زنا از چه طرقی قابل اثبات است؟

همچنین اگر کسی به طور اتفاقی و بدون اطلاع وارد مکانی شود و صحنه فوق را ببیند، گرچه گناهی را مرتکب نشده ولی در حد توان و قدرت وظیفه نهی از منکر و جلوگیری از ارتکاب یا استمرار این عمل زشت متوجه اوست و باید با قدرت تمام این وظیفه را انجام دهد، اما اگر چنین امکان و قدرتی برای او وجود نداشته باشد ویا جان، آبرو یا سلامتی خود را در خطر می بیند باید از آن مکان خارج شود و از راه های قانونی جلوی این گناه را بگیرد.

در این مقاله احکام با طرح چند سوال مسئله زنا را مورد بررسی قرار خواهیم داد:

زنا و رابطه نامشروع با زنان یکی از مفاسد بزرگ اجتماعی است که باعث خسارت های جبران ناپذیر است به همین جهت اسلام آن ر ا حرام دانسته و با آن شدیداً مبارزه نموده است.

اولین و بهترین راه برای نجات از این مهلکه عظیم راه پشیمانی و توبه در درگاه الهی است بر این اساس افراد گناهکار وظیفه دارند اسرار خود را حفظ کرده و تنها در پیشگاه خدای توبه پذیر مهربان به گناه خود اعتراف کرده وتوبه نمایند.

حدّ زنا در صورتی اجرا می شود که عمل زنا در دادگاه صالحه ثابت شده باشد و اگر در دادگاه ثابت نشود یا قبل از اثبات آن زانی واقعاً بین خود و خدای خود توبه کرده باشد حدّی بر او جاری نمی شود. (تحریر الوسیلة، ج‏2، ص: 462،مسألة 16) و انشاءا... توبه او مورد قبول درگاه الهی است.

عمل زنا تنها از یکی از راه های زیر قابل اثبات می باشد:

1- شهادت چهار شاهد عادل مرد که شهادت بدهند با چشم خود این عمل را به صورت کاملاً واضح دیده اند. (تحریر الوسیلة، ج‏2، ص: 461 مسألة 10) ( با شهادت سه شاهد عادل مرد ثابت نمی شود. همچنین با شهادت به اینکه دیدم این دو نفر در آغوش هم هستند زنا ثابت نمی شود.)

2- شهادت سه شاهد عادل مرد و دو زن

3- با شهادت دو شاهد عادل مرد و چهار زن فقط زنایی ثابت می شود که موجب حد غیر سنگسار است.

4- چهار مرتبه اقرار شخص زانی (با دو و سه مرتبه اقرار به زنا موجب حدّ نمى‏شود.) (تحریر الوسیله، ج‏2، ص: 461)

لازم به تذکر است که مجازات رجم (سنگسار) درمورد زنا کاری است که در زمان زنا محصن یا محصنه باشد (متأهل بوده و امکان دسترسی به همسر خود را داشته باشد.) و با یک فرد بالغ و عاقل عمل شنیع زنا را انجام داده باشد. (تحریر الوسیلة، ج‏2، ص: 464) اما غیر این مورد مجازات رجم ندارد.

پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سۆال، چنین است:

ج1) این گونه آزمایشها برای اثبات زنا حجت نیست. (استفتا از سایت دفاتر آیات عظام: خامنه ای، سیستانی، مکارم شیرازی، صافی گلپایگانی(مد ظلهم العالی) ، که توسط سایت اسلام کوئیست انجام گرفته است)

ج2)  به طور کلی به آزمایش مذکور و اقرار زن، زنای مرد ثابت نمی شود. (آیات عظام: سیستانی و صافی گلپایگانی (مد ظلهما العالی)

حضرت آیة الله هادوی تهرانی (دام ظله):

1. اگر آزمایش DNA موجب یقین برای نوع مردم شود، می تواند اثبات کند که منی مردی خاص است، ولی این نکته را که منی به شکل حرام در آنجا قرار گرفته، اثبات نمی کند و ممکن است وطی به شبهه یا انتقال منی از طریق دیگر می باشد.

البته اگر این احتمالات (یعنی وطی به شبهه یا انتقال منی) نیز به صورت یقینی برای نوع مردم، با توجه به شواهد حسی قابل عرضه در محکمه، منتفی باشد، و فقط یقین به زنا حاصل شود، حکم آن اثبات می گردد.

2. اقرار یک طرف به زنا نسبت به طرف دیگر قذف است و حد قذف دارد.

برای پاسخ به پرسش شما توجه شما را به مطالب و نکات زیر جلب می کنیم:

1. زنا از بزرگترین گناهان است که اثرات بسیار مخرب در فرد و اجتماع بر جا می گذارد. به همین دلیل قرآن مجید تنها نمى‏گوید زنا نکنید، بلکه مى‏گوید: "نزدیک زنا نشوید، که کار بسیار زشت، و بد راهى است‏."(اسراء،32، "وَ لا تَقْرَبُوا الزِّنى‏ إِنَّهُ کانَ فاحِشَةً وَ ساءَ سَبیلا") این تعبیر علاوه بر تاکیدى که در عمق آن نسبت به خود این عمل نهفته شده، اشاره لطیفى به این است که آلودگى به زنا غالبا مقدماتى دارد که انسان را تدریجا به آن نزدیک مى‏کند(تفسیر نمونه، ج‏12، ص: 102) که یکی از این مقدمات حضور یافتن درمجلس زنا است که باید از آن دوری شود مگر کسانی از نیرو های امنیتی و انتظامی که از طرف حاکم شرع و حکومت اسلامی  وظیفه مبارزه با این گونه اعمال را دارند.

2. با اختیار و اراده وارد صحنه گناه شدن یکی از گناهان و حرام است (از بیان عروه الوثقی بدست می آید که نگاه به زناکنندگان برای ادای شهادت نیز جایز نیست) مگر برای مأمورینی که از طرف حاکم شرع اجازه و مأموریت دارند و در پی انجام مأموریت خود وارد چنین محل هایی می شوند. در هر صورت حتی کسانی هم که حضورشان در چنین محل هایی غیر مجاز و حرام است اگر با چنین صحنه هایی مواجه بشوند به هر مقداری که در نهی از منکر و جلوگیری از ارتکاب یا استمرار این عمل زشت قدرت داشته باشند بر آنان واجب است که جلوی چنین عمل زشتی را بگیرند.

3. در صورتی که شخصی به طور اتفاقی و بدون اطلاع از وقوع چنین عملی، وارد مکان وقوع آن شود و با صحنه فوق مواجه شود، گرچه از این جهت مرتکب گناهی نشده است ولی در حد توان و قدرت، در نهی از منکر و جلو گیری از ارتکاب یا استمرار این عمل زشت وظیفه متوجه اوست و باید با قدرت تمام این وظیفه را انجام دهد، اما اگر چنین امکان و قدرتی برای او وجود نداشته باشد و جان یا آبرو یا سلامتی خود را در خطر می بیند باید از آن مکان خارج شوید (امام خمینی (ره)، توضیح المسائل، ص 398) و از راه های قانونی جلوی این گناه را بگیرید.

منابع:

سایت اسلام کوئیست

توضیح المسائل امام خمینی (ره)