آنچه می خواهید درباره زنان  بدانید

رک و پوست کنده .احوال ما زنان. آسیه جوادی. تهران: نشر آموت. چاپ اول: 1389 .1000نسخه.174صفحه. 4000 تومان.

«تمام روز تلفن به دست روی تخت دراز کشیدم و به عالم آدم تلفن کردم. موقع آمدن شوهر و بچه ها سرم را با دستمال بستم. میزان الحراره و یک لیوان آب و جعبه قرص را کنارم روی پاتختی قرار دادم. آماده شدم. وقتی شوهرم آمد و مرا در آن حال روی تخت دید گفت: چته؟

گفتم: از صبح تب دارم.

میزان الحراره را که روی شوفاژ گذاشته و در دهان قرار داده بودم نشانش دادم. با صدایی ضعیف گفتم: ببین چند است؟ »^[1]

نویسندگان زن زیادی در این سال های اخیر تلاش کرده اند با ورود به ساحت نوشتن از سرگذشت ها، روحیات، دغدغه ها، مشکلات و مسائل جزیی و کلی زندگی شان بنویسند.

ورود به ساحت ادبیات نوعی عصیانگری  در ذات خود پنهان دارد که کمترین آن رسوخ در زمینه ای است که هزاره هاست تنها از آن مردان بوده و کمتر زنی به خود جرات داده است وارد دنیای نوشتن شود و در این عرصه فعالیت کند.

نوشتن برای زنان نوعی جنگ، نوعی حمله و یورش است به عرصه ای که تا به امروز مردانه تلقی می شده و تاریخ و ادبیات را از آن خود می دانسته است. سال های سال انجمن های زنان برای مردان و بر عکس انجمن ها و محفل های مردان برای زنان پنهانی و غیر قابل دسترس بوده است.

فهمیدن زنان برای مردان امری محال به نظر می رسد و به همین دلیل این کنجکاوی وجود دارد که سر و راز محفل های زنان را کشف کنند. زنان وقتی دور هم جمع می شوند از چه می گویند؟

بدنه ادبیات ایران و ادبیات غرب پر از رمان ها و شعر هایی است که مردان از زنان نوشته اند اما مردان به زعم خود و بر حسب تجربه و حدس گمان های کماکان درست و یا غلط خود آنچه از زنانگی دریافت کرده اند نوشته اند و به دلیل اینکه دنیای مردانه از دنیای زنانه مجزاست این حجم نوشتار کمک چندانی به شناخت امر زنانه نمی کند. این خلا را خود زنان بیش از هر کسی دریافت می کنند. جدای از شایعات غریبی که درباره زنان بر سر زبانها است اما محافل زنانه و دنیای زنانه خالی از شگفتی نیست و این سال ها زنان با نوشتن احساسات خود و نگرششان به جهان و پیرامون، بخشی از این راز را بر ملا کرده اند. هر چند با بیشتر نوشتن و بیشتر نوشتن بر پیچیدگی امر زنانه افزوده خواهد شد اما از سوی دیگر گریزی از نوشتن نیست.

تجربه های گوناگونی از نوشتار زنانه و زنانه  نویسی انباشت شده که باید به قضاوت درباره آنها نشست و دید تا چه حد توانسته است حقیقت وجودی زن را به نمایش بگذارد. وقتی می گوییم زن از چه می گوییم؟ و وقتی می گوییم دنیای زنانه و احساسات زنانه قطعا از کلیشه ها سخن نمی گوییم که اگر چنین بود همان حجم انبوهی که مردان نویسنده از زنان گفته و باز می گویند کفایت می کرد.

رک و پوست کنده مجموعه داستانی است از آسیه جوادی که تلاش کرده فارغ از کلیشه های رایج از احوالات زنان بنویسد. از جزیی ترین احساساتشان، محافل سری شان، شیطنت ها، ترس ها، عقده ها، ترفندها، توقع ها، غم ها و کلک هایشان. از شکم پرستی هایشان تا شاعرانگی شان، از دلگرمی هایشان تا خشم هایشان.

جوادی تلاش کرده است از چشم اندازهای مختلف به زندگی خودش و زندگی زنان دورو برش نگاه کند. خودش را جای خیلی از زنان قرار داده و از آن زاویه زندگی و چشم اندازهایش را دیده است. در این کتاب می توان به انبوه زنانی نگاه کرد که معمولا هم در رنج سنی خود نویسنده هستند. زنان در شرف تحصیل، زنان شوهر کرده، زنان طلاق گرفته، مادرانی که بیشترین عمرشان را در آشپزخانه ها طی کرده اند یا در توهم و رویای یک زندگی بهتر.

مجموعه داستان رک و پوست کنده خیلی رک و راحت از کنش و واکنش های مخصوصا دو سه نسل اخیر زنان ایران پرده برداری می کند. هر قطعه شکلی از واگویه، خاطره و گاه داستان به خود می گیرد و پیش می تازد تا ذهن خواننده را درگیر خود کند. برخی از داستان ها چنان بی پروا نوشته شده است که شاید برخی زنان از خواندن آن پرهیز داشته باشند زیرا که پنهانی ترین دغدغه ناخودآگاه آنان را به یکباره آشکار می کند و چون آینه در برابر قرار می دهد. در این میان البته این تیر به سمت شخصیت های مردانه داستان ها نیز پرتاب می شود و آنها نیز از این زخم بی نصیب نمی مانند.

رک و پوست کنده شامل 54 داستان، خاطره و یادداشت است که با نام احوالات زنان نوشته شده است. نام فصل ها هر یک گوشه ای از دغدغه های زنان را در بر می گیرد. مثل " آزارهای ما زنان" ، آشپزخانه های ما زنان" ،" عموهای ما زنان" ، "بازی های ما زنان" ، " دخالت های ما زنان" ، نویسندگی های ما زنان" ، " وقت های ما زنان " و غیره.

از دیگر کتاب های آسیه جوادی می توان به «تمشک های نارس» و« قاف» اشاره کرد.

« اون روزا آشپزخانه اپن تازه مد شده بود. من هم وقتی خونه مون رو می خواستم رنگ کنم تیغه بین آشپزخانه و هال را برداشتم. یک کانتر بزرگ سفارش دادم که فضای آشپزخانه و هال را جدا کرد. روی آن غذا می خوردیم. به جز یک نفر که همیشه عیب هر چیز را بدون لحظه ای فکر بیان می کرد، همه تعریف کردند که چه خوب شد خانه بزرگ تر شد. خودمم اوائل دوست داشتم. اما زمان که گذشت دیدم با این تغییر کوچک خیلی چیزها تغییر کرد. از همه مهم تر نوع غذاها بود.»^[2]   

پی نوشت:

[1] صفحه 155 کتاب از داستان مکرهای ما زنان

[2] صفحه 18 کتاب از داستان آشپزخانه های ما زنان

بخش کتاب و کتابخوانی تبیان