لامبورگینی از ابتدا تا کنون

شرکت لامبورگینی در سال 1963 توسط "فراچیو لامبورگینی" و به منظور تولید تراکتور تاسیس شد. کسب و کار تولید تراکتور لامبورگینی به تدریج گسترش یافت و در سال 1970، دومین کارخانه این شرکت به منظور تولید سیستم‌های گرمایشی و سرمایشی ساختمان تاسیس شد. موفقیت باورنکردنی شرکت لامبورگینی در "سنت آگاتا" ایتالیا، مکانی که مقر اصلی شرکت همچنان در آن قرار دارد، جشن گرفته شد.

اما پس از دیدار فراچیو با "انزو فراری"، موسس و رئیس شرکت فراری، همه چیز برای لامبورگینی تغییر کرد. در حقیقت، همین دیدار بود که اشتیاق لامبورگینی برای ساخت خودروهای اسپرت با طراحی داخلی لوکس را شعله‌ور کرد. فراچیو نسبت به مشکل کلاچ خودروی فراری خود انتقاد داشت، اما انزو فراری مشکل را نه از خودرو، بلکه از راننده آن عنوان کرد. همچنین، وی از فراچیو خواست تا به کسب و کار تولید تراکتور خود پرداخته و در مسائل تخصصی دخالت نکند.

پس از این پاسخ تند انزو فراری، فراچیو سیستم انتقال نیروی فراری خود را پیاده کرده و متوجه شد که از سیستم انتقال نیرویی مشابه با آنچه در تراکتورهایش به کار می گیرد، در خودرو فراری نیز استفاده شده است. پس از این کشف، وی از چندین کارمند فراری از جمله "فرانکو اسکالیونی"، "جیوتو بیتزارینی" و "جیان پائولو دالارا" برای کمک به وی و راه اندازی خط تولید خودروهای اسپرت دعوت کرد. در نتیجه، این تیم رقیبی جدی برای خودروهای فراری شکل داد.

فراچیو از نشان ستاره شناسی تولد خود که "برج ثور" بود، الهام گرفت و نماد گاو را به عنوان نشان تجاری خودروهای خود انتخاب کرد. حتی امروزه، خودروهای این شرکت به نام گاوهای مشهور در مسابقات گاوبازی نامگذاری می شوند. فراچیو، جیوتو بیتزارینی را برای طراحی و تولید موتور خورجینی 12 سیلندر استخدام کرده بود. این موتور خیلی زود و با توانایی تولید 400 اسب بخار نیرو ساخته شد. با این وجود، فراچیو در پی تولید یک خودرو GT بود و قصد نداشت خودرویی مسابقه‌ای را روانه بازار کند. از این رو، قدرت این موتور به 280 اسب بخار کاهش یافت.

نخستین خودرو لامبورگینی نمونه اولیه GTV  بود و نخستین خودرو تولید انبوه این شرکت، لامبورگینی  "350GT"  بود که در سال 1964 از خط تولید کارخانه خارج شد. پس از تولید این خودرو، افسانه لامبورگینی با معرفی مدل "میورا" - نام یکی از گاوهای مسابقه‌ای مشهور - ادامه یافت. امروزه، این خودرو اسپرت همچنان یکی از مشهورترین خودروهای تولید لامبورگینی محسوب می شود. اما موفقیت گاو خشمگین سنت آگاتا به همین جا ختم نشد و در سال 1968، لامبورگینی "اِسپادا  400GT" معرفی شد که بیش از یک هزار و 200 دستگاه از آن تولید شد.

در سال 1970، "باب والاس"، راننده مسابقات اتوموبیلرانی، به تغییر خودرو میورا S خود اقدام کرد. طراحی مجدد سیستم تعلیق خودرو، کاهش وزن و استفاده از اسپویلرهای جدید از جمله اقدامات وی بود و بر همین اساس، موفق شد تا ظرف 3.6 ثانیه به شتاب صفر تا 100 کیلومتر در ساعت دست یافته و عنوان سریعترین خودرو مسابقه‌ای را به خود اختصاص دهد. اما فراچیو به طرح مسابقه‌ای والاس چندان علاقه‌مند نبود و تصمیم گرفت نمونه اولیه لامبورگینی "میورا جوتا" را به فروش برساند.

