دروغ های شیعه در مورد اهل بیت (علیهم السلام)!

ابن تیمیه موسس اندیشه وهابیت مى گوید:

علاّمه حلّى دروغ هایى را نقل مى كند كه برجهل نقل كننده آنها دلالت دارد، مثلاً مى گوید: سوره «هل اتى» در حقّ اهل بیت نازل شده است. و این سخن وى دروغ است؛ زیرا «هل اتى» به اجماع علما در مكّه نازل شده است، و ازدواج على با فاطمه پس از هجرت در مدینه انجام گرفته، و حسن و حسین پس از نزول هل اتى متولّد شده اند؛ پس دروغ بودن سخن وى بر آگاهان به نزول آیات و سیره آن بزرگواران پوشیده نیست.(1)

در پاسخ مى گوییم: نا آگاهى و نادانى این شخص منحصر به یك باب نیست، بلكه جاهل به عقاید، جاهل به فِرَق و مذاهب گوناگون، جاهل به سیره، جاهل به احكام، جاهل به حدیث، و همچنین جاهل به علوم قرآن است، به اندازه اى جاهل است كه مطالب زیر را نفهمیده است:

1 ـ مكّى بودن سوره با مدنى بودن برخى از آیات آن و بر عكس هیچ منافاتى ندارد و این امر در سوره هاى قرآن امرى عادّى است(2). و این همان قول ابن حصّار است كه مى گوید:

گاهى آیه اى از سوره مكّى، مدنى است و آیه اى از سوره مدنى، مكّى است(3).

2 ـ مطمئن ترین راه براى تشخیص مكّى یا مدنى بودن سوره آن است كه درباره شأن نزول آن، روایات مستفیضه وجود داشته باشد نه روایات بى سند و منقطع، بنابراین شیعه حدیث را جعل نكرده تا بر جهل ناقل آن و علاّمه حلّى دلالت كند، و چنانكه اشكالى در آن باشد مشایخ اهل سنّت با علاّمه حلّى در آن یكسان خواهند بود.

3 ـ ادّعا مى كند كه علما بر مكّى بودن آن اتّفاق دارند؛ این سخن حقیقت ندارد، بلكه اكثریّت خلاف آن را گفته اند؛ چنانكه خازن در تفسیرش(4) از مجاهد و قتاده و بسیارى از راویان اهل سنّت نقل كرده است.

4 ـ افرادى چون حسن و عكرمه و كلبى و دیگران با اینكه به مكّى بودن آیه یا آیاتى از این سوره قائلند، صریحاً گفته اند آیاتِ مربوط به إطعام، مدنى است.

5 ـ و این سخن او كه هر سوره اى مكّى باشد حتماً پیش از هجرت نازل شده است، سخن درستى نیست؛ زیرا ممكن است پس از هجرت و در آخرین سفر پیامبر (حجّة الوداع) نازل شده باشد. به ویژه با توجّه به قول ابن جبیر و حسن و ضحّاك و عكرمه و عطاء و قتاده كه گفته اند: (وَأَسیراً) همه مۆمنان را دربر مى گیرد حتّى بردگان را، و ابن جریر و دیگران نیز بر این باورند.(5)

پی نوشت :

1 ـ منهاج السنّة 2 : 117 .

2ـ  الغدیر 1 : 255 و 288 .

3 ـ الإتقان 1 : 23 [1/38] .

4 ـ تفسیر الخازن 4 : 356 [4/337] .

5ـ شفیعی شاهرودی،  گزیده اى جامع از الغدیر، ص 305.

منبع: سایت آل البیت