تبیان، دستیار زندگی
داستین هافمن بازیگر روسی تبار سینمای هالیوود است که به خاطر نقش های متفاوتی که بازی کرده است شهرت دارد. به همین مناسبت با نگاهی به زندگی نامه او به مرور برخی از نقل قول های جالب هافمن پرداخته ایم.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

بدون هیچ نقش تکراری

به مناسبت تولد داستین هافمن


داستین هافمن بازیگر روسی تبار سینمای هالیوود است که به خاطر نقش های متفاوتی که بازی کرده شهرت دارد. به همین مناسبت با نگاهی به زندگی نامه او به مرور برخی از نقل قول های جالب هافمن پرداخته ایم.

داستین هافمن

داستین هافمن سال 1938 در لس آنجلس مرکز دنیای فیلم‌سازی آمریکا متولد شد. پدرش علاوه بر طراحی مبلمان به عنوان خیاط در کمپانی کلمبیا کار می‌کرد و مادرش یک هنرپیشه آماتور تئاتر بود. هافمن با قدی کوتاه و دماغی بزرگ و با آن لهجه عجیبی که کلمات را تند تند به بیرون پرتاب می‌کرد، موفق شد در اواخر دهه 1960 به بازیگری برجسته در سینمای هالیوود تبدیل شود آن هم در حالی که کوچکترین شباهتی با ستارگان خوش تیپ و هیکل و مغرور هالیوود نداشت. می‌گویند زمانی که او به همراه جین هاکمن برای آموزش بازیگری به یکی از مراکز آموزش بازیگری می‌روند در پایان روز اول استادشان دوستانه به آن دو نصیحت می‌کند که دست از رویای بازیگری بردارند و به دنبال شغل دیگری بروند، چون کوچکترین استعدادی در این کار ندارند! اما آن دو که قسم خورده بودند دار و ندارشان را پای بازیگر شدن بریزند ادامه دادند و بزودی به شهرت و موفقیت رسیدند.

او قبل از رفتن به نیویورک، وارد کالج شهر سانتا مونیکا شده بود. در همان ایام در چند نقش ساده روی صحنه رفت و بعد از عدم موفقیت، مدتی بازیگری را رها کرد و در سال 1960، اولین نقش روی صحنه‌اش را در محصولی از گراتراد استین با نام بلی گفتن برای مرد جوان ایفا کرد.

داستین هافمن با فیلم فارغ التحصیل (1969) به شهرت رسید و برای این فیلم کاندید جایزه اسکار شد. هافمن می‌گوید تا قبل از بازی در این فیلم که با شانس توانست نقشش را از چنگ بازیگر برجسته‌ای مثل آل پاچینو در بیاورد، جزو طبقه فقیر و ندار جامعه آمریکا به حساب می‌آمد.

داستین هافمن

وقتی در اواخر دهه 60 وارد سینما شد کمتر کسی فکر می کرد که او با این جثه نحیف و دماغ دراز ممکن است بتواند به یکی از بازیگران صاحب سبک سینمای آمریکا تبدیل شود. راه رفتن او در آن اوایل به دوره گردهای ویلانی می مانست که جز حماقت چیزی را منتقل نمی کرد. زمانی که او وارد سینما شد، کلینت ایستوود با وسترن های اسپاگتی غوغا می کرد، رابرت دنیرو و آل پاچینو هر یک با نقش های بزرگی که ایفا کردند، استعداد فوق العاده خود را به رخ کشیدند و هافمن تازه فهمید که شاید در حساس ترین موقعیت تاریخی وارد سینما شده. در دوره ورود او، ستاره های قدیمی افول کرده بودند و این خود زمینه ای برای ورود جوانان پرورش یافته در مکاتب بازیگری بود. داستین هافمن هرگز شمایل یک قهرمان هالیوودی را نداشته است. قد کوتاه او و تند تند حرف زدن و بالا و پایین پریدنش هیچ ربطی به وقار و آقامنشی بازیگران طلایی سینمای آمریکا ندارد؛ اما ظاهرا شرایط تغییر یافته بود و دیگر کسی برای بازیگران جا سنگین و پرفیس و افاده، حتی تره هم خرد نمی کرد و شاید به دلیل همین تغییر دوران بود که وارن بیتی و رایان اونیل هیچ وقت تبدیل به بازیگر درجه یکی نشدند و نتوانستند فیلم های موفق خود را تکرار کنند. در عوض هافمن هر نقشی را بازی کرد. از یانکی عجیب و غریب «بزرگمرد کوچک» گرفته تا شخصیت زن نمای «توتسی»، از جوان آسمون جل «کابوی نیمه شب» گرفته تا مرد درآستانه فروپاشی «کریمر علیه کریمر»، از دونده به انتها رسیده «ماراتن من» گرفته تا جوان سرگشته «فارغ التحصیل» و بعد «تمام مردان رئیس جمهور»، «شهر دیوانه» و... هافمن در همه نقش ها فوق العاده بوده است.

او تا کنون هفت بار کاندیدای دریافت اسکار شده و دوبار این جایزه را به خاطر «کریمر علیه کریمر» و «مرد بارانی» تصاحب کرد. اوج دوران حرفه ای داستین هافمن به دهه 70 برمی گردد که در این سال ها به همراه دنیرو و پاچینو نسل تازه ای بودند که قرار بود آینده را تسخیر کنند. در ادامه چند اظهار نظر او را در مورد موضوعات مختلف می خوانیم.

