رادیو 7 (هفت)

حالا سال هاست که تعداد برنامه های با کیفیت جُنگ گونه ی تلویزیون کم شده است. ایرانی ها، این گونه برنامه ها را دوست دارند، این را از ارتباطی که با مجریان این برنامه ها برقرار می کنند می شود، تشخیص داد. یا بسیاری از اخبار فرهنگی و اجتماعی که محل گفت و گوی مردم می شود، از میان حرف هایی است که در این گونه برنامه ها رد و بدل می شود. پیش روی این چنین برنامه هایی تا هشت و نیم بود. شاید خیلی از نسل جوان تا هشت و نیم را به خاطر نداشته باشند، با اجرای مرحوم صفدری و تهیه کنندگی محمد صالح علا. برنامه ی تا هشت و نیم، برنامه ی ساده ای بود اما در عین این سادگی نوآوری های زیادی داشت. نوآوری هایی که در برنامه های بعدی که ردپایی از صالح علا در آن بوده باز هم دیده و تکرار شد. از مدل برنامه های صالح علا تقلیدهای زیادی شد که اکثرشان، چنگی به دل نزدند. در این سال های اخیر اگر به نمونه ی موفق دیگری بتوان اشاره کرد، "مردم ایران سلام" شهیدی فر است. برنامه ای که با ذکاوت تهیه کننده اش دچار اطناب نشد و خاطره خوشش مهم تر از ادامه محتمل با دل زدگی مردم تشخیص داده شد. از شهیدی فر در این چند وقت اخیر «پارک ملت» به روی آنتن رفت، که پخش پارک ملت هم خیلی طولانی نشد. از همه ی این ها که بگذریم حالا که  نه محمدصالح علا و نه شهیدی فر برنامه ای در تلویزیون ندارند و غالب برنامه های جنگ گونه ی تلویزیون، بیشتر به تقلیدهایی ناخوش آیند تبدیل شده است، یک برنامه هست که به آینده ی نسل های بعدی برنامه های تلویزیونی امیدوارمان کند: رادیو هفت. رادیو هفت منصور ضابطیان و محمد صوفی. منصور ضابطیان در مردم ایران سلام از مجریان برنامه بود. بخش هنری و سینمای را اداره می کرد و از همان موقع نشانه های دانشی و هنری برنامه سازی در تلویزیون، در اجرایش دیده می شد. خاطرم هست سال ها پیش در برنامه ای تلویزیون دکتر اکبر عالمی از ویژگی های یک مجری خوب صحبت می کرد. ادب و نزاکت مجری، ویژگی برجسته ای بود که اکبر عالمی به روی آن تأکید داشت و ضابطیان مجری این ادب و نزاکت را در عین صمیمیت با تماشاچی اش در برنامه ای که شاید تصویری از او هم نباشد نشان می دهد.

نیمه ی دوم سال هشتاد و هفت برنامه ای از شبکه ی یک تلویزیون پخش شد که تا بهار و اوایل تابستان هشتاد و هشت هم ادامه یافت. برنامه ی نقره، برنامه ی خاطره بازی مردم با تلویزیون و رادیو از دهه ی 60 بود. برنامه ی نقره،ظهرهای جمعه پخش می شد. بعد از تغییر مجری نقره و آمدن احسان کرمی شوخ طبع این مفهوم نزاکت خود را بیشتر نشان داد. احسان کرمی که شاید بهترین مجری این سال های رادیو باشد و با برنامه های مکث نود و پنج - و بعد از تغییرات فرکانس ایستگاه های رادیویی، مکث نود و چهار- را طوری اجرا کرد که رادیوی تهران به پرشنونده ترین رادیوی ایران تبدیل شد.

اما آن لحن شوخ طبع و طنّاز در رادیو،با ملاحظات یک برنامه ی تلویزیونی  تغییر کرد و این نشانه ی هدایت درست برنامه سازان نقره بود. برای گفتن از رادیو هفت ناگزیر از ذکر پیشینه ی ظابطیان در برنامه ها ی تلویزیونی هستیم. با این وجود خوانندگان روزنامه ها و مجلات با قلم ضابطیان هم آشنا هستند، که در این مهلت از بررسی آن ها صرف نظر می کنیم.

رادیو هفت هم مثل تا هشت و نیم سال های نه چندان دور، برنامه ی ساده ای است یعنی وقتی تماشاچی آن باشی، سادگی و صمیمیت بیشترین پیامی است که از برنامه می گیری ولی این سادگی، در موقع طراحی،قطعا پیچیدگی ها و ظرافت های زیادی داشته است.

همان قدر که از وجود برنامه ای، مثل رادیو هفت امیدوار و هیجان زده می شوی باید بیم این را هم داشته باشی که کدام تهیه کننده یا تهیه کنندگان  با دیدن این برنامه بخواهند نمونه های مشابهی بسازند. نمونه هایی که رادیو هفت را هم به محاق ببرد.