در سال‌های 1970، شرکت لامبورگینی تحت تاثیر بحران‌های اقتصادی قرار گرفت و فراچیو سهام خود را به "جورج هنری روستی" فروخت. با این وجود، لامبورگینی همچنان در غیاب موسس خود به مسیرش ادامه داد. پس از دورانی سخت و تولید تنها یک خودرو (لامبورگینی کانتاش  400Sدر سال 1980)، شرکت لامبورگینی به برادران فرانسوی "پاتریک و ژان کلود میمران" فروخته شد که سری خارج جاده‌ای  "LMA" و "کانتاش کواترو والووله" را تولید کردند.

برگی دیگر در تاریخ لامبورگینی به سال 1987 و خرید آن توسط "لی یاکوکا" به قیمت 33 میلیون دلار ورق خورد. طی دوران مالکیت وی، لامبورگینی "دیابلو" در سال1990  تولید شد. پس از آن و در سال 1998، شرکت آلمانی آئودی، لامبورگینی را خریداری کرد و به تدریج گاو خشمگین سنت آگاتا جان دوباره‌ای گرفت. به واسطه تزریق چشمگیر نقدینگی و نوآوری‌های فناوری، لامبورگینی در سال 2001 مدل "مورسیه لگو" را معرفی کرد. موفقیت این خودرو با معرفی مدل "گالاردو" در سال 2003 ادامه یافت. همانند سنت لامبورگینی هر دو خودرو نام خود را از گاوهای مسابقه‌ای مشهور گرفته بودند. در سال 2010، لامبورگینی گالاردو به عنوان موفق‌ترین خودرو این شرکت با تولید 10 هزار دستگاه معرفی شد. از خودروهای جدید لامبورگینی نیز می توان به مدل‌های "سستو المنتو" و "اونتادور" اشاره کرد.

لامبورگینی سستو المنتو یک اتوموبیل کانسپت ساخت شرکت لامبورگینی است. این اتوموبیل برای نخستین بار در نمایشگاه خودرو پاریس 2010 رونمایی شد. بدنه آن از فیبرکربن ساخته شده است تا آن را سبکترین خودرو ساخت لامبورگینی سازد. مانند دیگر ساخته های لامبورگینی، سستو المنتو دارای چهار چرخ متحرک است و گفته می‌شود که مجهز به سیستم تعویض دنده‌ خودکار نیز هست.

بر خلاف دیگر لامبورگینی ها نام سستو المنتو برگرفته از نام یک گاو نیست. سستو المنتو در ایتالیایی به معنای عنصر ششم، کربن، است که تمامی بدنه‌ این خودرو را می‌سازد. وزن این مدل به لطف استفاده از فیبر کربن به 998 کیلوگرم رسیده که با استفاده از موتور 10 سیلندر V شکل برگرفته از گالاردو به قدرت 570 اسب بخار (1.75 کیلوگرم در ازای هر اسب بخار) در عرض 2.5 ثانیه از حالت سکون به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت دست می یابد. صفر تا صد آن 2.5 ثانیه است و به این ترتیب سستو المنتو سریعترین ساخته‌ لامبورگینی نام می‌گیرد.

این لامبورگینی نسبت به برادر بزرگتر خود یعنی سوپرلگرا Lp4-570 حدود 400 کیلوگرم سبکتر است که باعث شده تا هندلینگ و شتاب به مراتب بهتری نسبت به سوپرلگرا داشته باشد ولی راحتی و ایمنی به استفاده از فیبر کربن در این کانسپت نسبت به برادران بزرگتر خود کمتر است. دیگر عنصر سبک وزن این خودرو آلمینیوم است که این عنصر مهم در عرصه خودروسازی در پوسته موتور، اکسل عقب و سیستم تعلیق به کار رفته و نکته جالب اینجاست که این عنصر با ارزش کربن حتی در سیستم تعلیق هم استفاده شده که این امر باعث شده تا 30 درصد از نمونه تعلیق آلومینیومی مشابه سبکتر باشد.

در این ایتالیایی نوپا از بهترین سیستم انتقال قدرت به چهارچرخ با بالاترین تکنولوژی و همچنین جعبه دنده الکترونیکی 6 سرعته مسابقه ای مجهز به پدالهای تعویض دنده از پشت فرمان استفاده شده است.

منابع: عصر ایران – ویکی پدیا