زندگی نامه یک دروازه بان اصلی!
در فوتبال ایران اگر از کسی درباره دروازه بان محبوب و مورد علاقه اش سوال کنی خیلی ها با نام زنده یاد ناصر حجازی را می آورند یا احمدرضا عابدزاده اما اگر از قدیمی ترها سوال کنی، یک گزینه سوم هم پیدا می شود؛ عزیز اصلی:
دروازه بان سابق تیم ملی و پرسپولیس که روز پنجشنبه سوم اردیبهشت ماه و در سال 79 سالگی در بیمارستانی در آلمان درگذشت و به دوست و هم پستی خود در تیم ملی ناصر حجازی پیوست تا فوتبال ایران که 25 فروردین ماه امسال عارف قلی زاده کاپیتان اسبق تیم ملی و استقلال را از دست داده بود، باز هم در غم از دست دادن یکی از ملی پوشان قدیمی خود عزادار شود.
الگویش یاشین بود
دروازه بان ها معمولا چهره ای متفاوت از سایر بازیکنان در زمین فوتبال به شمار می روند. هم به واسطه روحیات و اخلاق شان و هم به دلیل تفاوت رنگ پیراهن شان اما در میان دروازه بان های بزرگ فوتبال ایران، عزیز اصلی کاراکتری بسیار متفاوت نسبت به سایر گلرها داشت و به همین خاطر در زمره بزرگ ترین دروازه بان های فوتبال مثل زنده یاد حجازی و عابدزاده قرار دارد .
زنده یاد اصلی در ژیمناستیک، رزمی و کشتی کج نیز سابقه کوتاهی داشت. او لئو یاشین، دروازه بان فقید و شهر شوروی سابق را الگوی خود می دانست.
سیلی های اصلی در داربی!
و البته یکی از بازیکنان خشنی بود که به واسطه حادثه جویی هایش در جریان داربی چهارم و ششم و سیلی هایی که به صورت دو داور آن دو مسابقه یعنی ابوالقاسم حاج ابوالحسن و ارشد برازنده نواخت در تاریخ این رقابت سنتی ماندگار شد! هر چند که فدراسیون وقت هر دو دیدار را 3 بر صفر به سود تاج سابق اعلام کرد. این اتفاقات باعث شده بود تا بسیاری در آن زمان از او هراس داشته باشند. هر چند او معتقد بود به هیچ وجه خشن نیست و با چاقو به میدان نمی رود!
اصل ماجرای درگیری هایش را این طور تشریح کرده بود در آن زمان من با خون دل پرسپولیس را تربیت کرده بودم. تیم تاج هم عظمت زیادی داشت، هر بازیکنی به تاج می رفت به تیم ملی هم دعوت می شد و اکثر داوران تحت تأثیر این تیم بودند. در نیمه اول آن دیدار مظلومی گلزنی کرد و تاج پیش افتاد در نیمه دوم در یک ضد حمله فرصتی برای ما مهیا شد خوردین فرار کرد و کسی نتوانست او را متوقف کند و در نهایت از پشت 18 قدم دروازه تاج را باز کرد. این گل کاملاً سالم بود داور هم در ابتدا گل را قبول کرد. اما بعد از آن قلیچ خانی با داور در گوشی صحبت کرد و آن اتفاقات رخ داد. من در حال شادی بودم که داور به من گفت عزیز گل قبول نیست. خوردین خطا کرده، من هم با تعجب گفتم خوردین که پا به توپ بود و گل زد، چه خطایی! او هم جواب داد اگر اعتراض کنی اخراجت می کنم شما خودتان می دانید در آن وضعیت چه فشاری روی بازیکنان است. من سعی کردم خودم را کنترل کنم اما در نهایت آن درگیری ها رخ داد. از همان جا بود که از فوتبال دلزده شدم. پس از آن هم تمام مخارج مصدومیت ؟؟؟ را خودم پرداخت کردم اما مسوولان باشگاه به من گفتند که به ما ارتباطی ندارد جواب بازیکن ملی پوشی که سه بار قهرمان آسیا شده را به این صورت دادند.
وفاداری به پرسپولیس
او که نام کاملش عزیز اصلی منش بود و در 15 فروردین 1316 در شهر تبریز به دنیا آمده بود. فوتبال حرفه ای خود را از باشگاه دارایی آغاز کرد و پس از آن به شاهین و سپس به پرسپولیس پیوست و تا پایان دوران بازیگری در پرسپولیس ماند جالب اینکه در آن سالی که اکثر پرسپولیسی ها به پیکان پیوستند. اصلی همچنان به این تیم وفادار ماند. اصلی درباره اتفاقاتی که در آن زمان رخ داد، گفته بود به هر حال آن بازیکنان از مکتب شاهین بودند اما من از دارایی آمده بودم. آنها چندین سال با هم رفیق بودند و ما مثل غریبه ها بودیم علاوه بر این ما آذری ها تعصب خاصی به تیم های خود داریم. آن زمان علی عبده رئیس باشگاه پرسپولیس بود من آدمی هستم که اگر با کسی نمک بخورم نمکدان را نمی شکنم و برای این چیزها اهمیت خاصی قائل هستم علاوه بر این سرپرست وقت باشگاه پیکان هم رابطه خوبی با من نداشت و با هم اختلاف داشتیم. این ها هم دست به دست هم داد تا من در پرسپولیس بمانم.»
