همه چیز در مورد موشک های کروز (2)

در انتهای قسمت قبل روش های هدایت موشک کروز را مورد بررسی قرار دادیم و بخش اول آن را که "سیستم انطباق متقابل پشت سر هم جغرافیایی" بود را معرفی کردیم و در این بخش می خواهیم به ادامه آن بپردازیم

2)سیستم CDS

استفاده از خاصیت انعکاس امواج راداری در سطح زمین و یکسان نبودن آن در نقاط مختلف، اساس این نوع هدایت را که تا چند سال پیش در دست بررسی بود تشکیل می دهد. در این روش، موشک علاوه بر رادار، مجهز به دستگاهی است که نوع امواج راداری منعکس شده از نقاط مختلف زمین را نشان می دهد. موقعیت دقیق موشک نیز ار طریق مقایسه ارقام موجود در حافظه و ارقام مشخص، تعیین می شود. از مزایای این سیستم ، امکان بهره گیری از آن در هر نقطه از سطح زمین می باشد، در حالیکه روش اول برای مناطقی که از عارضه ی زیاد برخوردارند، مناسب است. ذکر این نکته ضروری است که هیچ کدام از دو روش فوق برای مسیرهای دریایی مناسب نیستند.

3)سیستم GPS

گیرنده ی ماهواره ای موجود در موشک، کشتی، ایستگاه زمینی متحرک یا ثابت با دریافت فرکانس های حاوی اطلاعات ماهواره ای موجود در مدار زمین و انجام محاسبات، موقعیت دقیق مکانی را محاسبه و تعیین می کند.

برای سهولت دستیابی به ماهواره های مورد نیاز در هر لحظه و هر نقطه از کره ی زمین ، تعداد 34 ماهواره به این منظور پرتاب شده است.  با این وضعیت امکان تعیین موقعیت در هر لحظه و نقطه زمین فراهم است. این سیستم به خصوص برای مسیرهای دریایی مناسب است.

4)سیستم DSMAC

این هدایت مخصوص بخش پایانی مسیر موشک است. تصمیم گیری در این روش مقایسه ی تصاویر تلویزیونی محل های مورد نظر و مقایسه آن با تصویر اصلی از قبل گرفته شده است که به صورت اطلاعات عددی استوار است. در این سیستم، پس از انجام عمل مقایسه و تطبیق، موشک موقعیت خود را تعیین و پس از محاسبه انحراف مسیر و انجام اصلاحات، سرانجام موشک به فاصله ی 10 متری، خود را به هدف می رساند. نکته  مهم آن است که در این روش، توان مقایسه تصاویر بی شمار با تصاویر حقیقی است و مقایسه کننده های تصویری آن قادر به مقایسه ی 10000 پیکسل نوری در چندین ثانیه است.

5)توصیف 

چنانچه محوطه ای که موشک کروز از آن پرواز می کند، عاری از تجهیزات پدافندی و عملیات خصمانه باشد، این موشک مسیر خود را در ارتفاع 5000 یا 10000 پایی ادامه می دهد. در صورت برخورد به فضای محافظت شده ، کروز ارتفاع خود را کم می کند و به 50 الی 300 پا تقلیل می دهد. ارتفاع حقیقی در این حالت به تندی و شیب و همچنین زیاد بودن عوارض زمین بستگی دارد.

کنترل موشک از طریق سطوح آیرودینامیک آن انجام می شود. از این نظر همان طوری که قبلا اشاره شد موشک کروز شبیه هواپیمای بدون خلبان است.

اغلب موشک های کروز از جایگاه و محل های استقرار خود با استفاده از بوستر سوخت جامد، پرتاب می شوند و بعد از روشن شدن موتور توربوفن هوازی، بوستر جدا و تنها موتور اصلی باعث رانش آن به جلو می شود.

از نظر توسعه کروز، هر دو نوع هواپایه و دریاپایه همزمان و به موازات هم، در سال 1972 شروع شده است. اولین پرتاب کروز از زیر دریایی SLCM در سال 1976 انجام شد.

علی رغم اینکه رقابتی بین هواپرتابی (ALCM ) و دریا پرتابی (SLCM) وجود داشت، به علت پی گیری و تاکید نیروی دریایی، مدل های دریایی زودتر و در سال 1983 وارد خدمت شد.

نکته قابل ذکر، این است موشک یا هواپیمایی که از ارتفاع بالا پرواز می کند، سوخت کمتری مصرف و برد آنها بیشتر می شود و وقتی به دلایلی که بیان شد موشک در ارتفاع پایین تری پرواز می کند برد آن کمتر است.

منبع  : Air Vice, missile forcast