تبیان، دستیار زندگی
<p>مایلی کهن با چه ضمانتی آزاد می شود؛ آیا وی باز هم به خانواده دایی توهین می کند؟
عکس نویسنده
عکس نویسنده
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

چرا مایلی کهن عذرخواهی نمی کند؟

مایلی کهن با چه ضمانتی آزاد می شود؛ آیا وی باز هم به خانواده دایی توهین می کند؟

امیر رضوانی - بخش اجتماعی تبیان

مایلی کهن و دایی

ماجرای دعوا و اختلاف میان علی دایی و مایلی کهن در فوتبال سریالی ادامه دار و پرحاشیه است که در آخرین ایستگاه خود در پی شکایت دایی از مایلی کهن خود را معرفی کرد تا 4 ماهی را در زندان بگذراند. متاسفانه زاویه های بسیار دیگر این ماجرا در پشت حواشی فوتبالی آن گم می شود که در این مقال بدان می پردازیم.

1. وکیل علی دایی در اینباره گفت مایلی کهن زندانی اعمال خودش است و شرط رهایی او از این شرایط و رضایت دایی را عذرخواهی مایلی کهن اعلام کرد. اما فراتر از این دعوای فوتبالی آنچه وکیل دایی گفته است نه گفته ای درباره این مربی کهنه کار بلکه جمله ای بسیار عمیق درباره جامعه ایرانی است. در واقع هر کدام از ما زندانی بسیاری از اعمال خودمان در جامعه هستیم. رفتارهای اشتباهی که بسیار از آن آسیب می بینیم حتی آنها را برای دیگران منع می کنیم اما خودمان حاضر نیستیم از آن دست برداریم. رواج خشونت، بدبینی، اهانت، لج بازی، عدم از خود گذشتگی و ایثار، خودخواهی، عدم احترام به دیگران و حقوق آنها مواردی است فضای اخلاقی  جامعه ما را در روابط اجتماعی به پرتگاه نزدیک می کند. جوامعی دیگری که خیلی از ما آن را مورد مدح قرار می دهیم در این موارد با اینکه بویی از فرهنگ اسلامی نبرده اند در رعایت بسیاری از نکات اخلاقی و آداب اجتماعی از ما جلوتر هستند. آنچه متاسفانه امروز در جامعه شاهد هستیم فزونی اختلافات و تنش ها در جامعه است که روابط همکاری، دوستانه و خانوادگی بسیاری را  از هم پاشیده است. اما راه حل  بسیاری از این آسیب ها و ناهنجاری های اجتماعی و اختلافات میان افراد، گذشت و عذرخواهی است ولی اکنون در جامعه کمیاب و گران قیمت شده است.

هنوز خیال می کنیم عذر خواهی و گذشت از ما چیزی کم می کند در حالی که خواهیم دید این دو فرهنگ اگر در جامعه جا بیفتد چه میزان از آسیب های اجتماعی، بزه ها و اختلافات کاسته می شود. صمیمت و احترام ها تا چه میزان دوباره به جامعه بر می گردد و چقدر بهتر زندگی خواهیم کرد؛ آرام تر و با روحیه سرزنده تر

2. خشونت؛ خشونت های کلامی و رفتاری اولین ناهنجاری است که ما در این مسئله با آن برخورد می کنیم در ماجرای اخیر نیز می بینم که اهانت ها در کلام و عدم رعایت حرمت و احترام به یکدیگر باعث شده است  تا کار به اینجا برسد. وقتی می توانیم گله و شکایت از همدیگر را میان خود حل کنیم آن را به جامعه و رسانه می کشانیم و در جمع هایی مطرح می کنیم که جای حل موضوع آتش بیار معرکه می شوند. می توانیم با نقد درست و رفتار صحیح و صمیمانه مسائل را حل کنیم اما سعی می کنیم با اهانت و توهین کار خود را پیش ببریم. گویا مدام دنبال تنش هستیم؛ موردی که بیش از گذشته به آسانی در جامعه قابل مشاهده است و سعه صدر در جامعه بسیار کاهش یافته است البته شاید گریزی از آن نیست وقتی فرزندان مان را طوری پرورش می دهیم  که دیگران را با جامعه به شکل گرگ هایی ببینند که جامعه از انها پر شده است و از اول به آنان یاد می دهیم آنها نیز باید اینچنین باشند و گرگ را جز خشونت به چه می شناسیم!

