مرگ تدریجی فوتبال ایران

وقتی ناباورانه ویروس گریز تماشاگر از سکوی ورزشگاه به جان فوتبال ما افتاد، تجویزها از سوی اهالی این رشته مختلف بود چون هر یک دلیل خاصی را بر خلق این پدیده موثر می‎دانستند. یکی از رایج ترین آنها که همواره تکرار می شد به نقش پخش مستقیم بازی های لیگ از تلویزیون اشاره می کرد. این دسته از افراد اعتقاد داشتند چون بر خلاف دهه شصت و اواسط دهه هفتاد خورشیدی همه مسابقات به صورت مستقیم از تلویزیون پوشش داده می شود از این رو تماشاگران ترجیح می‌دهند مسابقه را از پای گیرنده‌های خود تماشا کنند. اما همین برهان با آنتی تز موثری رو به رو بود؛ مگر بازی‌های بارسا و رئال و دیگر تیم های بزرگ جهان پخش مستقیم نمی شود؟ دو فصل قبل حتی برای نخستین بار به صورت آزمایشی یک بازی لیگ سری آ بین یووه و رم به صورت سه بعدی پخش شد.اما هیچ یک از اینها هرگز تاثیری در حضور هواداران در ورزشگاه نداشت.

آنهایی که تنها یک بار یک بازی فوتبال را از نزدیک دیده باشند می‌دانند آنچه از تلویزیون پخش می شود هرگز به اندازه حضور در ورزشگاه، جذابیت و هیجان ندارد.اینک با وقوع اتفاق اخیر اصل داستان و حقیقت گریز تماشاگر از ورزشگاه های ایران مشخص شده است.

از روزی که به علت جنگ فدراسیون و رسانه ملی حتی یک فریم از بازی‌ها از تلویزیون پخش نشد، سه مصاف تقریبا حساس در ورزشگاه آزادی برگزار شد اما در کمال تعجب تعداد هواداران دو تیم استقلال و پرسپولیس در این سه بازی روی هم رفته به 10 هزار نفر هم نرسید.

آنهایی که مدعی اند پخش زنده بازی‌ها موجب شده تا تماشاگر به ورزشگاه نیاید حالا چه توجیهی برای کچل شدن سکوها دارند؟ پرسپولیس یک بازی حساس با سایپا داشت اما هوادار این تیم با علم به اینکه مطمئن بود نه از تلویزیون بازی را می بیند و نه رادیو ثانیه ای از آن را گزارش می کند خیلی راحت به تیم محبوبش پشت کرد و شاید تنها پیگیر نتیجه نهایی بود.این اتفاق دقیقا در بازی با راه آهن در جام حذفی هم تکرار شد و مصاف استقلال و پارسه هم چنین حکایت تلخی داشت.

از این پس آنهایی که می خواهند برای معضل خالی شدن سکوها نسخه شفابخش تجویز کنند علت یابی ساده تر است. دلیل قهر تماشاگر، پخش زنده مسابقات نیست که اگر بود تا نیم ساعت قبل از بازی حساس استقلال و پارسه تنها 10 استقلالی روی سکوهای آزادی نبودند. مشغله کاری هم بهانه ای بیش نیست چرا که در بهترین زمان یعنی عصر پنجشنبه و شامگاه جمعه هم تعداد حضور هواداران به بیش از 10 هزار نفر نمی‌رسد و این برای فوتبالی که روزگار نه چندان دوری از بازی‌های میانه هفته اش 80 هزار هوادار دیدن می‌کردند یعنی یک مرگ تدریجی.

دلیل هرچه باشد آنچنان قوی و محکم به پخش زنده مرتبط نیست. دیر یا زود فدراسیون و رسانه ملی صلح می‌کنند و شاهد از سرگیری پخش مستقیم پیکارها خواهیم بود اما این سکته(قطع شدن پخش مستقیم مسابقات از رادیو و تلویزیون) زنگ هشداری بود برای آنهایی که بی کیفیت شدن فوتبال ایران را سهوا یا عمدا فراموش کردند و تنها دلیل فرار هواداران را به مسائلی از قبیل مشغله زندگی و سهولت دیدن بازی‌ها از پای تلویزیون ربط دادند.

استدلال آنها غلط از آب در آمد. این فوتبال روز به روزبیشتر در حال از دست دادن مخاطبان اصلی اش است و شاید تنها خروجی مثبت پخش نشدن بازی های لیگ، پی بردن به این واقعیت تلخ بود.

چگونه مدیران دو تیم فوتبال پرسپولیس و استقلال ادعا می کنند هر کدام سی میلیون هوادار دارند اما یک دهم درصد این جمعیت هم با علم به اینکه ایمان دارند بازی از تلویزیون نمایش داده نمی شود باز هم حاضر به تماشای محبوب خود از نزدیک نیستند؟ قصد و نیت ادامه خودفریبی نباشد وقت تامل است و مهمتر از آن اندیشیدن چاره.