از جوجه های کودکی تا فرزند داری!

بچه که بودم مادرم برایم جوجه می خرید. اولش فکر نمی کردم بزرگ کردنشان کار چندانی سختی باشد، اما بعد فهمیدم پرورش جوجه ها فوت و فن خودش را دارد . چند جوجه از بین رفتند تا توانستم جوجه داری را یاد بگیرم.

اما من باید فقط راه پرورش جسم جوجه ها را یاد می گرفتم. جوجه های من عاشق نمی شدند، با رفیق ناباب نمی گشتند . آن ها علاقهای به بازی های کامپیوتری نداشتند . با دود و دم غریبه بودند و اعتیاد در کمینشان نبود. جوجه های طلایی من افسرده نمی شدند و من غصه بی خدایی آن ها را نمی خوردم.

جوجه های من وقتی بزرگ می شدند ، فکر مدل دادن های آن چنانی به پر و بالشان نبودند ، چون آن ها تلویزیون تماشا نمی کردند که این بازیکن فوتبال و آن بازیگر سینما را الگوی خویش قرار بدهند. جوجه های من تلفن همراه هم نداشتند تا پیامک بازی کنند و با دوستانشان برای فلان مهمانی قرار بگذارند. جوجه ها چت کردن را بلد نبودند. آدرس ایمیل هم نداشتند که کسی برایشان عکس و قصه بفرستد. آدرس فیس بوک هم نداشتند.

دغدغه بچه هایتان را دارید؟

حالا که بزرگ شده ام، بچه هایی دارم که باید هم جسم و هم روحشان را پرورش دهم، اما یک سوال: دغدغه من برای پیدا کردن راه تربیت فرزندانم، آیا به اندازه نگرانی ام برای پرورش جوجه هایم هست؟

تربیت فرزند در دنیای امروز حساسیت بیشتری نسبت به نسل های گذشته دارد.اگر ما برای تربیت فرزندانمان کاری نکنیم دیگران با اهداف خاص خودشان تربیت بچه هایمان را عهده دار می شوند مثل شبکه های ماهواره ای که اهداف تربیتی خاصی را دنبال می کنند. یکی از اهداف آن ها ریختن قبح ضد ارزش های تربیتی است و ارزش کردنِ چیزهایی که در جامعه ما ضد ارزش هستند، مثل ارتباط آزاد دختر و پسر . طوری القا می کنند که اگر قبل از ازدواج ارتباط نداشته باشی نمی توانی انتخاب درستی داشته باشی.

هر اندازه هم رقبای تربیت دینی بیشتر می شود ، نیاز به وقت گذاشتن برای بچه ها از طرف والدین بیشتر می شود. اما بعضی والدین به بهانه های مختلف کم ترین وقت را برای بچه هایشان می گذارند. و بیشترین بهانه هم به محوریت مسائل اقتصادی است. وضعیت اقتصادی برای بعضی به حدی دغدغه شده که مجبورند بیش ترین وقت خود را بیرون از خانه باشند و نمی توانند وقت قابل توجهی را برای تربیت فرزندان خود اختصاص دهند. بعضی پدر مادرها هم حوصله ندارند وقت برای بچه ها بگذارند در واقع انگیزه کافی برای پرداختن به امور تربیتی را ندارند. اگر والدین باور کنند که با نپرداختن به امور تربیتی ممکن است فرزندشان در مسیر انحرافی قرار بگیرد، انگیزه کافی وقت گذاشتن برای بچه ها را پیدا می کنند. حتی اگر به انحراف هم کشیده نشوند ، ممکن است موجودی بی استفاده باشند و عمر خود را ضایع کنند. کدام یک از ما دوست نداریم فرزندان موفق داشته باشیم؟

رسول خدا(ص) چهار راهکار برای تربیت فرزندان معرفی می‌کنند:

اول اینکه پدر و مادر ابتدا خود عامل به خیر و خوبی باشند. در خانه‌ای که پدر و مادر به واجبات، محرمات و حلال و حرام توجه نمی‌کنند یا به نماز اول وقت اهمیت نمی‌دهند نباید انتظار داشته باشند که فرزندانشان دینی تربیت شوند.

راهکار دوم این است که فرزندانتان را متذکر خدا قرار دهید و این به معنی تسبیح دادن به دست فرزند نیست، بلکه باید بستر خانواده بستر ذکر و یاد خدا باشد و یاد خدا به طوری در آن خانه قوی باشد که کسی جرأت گناه نداشته باشد.

راهکار سوم این است که فرزندانتان را امر به معروف و نهی از منکر کنید و بدانید با که می‌رود، کجا می‌رود و چه می‌کند. اما فرزندی که ازدواج کرد و رفت تلاش نکنید سلیقه‌ها و نظراتتان را به او تحمیل کرده و زندگی او را خراب کنید بلکه به آنها نظر مشورتی بدهید زیرا امر به معروف باید همراه با رفاقت باشد.

راهکار دیگر رفیق بودن پدر و مادر با فرزندان است. کلید تربیت یک کلمه است و آن اینکه با فرزندانتان رفیق شوید و نگذارید قبل از شما کسان دیگری با آنها رفیق شوند.

فرآوری: زهرا سادات طباطبایی

منبع:کتاب منِ دیگر ما + بیتوته ازایسنا