 3. خودخواهی و عدم احترام به دیگران و حقوق  آنها نیز در کنار خشونت از دیگر مواردی است که شاید ناشی از همان فرهنگ گرگ نمایی رفتاری در جامعه است البته این عدم احترام تنها در خشونت دیده نمی شود بلکه قدیم تر ها احترام به بزرگتر ها برای انها شان و جایگاه وساطت و ریش سفیدی داشت یعنی بزرگترها به واسطه تجربه و ریش سفیدیشان نمی گذاشتند اختلافی باقی بماند و ریشه بگیرد اما حال آن فرهنگ وساطت و پا رد میانی در جامعه ما خشکیده است. چندی پیش مطلبی کار کردیم که جوانی برای رهایی از طلاق مشکل خود را در دیوار اگهی کرده بود! و این به وضوح نشان از این دارد که دیگر کارکرد وساطت و پادر میانی جایگاه خود را ندارد نه ما برای حرف بزرگترها احترامی قائل می شویم و نه بزرگترها خود را به دردسر ! می اندازند.

٤. اما از همه مهمتر خشکیدن فرهنگی است که  راه از بین بردن اختلافات و خشونت ها در جامعه است و آن  چیزی نیست جز فرهنگ گذشت و عذر خواهی. گاهی می توان در مقابل یک کوتاهی، یک کار اشتباه از دیگران یا یک اهانت با گذشت به همه چیز فیصله داد و بدان دامن نزد بلکه میتوان با اینگونه رفتارها  و شرمنده کردن طرف مقابل نهی از منکر هم کرد و تاثیر گذار بود. از  نگاه دیگر می شود گاهی به جای لج بازی با عذرخواهی از رفتاری اشتباه می توانیم خودمان جلوی اتفاقات بدتر را بگیریم، ورق را کامل برگردانیم و به جای کینه محبت ایجاد کنیم " از محبت خارها گل می شود"

از همه مهمتر خشکیدن فرهنگی است که راه از بین بردن اختلافات و خشونت ها در جامعه است و آن چیزی نیست جز فرهنگ گذشت و عذر خواهی. گاهی می توان در مقابل یک کوتاهی، یک کار اشتباه از دیگران، یک اهانت با گذشت به همه چیز فیصله داد و بدان دامن نزد

اما متاسفانه نه تنها این مورد میان مردم رعایت نمی شود بلکه مسئولین نیز با رفتار خود به جای رواج این فرهنگ ها خلاف آن را در جامعه ترویج می دهند بارها دیده ایم که مسئولینی که اشتباهی مرتکب شده اند، تن به عذرخواهی و گردن گیری اشتباه خود و جبران آن نمی دهند بلکه طلبکارانه نیز رفتار می کنند درهمین ماجرای علی دایی و مایلی کهن با اینکه ادبیات نامناسب بارها میان این دو ردوبدل شده و تقصیر ها هم معلوم است اما هر بار به جای عذرخواهی از رفتارهای اشتباه ناشی از بدبینی ها و عصبانیت های ناگهانی شاهد دامن زدن به شرایط بوده ایم در حالی که با یک عذرخواهی هم این ماجرا تا بدینجا ادامه پیدا نمی کرد و هم الگویی میشد برای جامعه ای که میلیون ها مخاطب و هوادار دارد. رسانه ها هم متاسفانه نتوانسته اند تا به حال به اشاعه این دو فرهنگ کمک شایانی کنند.

هنوز خیال می کنیم عذر خواهی و گذشت از ما چیزی کم می کند در حالی که خواهیم دید این دو فرهنگ اگر در جامعه جا بیفتد چه میزان از آسیب های اجتماعی، بزه ها و اختلافات کاسته می شود. صمیمت و احترام ها تا چه میزان دوباره به جامعه بر می گردد و چقدر بهتر زندگی خواهیم کرد؛ آرام تر و با روحیه سرزنده تر.