بچه های جاسوس 4

فیلم هایی که در یک جشنواره ی معتبر به نمایش در می ایند، حتی اگر در بخش مسابقه نباشند ، باید با الگوهای مورد پذیرش ان جشنواره مطابقت داشته باشند.فیلم های اکران شده مثل مقالات یک سایت ویا یک نشریه نیستند که با یادداشتی از مدیرمسئول یا سردبیر ، بار مسئولیت فرهنگی را از شانه ی نهاد مربوطه سبک کنند.یادداشتی به این مضمون که ارائه ی مطالببه نشانه ی تائید

نیست . حتی امروز فضای مطبوعاتی وشبکه های اجتماعی به گونه ای است که متولیان هر بخش ازمطالب مورد تائید استفاده می کنند. البته، در سال های پیش  شاهد اکران فیلم هایی در جشنواره ی فیلم فجر بودیم که بعدا در موسم اکران یا دچار حذف واصلاحات می شدند ویا کلا روند اکران این نوع فیلم ها متوقف می شد .  هدف گذاری و برنامه ریزی چند سال گذشته ی مدیریت سینمایی کشور به هماهنگی ممیزی در جشنواره واکران عمومی است . به این معنی که اگر  قرار باشد، فیلمی  در زمان اکران دچار تغییرات شود این امر از زمان حضور در جشنواره لحاظ شود. اصرار برگزار کنندگان جشنواره ی امسال بر رساندن به موقع فیلم ها به دفتر جشنواره به همین دلیل بود. که رسیدن در لحظات پایانی منجر به اکران نا خواسته ی فیلمی که مشمول ممیزی باید باشد نشود . حال وقتی این دقت و وسواس در کار از طرف مسئولین برگزاری دیده می شود این توقع وجود دارد که در مورد فیلم های خارجی هم در نظر گرفته شود .این مضمون تنها به رعایت اصول ارزشی و اخلاقی مورد تائید فرهنگ عمومی جامعه نیست که دارا بودن حد اقلی فاکتور های یک اثر استاندارد هم حائز اهمیت و توجه است.

در میان بخش های جشنواره ی امسال بخشی هم به اکران فیلم های سه بعدی اختصاص داشت . اولین شرط لازم برای این فیلم های کیفیت مناسب درتکنیک فیلم ها و وجود جلوه های ویژه ی بصری ومیدانی است. شاخصه ای که باعث تفاوت در لزوم نمایش فیلم ها به صورت سه بعدی مس شود. اما سوال مهم این است که به صرف دارا بودن این خصیصه مجوز حضور یک فیلم در یک جشنواره صادر می شود؟

البته اکثریت این فیلم ها از استاندارد خوبی بهره می بردند:هوگو ساخته ی مارتین اسکورسیزی(برنده ی جایزه ی گلدن گلوب و نامزد چند جایزه ی اسکار)،و انیمیشن های هیولایی در پاریس و شنل قرمزی از جمله کارهایی بودند که علاوه بر کیفیت بالا ی تکنیک های روز دنیا  استاندارد های مناسب دراماتیک و زیبایی شناسی را شامل می شدند.

در این میان نمایش فیلمی مثل بچه های جاسوس 4 به رغم جلوه های ویژه مناسب  سوال بر انگیز بود .ایا فقط به جهت امکان استفاده و پر کردن برنامه ها از ان استفاده شده است؟

داستان فیلم شبیه سه قسمت قبل به جنگ بین خیر و شر می پردازد . وهمیشه در این مبارزه ناجی حوادث بچه ها هستند. بچه ها با وجود کوچکی به جهت شجاعت وهوش سرشارشان بر بدی ها پیروز می شوند و جهانی عاری از شر می سازند.

در این نسخه از بچه هایی که در قسمت های قبل بودند هم استفاده شده بود بچه هایی که بزرگ شده بودند و کمک حال قهرمانان جدید می شوند.

حتی حضور بازیگر شناخته شده ای مثل جسیکا البا باعث نجات فیلم نمی شود . داستانی از هم گسیخته که هیچ روال منطقی ان را پیش نمی برد . قهرمان ها و ضد قهرمان ها بدون زحمتی همدیگر را پیدا می کنند و انگار قرار است نوبتی پیروزی هایی به دست اورند . پیروزی ها و شکست های قهرمانان در بستر منطقی داستان شکل نمی گیرد بلکه فقط به جهت قرار گرفتن نقاط عطف داستان وتکمیل شدن بحران ها رخ می دهند. هر چند که به مفهوم عمیق و پیچیده ی زمان ، خلقت زمان،از بین رفتن احتمالی ان پرداخته می شود یا قهرمان کوچک فیلم کتاب فیزیک کوانتوم می خواند ولی تلاشی برای بسط این مفهوم صورت نمی گیرد مسائل مطرح شده در حد اداهای علمی و ماورایی باقی می ماند وفقط ماکتی از این دستمایه ی دراماتیک ارائه می گردد. این کودکانه نگریستن به مفهوم لطافت کودکی نیست به معنی روان شناختی کودکی بر اساس معیار های عقل گریز است . نوع روایت بالیوودی فیلمی از هالیوود تا جایی پیش می رود که حتی جنبه های فنی و تکنیکی در فیلم برداری و جلوه های ویژه ی رایانه ای فیلم دیده نمی شود . فیلمی که ملال زدگی ایجاد کرده در مخاطبش از هر نشانه ی دیگری پر رنگ تر است.