تبیان، دستیار زندگی
برگزاری نمایشگاه گروهی نگارگری نقش در آینه در گالری ابوالفضل عالی حوزه هنری مایه دلگرمی و پویایی هنرجویان و هنرمندان فعال در چنین رشته هایی خواهد شد و با توجه كردن به هنری كه كمتر دیده میشود، درخت تناور نگارگری را از خشكیدن بازمیدارد.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

نگارگری در معرض خشكیدن

برگزاری نمایشگاه گروهی نگارگری "نقش در آینه" در گالری ابوالفضل عالی حوزه هنری مایه دلگرمی و پویایی هنرجویان و هنرمندان فعال در چنین رشته هایی خواهد شد و با توجه كردن به هنری كه كمتر دیده میشود، درخت تناور نگارگری را از خشكیدن بازمی دارد.

بخش هنری تبیان
نگارگری

"مظلومیت" كلیدواژه ای است كه بارها و بارها در گفتگو با هنرمندان رشته های مختلف شنیده ایم، اما بعضی از رشته های هنری هستند كه در گذر سالها بیشتر با این واژه مانوس شده اند و هر كدام از ما با شنیدن این كلمه از زبان آن هنرمندان، سری به نشانه تایید تكان میدهیم.

یكی از این هنرها «نگارگری» است؛ هنر اصیل و ارزشمند ایرانی كه در طول سالهای طولانی كه از عمرش میگذرد روز به روز بیشتر مورد بی مهری واقع شده است تا جایی كه به گفته فعالان این عرصه، بسیاری از كسانی كه استعدادهای زیادی در هنر نگارگری داشته اند، به دلیل حمایت نشدن از این هنر، دغدغه شغلی و اقتصادی، نداشتن جایگاه ویژه و درخور زحمت این هنرمندان و ... با این عرصه خداحافظی كرده اند و قلمهایشان را به كناری گذاشته اند. قلمهایی كه هر كدام می تواند شاخص و نماینده خوبی برای نشان دادن هنر و هنرمند ایرانی به مردم سایر كشورها باشد.

در مقابل انواع سبكها و روشهای مدرن و پست مدرن و هنرهای ابداعی و انتزاعی، كه بسیاری از آنها حرفی هم برای زدن ندارند و محض خالی نبودن عریضه بر دیوار گالریها و نمایشگاه ها مینشینند و در اكسپوها و حراجی ها به فروش میرسند، هنری چنین مفهومی، ظریف و دارای قدمت می تواند انگشت حیرت به دهان بسیاری از كسانی كه شیفته آثار هنری اصیل هستند بیاورد. در بین سایر هنرهای تجسمی از جمله مجسمه سازی، نقاشی، عكاسی و تصویرسازی كه مشتركات زیادی با هنر سایر كشورها دارند، نگارگری ایرانی با شكل و شمایل خاصی كه دارد از سایر هنرها متمایز است و جای آن هست كه در صورت ارائه صحیح و حساب شده، مانند الماسی بر انگشتر هنر جهانی بنشیند.

این همه در حالی است كه جای تاسف است هنگامی كه دیده میشود نه تنها این اتفاق رخ نداده و همتی برای معرفی و عرضه این هنر در جهان به چشم نمیخورد، بلكه حتی مردم كشور خودمان نیز با آن بیگانه اند. وقتی پای درد دل هنرمندان نگارگر بنشینی، بیشتر از این كه نگران این باشند كه چرا این هنر در بین سایر ملل شناخته شده نیست و ارزش و جایگاه خودش را پیدا نكرده، از این ناراحتند كه چرا حتی ایرانی ها با نگارگری ایرانی غریبه اند؟ چرا برای دیدن گالریها و نمایشگاه هایی كه به سبك و با تقلید از هنرهای كشورهای دیگر برگزار میشوند صف بسته میشود اما از هنری با این قدمت و اصالت استقبال نمیشود؟ گلایه میكنند كه چرا برای انواع وسایل تجملاتی، تزیینی و بدون كاربرد كه با فرهنگ ما همخوانی ندارد هزینه های زیادی صورت میگیرد ولی هنگامی كه قرار است یك اثر هنری ماندگار ارزشگذاری شود، تعداد صفرهای آن اینقدر به چشم می آید؟ و ده ها و صدها چرای دیگر كه سد راه ورود جوانترها و مانع فعالیت هنرمندان حرفه ای و پیشكسوت میشود.

این سوالها البته پاسخ های سخت، پیچیده و دست نیافتنی هم ندارند. به حاشیه رفتن بعضی از سبكهای هنری و ادبی كشورمان گره ای نیست كه نشود آن را با دست باز كرد. كافی است همت و همیتی وجود داشته باشد تا هنرمندان شاخص در این زمینه ها دلسرد و كم كار نشوند، كافی است راه ارتباطی را برای هنرجویان و اساتید هنری باز كنیم و امكان دستیابی مشتاقان به این عرصه را به فضایی سالم و پویا فراهم كنیم.