و در دوران بازیگری‌اش در نقش‌های متعددی بازی کرد. اما نقش‌های کمدی او از بقیه بیشتر در یادها باقی مانده‌اند. با اینکه او به عنوان کمدین در سینما شهرتی ندارد اما در این سبک سینمایی تبحر خاصی دارد. او بازیگری است که در هر فیلمی بازی نمی‌کند و می‌توان گفت اکثر آثاری که او در آنها به ایفای نقش پرداخته فیلم‌هایی قابل قبول و معمولا بالاتر از حد متوسط هستند. اما بهترین دوران برای داستین هافمن دهه 1970 است. او در این دوران در فیلم‌هایی چون بزرگ مرد کوچک (1970)، پاپیون (1974)، همه مردان ریس جمهور (1976)، مارتون من (1976)، کرامر علیه کرامر (1979)، توتسی

(1982) و مرد بارانی (1988) به ایفای نقش پرداخت. هافمن در انیمیشن پاندای کونگ فو کار (2008) هم جزو صداپیشگان بود و خوش درخشید.

داستین هافمن با فیلم فارغ التحصیل (1969) به شهرت رسید و برای این فیلم کاندید جایزه اسکار شد. هافمن می‌گوید تا قبل از بازی در این فیلم که با شانس توانست نقشش را از چنگ بازیگر برجسته‌ای مثل آل پاچینو در بیاورد، جزو طبقه فقیر و ندار جامعه آمریکا به حساب می‌آمد.

او تاکنون هفت بار نامزد جایزه اسکار شده و دو بار برای فیلم‌های کرامر علیه کرامر و مرد بارانی موفق شده این جایزه را بالای دست ببرد. هافمن یک بار در اظهارنظری گفت که فقط فیلم‌های جیمزباندی را در کارنامه بازیگری‌اش کم دارد که اتفاقا باید گفت هیات ظاهری‌اش بسیار برازنده این نقش است و فقط کافی است تصور کنید داستین هافمن با آن هیبت و ظاهر معصومانه بخواهد وارد تشکیلات امنیتی چین شود!

داستین هافمن تا پیش از «راه مهتاب» سه سال از سینما دور بود. او دلیل این کار را استراحت و دوری از مناسباتی می داند که با آنها بیگانه است. او نسبت به نحوه تولید فیلم ها و بازاریابی شان در هالیوود بشدت معترض است و هنوز معتقد است که دلیل اصلی مشکلات سینما، وجود همین دلال بازی های احمقانه است. او با تاکید بر این که روی آوردن سازندگان سینمای هالیوود به تصاویر جلوه گرانه و فیلم های پرفروش، این آثار را از معنا و محتوا تهی کرده، ترجیح می دهد وقتی قادر نیست جلوی این جریان سهمگین را بگیرد، خودش را حذف کند. او با همسرش در این خصوص مشورت کرد و به این نتیجه رسید که باید مدتی از سینما دور بماند. به همین خاطر سه سال در هیچ فیلمی بازی نکرد و سرانجام بازی در «راه مهتاب» را پذیرفت که خیلی ها معتقدند شباهت های بسیاری به فیلم «فارغ التحصیل» ساخته مایک نیکولز دارد.

داستین هافمن

هافمن در سال های اخیر همیشه بازی متعادلی داشته، نه خوب خوب و نه بد بد. در این سن و سال بیش از هر چیز به نقشی چالش برانگیز می اندیشد که پایان خوشی باشد بر چهل سال حضورش به عنوان بازیگر. با این حال هنوز در صدد تجربه های تازه است. او از جانی دپ جوان به عنوان یکی از برترین های سینمای دنیا یاد می کند و امیدوار است تا تجربه مشترکی با هم داشته باشند، از سوی دیگر همیشه دوست داشته تا نقشی در تجربه های بلند پروازانه سینماگران هندی داشته باشد. مثلا بازی اش در «مرگ یک دستفروش» به کارگردانی فولکر اشلوندروف بسیار مورد توجه قرار گرفت. او خودش در سال 1985 این فیلم را تهیه و در آن بازی کرد.

سوزان ساراندون بازیگر فیلم «راه مهتاب» نمی تواند خوشحالی خودش را از بازی کردن در کنار داستین هافمن پنهان کند. او درباره همکاری اش گفته که نقش های ما به دلیل پویایی شان به هم نزدیک بودند. من و او در این فیلم نقش آدم هایی را بازی می کنیم که بیش از هر چیز خانواده برایشان اهمیت دارد و همین مسئله باعث پیوند ماست.

در فیلم «سگ را بجنبان» یک بار دیگر شاهد قدرت نمایی این بازیگر کهنه کار بودیم. او با تسلط فوق العاده اش نقش مشاور سیاسی این فیلم را به خوبی ایفا کرد. برای او که در حال حاضر 6 فرزند دارد، هر فیلمی به منزله فرصتی است تا تجربیاتش را در اختیار جوانان بگذارد. یکی دیگر از توافقات او با همسرش لیزا، این بود که تا سر حد امکان از پذیرفتن نقش های نه چندان معتبر و مستحکم خودداری کند و انرژی خود را برای بازی در پروژه ای مناسب حفظ کند. او به همین دلیل از همسرش تشکر می کند که همواره در شرایط سخت به یاریش شتافته. او در ادامه صحبت هایش می گوید که در زندگی خصوصی اش هرگز نتوانسته با وقایع هولناک رخ داده به سرعت کنار بیاید. «دوست دارم به هر طریقی که شده از وقوع اتفاقات ناگوار جلوگیری کنم. در این سن و سال دیگر مایل نیستم با اندوه زندگی کنم؛ اما مشکلات را به عنوان بخشی از زندگی ام پذیرفته ام.»

فرآوری : مسعود عجمی

بخش سینما وتلویزیون تبیان


منابع : وبلاگ نقد سینما ، سینمای ایران