ای نه چندان دور به جهان دیگری که عالی تر و کامل تر از این جهان است، سفر نخواهیم کرد؟
آیا شتاب ایام به ما یادآوری نمی کند که ما مسافریم و به زودی از مرکب دنیا پیاده خواهیم شد؟
آیا واقعا به تمام چیزهایی که جمع آوری کرده ایم و به تمام چیزهایی که برای به دست آوردنشان تلاش می کنیم، احتیاج واقعی داریم؟
واقعا برای جلوگیری از مشکلاتی که در آینده ممکن است پیش رو داشته باشیم به ثروت احتیاج داریم یا به کسب قدرت روحی و معنوی؟
آیا روش بهتری برای زندگی کردن وجود ندارد و همه ی ما باید به همین روش معمول اکثریت، رفتار کنیم؟
داشتن حال و هوای معنوی، کیمیاترین دارو برای مداوای دردهای لاعلاج است. اما تغییر نگرش و سبک زندگی و وارد کردن معنویت در کارها چیزیست که به تنهایی سخت بوده و با کمک نزدیکان و همراهی اعضای خانواده خیلی اسان تر می شود. معنویت ، اگر جای خودش را در خانه ای باز کند، نه تنها مشکلات سخت را از نظر می اندازد و بی تاثیرشان می کند، بلکه از شروع رفتارهایی که مشکل سازند نیز جلوگیری می کند و این از بهترین دستاوردهای معنویت است.
امروز ، اولین روز ماه مبارک رمضان است ، ماهی که بهترین فرصت ها را برای معنویت بیشتر در افراد و خانه ها ایجاد می کند. چند نمونه از کارهای که می توانید انجام دهید تا از این موقعیت استفاده کنید:
_قلبتان را در محاصره ی شعارهای معنوی قرار دهید قطعا بی تاثیر نخواهد بود. معنویت هم قلبتان را آرام می کند و هم از رفتار و اخلاقتان مراقبت می کند. این حال و هوای معنوی را بدون نگرانی از اندیشه های مخالف در خانواده تبلیغ کنید. حتی اگر خودتان خیلی با این چیزها مانوس نیستید باز هم از تاثیر اندیشه های معنوی بر فرزندانتان مایوس نباشید و این اندیشه ها را به افکارشان تزریق کنید.
_با آدم های معنوی در ارتباط باشید. رفت و آمدهای تان را کنترل بیشتری کنید. برای دید و بازدید خانواده هایی را انتخاب کنید که روزه می گیرند و حال و هوای شان معنوی است.
_به سفره ی سحر و افطار به عنوان یک فرصت نه تنها برای تغذیه بلکه برای بالا بردن روحیه معنوی نگاه کنید. خواندن دعای سحر و حال و هوای سفره ی افطار تاثیر زیادی بر کودکان می گذارد.
با توجه به شرایط خانواده و سن و سال افرادآن ، راه های مختلفی برای پر بار کردن معنوی وجود دارد پس به خانواده تان و خودتان نگاهی بیاندازید و برای این ماه برنامه ریزی کنید.
التماس دعا
فرآوری: داودی
بخش خانواده ایرانی تبیان
منبع :خانواده موفق
مطالب مرتبط:
روی زندگی خوب، کلیک کن
آسمان ،همین نزدیکی در خانه تو
یکی هست،تا همیشه....