در شرایطی كه مرتبا بر بازگشت به سبك زندگی ایرانی - اسلامی تاكید میشود و در شرایطی كه نگران از دست رفتن باورها، ارزشها و فضایل اخلاقی هستیم، كمك گرفتن از نوع اعلای هنر میتواند در این زمینه راهگشای ما باشد. هنری كه در بین شلختگیها، عجله ها و دغدغه های هر روزه، برای دیدنش مكث كنیم، برای تولید و دریافت معنایی كه پشت آن نهفته است صبوری كنیم، با دیدنش چشممان از نابسامانیها و فضای غبارآلود شهر در امان باشد و در بین انواع پیامهای تبلیغاتی و جملات كم مایه كه از هر طرف به سمتمان هجوم می آورد، با مرور گنجینه ای از ادبیات غنی كشورمان، یك پله از پله های اخلاق بالاتر برویم.

هنر اصیل و ارزشمند ایرانی كه در طول سالهای طولانی كه از عمرش میگذرد روز به روز بیشتر مورد بی مهری واقع شده است تا جایی كه به گفته فعالان این عرصه، بسیاری از كسانی كه استعدادهای زیادی در هنر نگارگری داشته اند، به دلیل حمایت نشدن از این هنر، دغدغه شغلی و اقتصادی، نداشتن جایگاه ویژه و درخور زحمت این هنرمندان و ... با این عرصه خداحافظی كرده اند و قلمهایشان را به كناری گذاشته اند

اما این همت قرار نیست صرفا از سوی مسئولان صورت بگیرد و نباید از نقش مهم و پررنگ خود هنرمندان برای دستیابی به جایگاه درخور این هنر غافل شد. هنر در ذات خودش با نوآوری عجین است و با این حساب، شاید بخشی از "مظلومیتی" كه هنرمندان ما به آن اشاره میكنند در گرو همین نكته كلیدی باشد كه در ورطه تكرار و تقلید افتاده اند. اگر هنرمندان ما این نكته اصلی و اساسی را فراموش كنند، نمیتوان خیلی به مانایی و تاثیرگذاری اثرشان امیدوار بود.

نكته قابل توجه و درخور اهمیت این است كه هنری كه در سده های مختلف در ایران بروز پیدا كرده، امروزه با چالشی به نام "همنوا نبودن با نیازهای روز جامعه" مواجه شده است. از این منظر، میتوان با دو رویكرد كلان به این چالش پاسخ داد. یكم؛ جایگاه هنرمندان به عنوان راهگشایان خلاقیت، پویایی و ترویج دهنده مفاهیم متعالی اخلاقی و انسانی بسیار حائز اهمیت است. در این مقام، هنرمندان لازم است با توجه به قابلیتها و ظرفیتهای این هنر اصیل، با بهره گیری از خلاقیت، مطالعه و پژوهش و نگاهی هنرمندانه، با درایت و عمیق به ساحتهای گوناگون اجتماعی، فرهنگی، معنوی و ... این هنر را آیینه ای بازتاب دهنده از تفكرات اصیل جامعه ایرانی و اسلامی قرار دهند.

دوم؛ معرفی نشدن كافی و جامع از سوی مسئولین، هنرمندان و مدرسین فضاهای آموزشی و دانشكده ها، رسانه ها و محافل كارگاهی از دیگر مشكلاتی است كه این هنر با آن مواجه است. برای برطرف شدن این چالش میتوان با برگزاری گالریهای دائمی، كارگاه ها و آموزش در مدارس و كلاسهای آموزشی به كشف و پرورش استعدادهای نو، تقویت نگاه بصری مخاطب و كاركردی كردن این اثر هنری در جامعه، اقبال عمومی را نسبت به این رشته هنری تقویت كرد.

در همین زمینه و با این رویكرد است كه حوزه هنری به عنوان متولی امر فرهنگ و هنر اسلامی و ایرانی، با برگزاری كارگاه، ایجاد فضای ارتباطی بین هنرجو و هنرمندان، حمایت برای برگزاری نمایشگاه و ارائه اثر، تلاش میكند در جهت ارتقای این هنر متعالی گام بردارد. برگزاری نمایشگاه گروهی نگارگری "نقش در آینه" در گالری ابوالفضل عالی حوزه هنری از جمله این فعالیتهاست كه مایه دلگرمی و پویایی هنرجویان و هنرمندان فعال در چنین رشته هایی خواهد شد. نمایشگاهی كه به مدت یك ماه این استعدادها را در معرض دید مخاطبین عام و خاص قرار داده و با توجه كردن به هنری كه كمتر دیده میشود، درخت تناور نگارگری را از خشكیدن بازمیدارد.


منبع: پایگاه خبری حوزه هنری