اولین قهرمانی آسیا با اصلی
وی که فارغ التحصیل دانشسرای تربیت بدنی، در بازی های آسیایی 1963 و 1966 به همراه ایران قهرمان شد و در المپیک 1964 که فوتبال ایران برای اولین بار به المپیک راه یافت نیز دروازه بان تیم ملی ایران بود و در جام ملت های 1968 به همراه تیم ملی فوتبال ایران به قهرمانی آسیا رسید و در همان سال با 24 بازی ملی از تیم ملی خداحافظی کرد.
عزیز فنر؛ عزیز بنفش
اصلی به دلیل پرش های خویش به «عزیز فنر» و به خاطر پیراهن بنفش با یقه های سیاهی که می پوشید به عزیز بنفش معروف بود پیراهن هایی که بسیار محبوب و پرفروش بود و در تولیدی های ورزشی به پیراهن عزیز اصلی معروف شد.
اصلی درباره پیراهن بنفش خود گفته بود» یک مرتبه باشگاهی از چکسلواکی به ایران آمد که دروازه بان آنها مرا به شدت تحت تأثیر خود قرار داد. بازی بسیار چشم نوازی داشت. ما با آنها دو مرتبه بازی کردیم. در بازی دوم من مصدوم بودم و درون دروازه نایستادم که در نیمه اول 3، 2گل دریافت کردیم.
به همین خاطر با وجود مصدومیت در نیمه دوم به میدان رفتم و توانستیم یکی، دو گل به ثمر برسانیم اما در نهایت شکست خوردیم بعد از آن دیدار با گلر آنها دوست شدم و از او خواستم که پیراهنش را به من بدهد. آن پیراهن یادگاری او بود و از همان زمان تولیدی ها از روی آن پیراهن های بنفش رنگ با یقه مشکی تولید کردند و نام را گذاشتند پیراهن عزیز اصلی.»
نقش آفرینی در سینما
یکی از اتفاقات جالب دوران زندگی اصلی حضورش در عالم سینما بود او یکی از نخستین بازیکنان فوتبال بود که به بازیگری در سینما روی آورد و بین سال های 1345 تا 1350 در هشت فیلم بازی کرد فیلم سینمایی «مامور دو جانبه» در سال 1345 به کارگردانی احمد نجیب زاده و با بازی زنده یاد ایرج قادری اولین فیلمی بود که اصلی در آن به ایفای نقش پرداخت.
او در دومین فیلم خود در همین سال برای کارگردان مطرح سینمای ایران زنده یاد ساموئل خاچیکیان و در فیلم «خداحافظ تهران» جلوی دوربین رفت و با بهروز وثوقی همبازی شد. خاچیکیان در سال 45 فیلم دیگری به نام بی عشق هرگز با نویسندگی خودش و زنده یاد احمد شاملو ساخت که اصلی باز هم در آن به ایفای نقش پرداخت.
کشتی نوح (1347) به کارگردانی خسرو پرویزی، تونل (1347) ساخته نادر قانع، پنجه آهنین (1347) به کارگردانی مهدی میر صمدزاده، پلی بسوی بهشت (1347) به کارگردانی و نویسندگی محمد زرین دست و فاتحین صحرا (1350) به کارگردانی و نویسندگی محمد زرین دست فیلم هایی بودند که زنده یاد اصلی در آنها به ایفای نقش پرداخت.
اصلی درباره حضور پنج ساله خود در سینما گفته بود. اصولا جوان ها به ماجراجویی علاقه زیادی دارند. من هم در وجود خود این احساس را داشتم. زمانی که در فوتبال به اسم و رسمی رسیدم. یک کارگردان ارمنی از من درخواست کرد که در فیلم و بازی کنم و من هم قبول کردم. اما باید بگویم که بیشتر از اسم من در سینما استفاده شد و نتوانستم آن طور که باید و شاید خودم را نشان دهم. به همین خاطر با وجود علاقه ای که داشتم دیگر به دنبال بازیگری نرفتم.
نقاشی
جالب است بدانید زنده یاد اصلی دستی هم در عالم نقاشی داشت که در خصوص آنها گفته بود بله من نقاشی می کشدیم اما دیگر ادامه ندادم نقاشی هم دردسرهای خاص خودش را دارد و من دیگر حوصله این کارها را ندارم و گر نه علاقه زیادی به آن دارم. حدود 20، 30 تابلو هم کشیده ام.»
بدرود حیات
وی که سال 65 در دوسلدورف آلمان سکونت داشت، پس از دوره ای که در بیمارستان بستری شد و بعد بهبود یافت دوباره به کما رفت و سرانجام سوم اردیبهشت 94 به دیار باقی شتافت. روحش شاد و یادش گرامی باد...
بخش ورزشی تبیان
