عدالت؛ واژه ای ناملموس برای همه ما!

اما اگر خیلی خوب دقت کنیم، عدالت در هیچ کدام از این موارد رعایت نشده است، در بهترین حالت، مساوات بوده، مانند یارانه نقدی که به همه به یک اندازه داده می شود، مگر اینکه کسی آن را نخواهد. آن کسی هم که نمی خواهد لابد آنقدر دارد که 45500 تومان یارانه در محاسبات زندگی اش اصلا به چشم نیاید. عدالت در سلامت و عدالت آموزشی هم البته برای شهرهای بزرگ، عادلانه تر تقسیم شده است. سهام عدالت هم که گرفتن و نگرفتنش فرقی ندارد.

تا همین چند سال پیش زندگی در بالای شهر، یعنی زندگی در منطقه خوش آب و هوا. حالا هر شهری که می خواهد باشد. البته تهران را مثال می زنم؛ آب و هوای زعفرانیه و ولنجک همیشه بهتر از نازی آباد و شادآباد و حتی نارمک بوده است. اما چند سالی هست که همه مردم تهران، از پولدارینشان که در پنت هاوس فلان برج فرشته و زعفرانیه زندگی می کند تا فقیرترینشان که خانه های 40-50 متری جنوب شهر زندگی می کنند، یک هوا نفس می کشند؛ آلوده، پر از ذرات معلق کمتر از 2.5 میکرون. باد و باران و برف هم که بیاید، همه یک هوا می شوند.

در روزهای گذشته اگر گزارش های آلودگی هوا را دیده باشید، حتما دیده اید که آلوده ترین مناطق شهر، در چهارگوشه واقع شده اند .

شرکت کنترل کیفیت هوای تهران هم آمار مقایسه ای از مناطق آلوده هوا ارائه داده است که در نوع خود جالب است: "بر اساس اطلاعات 20 ایستگاه سنجش آلودگی هوای در 20 نقطه پایتخت به ترتیب شادآباد در جنوب غرب تهران با 28 روز، تهرانسر در غرب تهران با 25 روز و اقدسیه و میدان قزوین در شمال و جنوب تهران با 21 روز شرایط ناسالم، بیشترین آلودگی هوا را در دی ماه داشته اند. با استناد به این اطلاعات در می یابیم که آلودگی هوا تقریباً به یک اندازه و به نسبت متوازن در شمال و جنوب تهران توزیع شده و مردم ساکن در این محدوده‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد و تنها شرایط محدوده شرق تهران و مناطق خاصی مانند شهرری، که هوای نسبتاً سالم تری دارند، از سایر محدوده ها و مناطق متمایز است."

البته شواهد نشان می دهد این قاعده برای همه کشورهای دنیا وجود دارد؛ همین روزها خبرهای آلودگی هوا در پکن را ببینید؛ همه جای این شهر آلوده است.

اما یک عدالت دیگر هم در شهر بد جور توی چشم می زند و اتفاقا همین هفته که عیدی های 402500 تومانی کارمندان دولت و 700-800 هزار تومانی کارگران را بدهند، بیشتر هم می شود؛ ترافیک عزیز و دوست داشتنی. توزیع ترافیک کاملا عادلانه انجام شده است، بزرگراه های بالای شهر و خیابان های پایین شهر، هیچ کدام ترافیک سبکی ندارند، همگی قفل قفل. همه مردم این شهر، ساعت های زیادی از عمرشان را در خیابان و بزرگراه می گذرانند تا به کارشان برسند.

نکته اینجاست که هم ترافیک و هم آلودگی هوا، آنقدر متولی دارند که کسی مسوولیت آن را برعهده نگیرد. فقط ما مردم کم کم نسبت به آنها بی حس می شویم، می شود جزیی از زندگیمان. همانطور که زمان ماندن در ترافیک را در برنامه ریزی های روزانه و ناخودآگاه محاسبه می کنیم، به زودی هم خسارت های آلودگی هوا در هزینه های زندگیمان جا خوش می کند و آنها را هم ناخودآگاه قبول می کنیم.

اما ای کاش همه چیز مثل ترافیک و آلودگی هوا عادلانه بود.

منبع :امید کریمی، خبرانلاین