بابای من، مهم و دوست داشتنی!
بیشتر پدران نسل گذشته این رسم را نداشتند که گه گاه به تعویض پوشک بچه اقدام کنند یا اینکه شب ها برای کودکشان لالایی بخوانند تا خوابش ببرد. اغلب آن پدران بلد نبودند به بچه ها غذا دهند و در بیرون از منزل، خود را موظف نمی دیدند که کودک را در آغوش گیرند. آن پدرها، مهمترین نقش شان، نان آوری بود و در مواقع لازم، اقتدارشان برای کنترل بچه ها، نقش مهمی را ایفا می کرد. هرچند که شیوه رفتاری آنها از نظر روانشناسان و مشاوران تربیت، قابل قبول نبود اما آنها اینگونه زندگی می کردند و حفظ اقتدارشان از اهمیت زیادی برخوردار بود.
در شرایط فعلی، همه چیز به گونه ای دیگر شده است. به طوریکه نتایج تحقیقات نشان می دهند، که نقش پدر در تاثیرگذاری و شکل گیری شخصیت کودک، از اهمیت زیادی برخوردار است. باور داشته باشید که کودکان نسل امروز، بیش از هر زمان، نیازمند حضور گرم و صمیمی پدرانی هستند که برای کودکان خویش، ارزش و اهمیت ویژه ای قائل هستند.
بر اساس تحقیقات علمی، عامل ژنتیک از عوامل مهمی در تعیین میزان هوش کودکان است. با این همه نمی توان تاثیرات محیطی را بر روند رشد و افزایش هوش کودکان، نادیده گرفت.
یک پدر نه تنها با رفتار خود، بلکه با واکنش خود نسبت به محیط اطراف، سبب افزایش هوش فرزند می شود. رفتارهای مردانه یک پدر در یادگیری جسارت برای کشف دنیای اطراف از جانب کودک، موثر است و از طرفی استقلال و قدرت عملی که پدر می تواند به کودک، منتقل کند از عوامل مهمی در افزایش هوش اجتماعی کودکان محسوب می شود.(با اندکی تغییر به نقل از مجله شهرزاد).
دومین تاثیر گذاری که پدرها می توانند در آن نقشی مهم داشته باشند، اثرگذاری بر رشد فیزیکی فرزندان است. آنچه مشخص است اینکه پسرها و دخترها دارای تفاوت هایی هستند که این تفاوتها در هما سالهای اول زندگی آنها، مشخص می شود. به جز این مسئله، برخی از رفتارهای کودکان به طور مستقیم تحت تاثیر رفتار والدین آنها، شکل می گیرد. مثلا فرزندان پسر به طرز عجیبی به الگوبرداری از پدرشان می پردازند. حتی دختران نیز به شدت تحت تاثیر پدر هستند. مثلا دختری که از حضور پدری مهربان، صممیمی و با صلابت بهره مند است، از دنیای مردانه، تصویری برای او ساخته می شود که می تواند تا حدودی تعیین کننده الگوی آنها از جنس مخالف در آینده، باشد.
سومین نقش مهمی که می توان برای پدران ذکر کرد، تاثیر آنها بر رشد شخصیت کودکان می باشد. به نظر می رسد در کنار عامل ژنتیک، نقش پدر در شکل گیری شخصیت کودکان تاثیر زیادی دارد. مثلا کودکانی که پدرانی سخت گیر و کم توجه دارند، به رفتارهایی همچون کم رویی و اعتماد به نفس پائین، دچار هستند. پدرانی که در ابراز محبت به فرزندان خود بسیار قوی هستند، فرزندانشان، اغلب کودکانی با اعتماد به نفس هستند که می توانند با دیگران به سرعت ارتباط برقرار کنند. پدران تندخو و بداخلاق که دائما به فرزند خود سرکوفت می زنند و رابطه عاطفی سردی با او دارند، به شخصیت فرزند خود آسیب جدی وارد می کنند.
کلام آخر
پدری را در نظر بگیرید که به فرزند خود، توجهی تمام و کمال دارد. پدری که در مسائل مربوط به کودک، هم پای مادر حرکت می کند و تعلیم، تربیت و به طور کلی وضعیت روحانی و جسمانی کودکش، برایش مهم است. دختر بچه ای که رابطه ای عمیق و عاطفی با پدرش دارد، تا پایان عمر از منافع و مزیت های این رابطه، بهره خواهد برد. طبق پژوهش های صورت گرفته در این زمینه، دختر بچه هایی که از جانب پدران خویش، محبت و توجه بالایی را دریافت می کنند، در آینده می توانند زنانی مستقل و با اعتماد به نفس بالا باشند. پسربچه هایی که در کودکی، از حضور گرم و صمیمانه پدر بهره مند هستند و رابطه عاطفی مناسبی با پدر خویش دارند، در آینده نیز به میزان بیشتری از پدر خود تبعیت می کنند و از او الگوبرداری می کنند. به طور کلی می توان گفت که دقت و اهمیت والدین به تربیت کودک می تواند تضمین کننده آینده خوب و مناسبی برای والدن و فرزندان باشد.
فاطمه ناظم زاده بخش خانواده ایرانی تبیان
مطالب مرتبط:
