زندگی مشترک با یک کلیک

ماجرا سایت های همسریابی که عمرشان به عمر همه گیری اینترنت در کشور ما باز می گردد، چند سالی است که با موضع گیری متفاوتی از مخالفت های افراطی گرفته تا تاییدهای تعجب برانگیز روبرو شده است.

کیانا نیکفام- بخش اجتماعی تبیان

به گزارش « تبیان» در سالهای نه چندان دور، اگر پسری می خواست ازدواج کند و تشکیل خانواده بدهد، خانواده اش در میان فامیل و در و همسایه برای او دنبال مورد مناسب می گشتند و پس از خواستگاری و انجام مراحل تحقیقات، مراسم عقد و عروسی برگزار می شد، عروس هم در سالهای اولیه زندگی مشترک، در خانه پدر شوهر ساکن می شد و کل جهیزیه هم چند قلم ابزارهای ابتدایی زندگی بود. این سالها اما اوضاع خیلی فرق کرده است، با رواج مهاجرت در دهه های اخیر، مردم شهرهای مختلف دیار خود را قصد یافتن کار ترک کردند و راه تهران را در پیش گرفتند و موج گسترده شهرنشینی در دهه های اخیر در نهایت باعث شد که تهران به ملک هفتاد و دو ملت بدل شود و همه افراد بدون توجه به اینکه اصالتا به کدام شهر و روستا تعلق دارند، در آپارتمان های چندین واحده، همزیستی در کنار یکدیگر را آغاز کردند. اتفاقی که در این میان افتاد، این بود که مردم با همان فرهنگی بومی قدم به شهری گذاشتند که سنخیتی با باورهای سنتی شان نداشت.

شهر جدید از طرف دیگر مولفه هایی تازه ای را به زندگی مردم اضافه کرد، مولفه هایی که به ذائقه بسیاری از مهاجران خوش نیامده بود. یکی از این مولفه های الحاقی شهرنشینی به زندگی مهاجران، سبک های نوین ارتباطات اجتماعی بود، در شهر جدید دیگر دختر و پسرها، تنها به روش سنتی ازدواج نمی کردند و در آستانه روابطی اجتماعی که گاه به ازدواج ختم می شد، قرار می گرفتند و در این میان بسیاری از پسرها دوست داشتند همسر مورد علاقه شان را در میان دخترانی که در جامعه می بینند، انتخاب کنند. هجمه مهاجران به تهران در طول دهه اخیر به ورود مولود تازه ای به عرصه ارتباطات همراه شد، پدیده ای به نام اینترنت که در بازه زمانی کوتاه، پا به خانه های مردم باز کرد و یکی از الزامات زندگی شهری لقب گرفت.

با گسترش روز افزون اینترنت در میان مردم، روابط هم ابزار نوین و به طبع اسان تری برای تشکیل و ادامه پیدا کرد و در این میان برخی برای آشنایی و ازدواج ، از ابزار جدید یاری جستند. خاستگاه سایت های همسریابی به سایت های اولیه ای باز می گردد که با عناوینی چون دوستیابی و همسریابی، با حجم محدود از مراجعان اغاز به کار کرده بودند و در این میان نه معلوم بود موسس سایت کیست و نه مشخص که چه کسانی و به چه اهداقی قدم به این سایت های می گذارند. دروغگویی و فریبکاری های اعضا و مدیران این سایت ها در ادامه اما باعث شد افرادی که با هدف یافتن همسر مناسب به عضویت این سایت های درآمده بودند، نه تنها همسر مطابق با معیارهایشان را پیدا نکنند بلکه با فریب اعضای این سایت ها آبرو و آرامش روحی خود را هم در معرض نابودی ببینند. کاهش ازدواج از یک سو و افزایش کلاهبرداری در سایتهای همسریابی از سوی دیگر باعث شد که دی ماه سال 90 سیدباقر پیشنمازی، معاون فرهنگی و تربیتی وقت وزارت ورزش و جوانان اعلام کند که قرار است این مرکز به طور رسمی نظارت بر سایتها و بنگاههای همسریابی نظارت کند زیرا مطابق تحقیق صورت گرفته توسط سازمان ملی جوانان به نظر می‌رسد تمایل به ازدواج اینترنتی رو به افزایش است و تعداد این سایت‌ها و مراکز همسریابی مجازی و اینترنتی در حال حاضر در کشور ما به 39 سایت می‌رسد.

در برابر این اظهارات اما بسیاری از کارشناسان مخالف با تاسیس سایت های همسریابی بودند و این سایت های را مخالف با هدف اصلی که ازدواج های پایدار است می بینند. مصطفی اقلیما رئیس انجمن مددکاری در این باره معتقد است: بررسی‌ها نشان می‌دهد چون دوستی‌ها و آشنایی‌های اینترنتی تعهدی میان افراد به وجود نمی‌آورد، می‌تواند خیلی زود به جدایی منجر شود. همچنین شناختی که از این طریق شکل می‌گیرد چندان کامل نیست چون ازدواج باید با آگاهی و درک عمیق صورت بگیرد. به گفته وی تحقیقات نشان می‌دهد ازدواج‌های اینترنتی اگر هم اتفاق بیفتند از روی عقل و منطق نیستند و متاسفانه سوءاستفاده در این سایت‌ها بسیار زیاد است و معمولا بیش از 90 درصد رابطه‌هایی که به شکلی در این سایت‌ها ایجاد می‌شود با اهداف جنسی است و اخلاق در بسیاری از موارد در این سایت‌ها زیر پا گذاشته می‌شود. اقلیما با بیان اینکه شکل این سایت‌ها در خارج از کشور هم به صورت دوست‌یابی است نه همسریابی که هیچ سنخیتی با فرهنگ ما ندارد ادامه می دهد: با توجه به پشتیبانی کار‌های پژوهشی صورت گرفته ما به طور قطع می‌توانیم اعلام کنیم که اکثر کاربران این سایت‌ها اهدافی برای رابطه‌های جنسی دارند و نه ازدواج.

همسریابی نه، همسر گزینی بله

در ادامه اما و اگرهای بسیاری که در ماه های اخیر در خصوص ماجرای تاسیس سایت ها و مراکز همسر یابی از سوی سازمان ملی جوانن به میان امده بود در نهایت 10 خرداد ماه امسال محمود گلزاری معاون ساماندهی امور جوانان درباره فعالیت سایت های همسریابی و همسرگزینی گفت: فعالیت این دو سایت با هم متفاوت است، سایت های همسریابی برای افراد مختلف همسر پیدا می‌کنند که فعالیت آنها از نظر ما غیرقانونی و بدون کنترل است. وی افزود: اکنون براساس آمار نیروی انتظامی حدود 300 سایت در این خصوص فعالیت می کنند که برای کنترل فعالیت سایت های همسریابی با قوه قضائیه و پلیس امنیت جلساتی داریم.

موسسات مجاز همسر گزینی، نیاز جامعه است

با در نظر گرفتن همه این اظهار نظرها اما با توجه به اینکه معیارهای ازدواج های این روزها با معادل های سالهای پیشنیش تفاوت بسیاری داشته است و از طرف دیگر با توجه گرانی های این روزها مردم دیگر تمایلی برای ازدواج ندارند، بهتر است سازمان ملی جوانان چاره ای برای جوانانی بیندشد که تمایل به ازدواج دارند اما نه امکانات مالی اش را دارند و نه نمی دانند گزینه مورد نظرشان را چگونه پیدا کنند تا از طریق انتخاب مناسب و ازدواج های پایدار ، دیگر با این سیر صعودی آمارهای طلاق روبرو نباشیم.