دعواهای "زنده" در رسانه ملی!

مدتی است که رسانه ملی به جای اینکه تریبونی برای رواج اخلاق باشد با پخش برخی برنامه ها نه تنها قدم در مسیر اشاعه اخلاقگرایی بر نمی دارد، که انگار گام در مسیر ذبح اخلاق اجتماعی برداشته است.

چندی پیش در برنامه جنجالی نود، دو مربی کهنه کار فوتبال در حالی مقابل یکدیگر قرار گرفتند که انگار هیچ قصدی غیر از توهین و تحقیر و کنار زدن پرده حیا و اخلاق نداشتند. در این برنامه زمانی که این دور مربی مقابل یکدیگر قرار گرفتند بر سر ماجرای بازی گل زده و نزده خطاهای داوری، چنان توهین ها و تحقیر هایی بر لب آوردند که به جرات می توان گفت تنها در نزاعات خیابانی دیده می شود. جالب اینجا است که فردی مانند علی دایی که داعیه تحصیلکرده بودن و استادی دانشگاه را به یدک می کشد، آنچنان وقیحانه،  واژه های غیر اخلاقی و نامناسب را روی آنتن رسانه ملی به کار می گیرد که انگار نه در مقابل دیدگان میلیون های مخاطبان که در چاله میدان قرار گرفته است. تراژدی زمانی عمیق تر می شود که بدانیم چنین افرادی ، به عنوان الگوی میلیون های جوان و نوجوان ایرانی محسوب می شود و در چنین شرایطی که الگوها این چنین بی ادبی و وقاحت را سرلوحه رفتار و گفتار خود قرار می دهند، دیگر چه انتظاری می توان از نوجوانان و جوانانی داشت که این به اصطلاح ورزشکاران را الگوی زندگی خود قرار داده اند؟

پای بی نزاکتی به مناظره های اقتصادی هم باز شد

چند روز از پخش برنامه نود و دشنام های آب نکشیده ای که علی و دایی و محمد مایلی کهن در آنتن آنتن مستقیم رسانه ملی نثار هم کردند، نگذشته بود که نوبت به برنامه مناظره اقتصادی رسید تا بار دیگر بهانه ای برای ترویج بی اخلاقی در تلویزیون باشد. دکتر پژوهان که یکی از حاضران در مناظره اقتصادی با موضوع هدفمندی یارانه ها بود، واژه های را بر لب آورد که موجی از تحیر را در میان مخاطبان ایجاد کرد و مردم در مقابل دوربین تلویزیون مات ماندند که این حرفهای نامناسب و غیراخلاقی چه ارتباطی می تواند با توصیف وضعیت اقتصادی جامعه ما داشته باشد و اصلا رسانه ملی چطور اجازه می دهد که چنین مسائلی از تریبون این رسانه که داعیه ملی بودن و تعلق همگانی مردم را دارد، پخش شود.

برنامه هایی از بی اخلاقی را کلید زدند

بیش از یک دهه پیش زمانی که برنامه نود برای اولین بار به آنتن شبکه سوم سیما رفت، هیچ کسی فکرش را هم نمی کرد که روزی کار به جایی برسد که مردم الفاط نامناسبی که از دهان اوباش خیابانی هم نمی شوند از دهان فوتبالیست ها و مربیان این برنامه بشنوند. شنیدن الفاظ نامناسب شاید در روزهای ابتدایی موجی از تحیر را در اذهان مخاطبان این برنامه ایجاد کرد اما این روزها کار به جای رسیده است که اگر مربی و فوتبالیستی به این برنامه راه پیدا کند و از این عبارات غیر اخلاقی بر لب نیاورد، موجب تعجب مخاطبان می شود.

شوخی که از حد بگذرد

ماجرا البته به برنامه نود ختم نشد. در سالهای اخیر سریال هایی با نام طنز به آنتن رسانه ملی رفتند که بیش از آنکه به طنز نزدیک باشند به هجو نقب می زدند. سریال هایی که در آنها از کنایه های جنسی گرفته تا استعاره های رکیک همه چیز دیده می شد و این بی اخلاقی ها گاه تا به آنجایی کشیده می شد که مردم با خود می اندیشند که زمانی که سریال های تلویزیونی چنین عبارات غیراخلاقی شنیده می شود، چه دلیل دارد که فرزندانشان را از تماشای برنامه های ماهواره ای باز دارند؟ جالب اینجا است که همین برنامه سازان، گاه استفاده از کنایه های جنسی را نشانه ای برای ازادی در ساخت برنامه و جلب مخاطب می دانند و می گویند چنین رویکردی باعث بازگرداندن مخاطبانی می شود که مدتها است از رسانه ملی روی برگردانده اند.

وقتی مناظره، معنای تخطئه و توهین می گیرد

شاید یکی از برنامه های تلویزیونی سالهای که بیشترین موارد توهین و تحیقرو فحاشی و تخطئه در آنها به چشم مناظره ها بود. شاید مناظره های انتخاباتی دهمین دوره ریاست جمهوری یکی از نمونه های بارز درگیر و فحاشی و توهین میان رجال سیاسی را نمایان کرد. بی اخلاقی ها ادامه پیدا کرد و پس از پیمودن مرز مناظره ها به سایر برنامه های سیما هم نفوذ و کرد این روزها کار به جایی رسیده است توهین در مباحثه های تلویزیونی، امری معمول به حساب می اید و دیگر کمتر کسی از این بی اخلاقی های اظهار تعجب می کند.

رسانه ملی باید مروج اخلاق باشد نه بی اخلاقی

اینکه برخی حیا را خورده و آبرو را قی کرده اند و از به کار بردن الفاظ نامناسب و غیراخلاقی در برابر دیدگان مخاطبان میلیونی تلویزیون ابایی ندارند جای خود، اما این مدیران تلویزیونی هستند که نباید اجازه بدهند افرادی که اختیار زبان خود را ندارند و در هر لحظه ممکن است هر حرف نامربوطی از دهانشان دراید، به پای ثابت رسانه تبدیل شوند و شبکه های مختلف تلویزیونی تروبونی برای افاضه ادب این افراد باشد. از سوی دیگر میدانی که از سوی مدیران رسانه ملی برای ابراز وجود چنین افراد بی نزاکتی با عنوان مربی و بازیکن فوتبال گشوده است، باعث می شود که این افراد در ذهن نوجوانان و جوانان مانند توپی باد شوند و در ذهن آنها جایگاه بت وارگی  را به خود بگیرند در حالی که اکثر این افراد نه تنها توانایی الگو بودن را ندارند بلکه خود نیز در رفتار و گفتار روزمره شان نیازمند تعلیم ادب و نزاکت هستند. به هر رو می توان اینگونه نتیجه گرفت که رسانه ملی در مدیریت برنامه هایش باید بیش از پیش نظارت داشته باشد تا تلویزیونی کشور ما به جای ارائه الگوهای ادب و اخلاق اسلامی، تریبونی برای فحاشی و توهین عده ای نشود.