چرا عقد کرده بمانیم؟
زوج های جوانی که در دوران عقد دائم به سر می برند، از همان آغاز در تدارک مقدمات ازدواج برمی آیند. به رغم تناسبات سنتی و تمایلات اخلاقی بسیاری از خانواده ها این موضوع جای خود را به گونه ای دیگر در رسم و رسوم ازدواج باز کرده است و اکنون پس از دوران نامزدی با صیغه محرمیت که معمولاً بیش از یکی، دو ماه طول نمی کشد، نوبت به برگزاری مراسم عقدکنان می رسد و بین این مراسم تا جشن ازدواج زوج جوان، وقفه ای چندماهه می افتد.
وقتی در مورد دوران عقد صحبت می کنیم، گویا ازدواج را مرحله بندی کرده ایم. درحالی که این رویکرد نتیجه مدار، خطا در سبک زندگی است و باید جای خود را به نگاه فرایندمدار بدهد. این فرایند باید بطور پیوسته، صحیح انجام شود تا با حضور دو عنصر انسانی و عاطفی مؤنث و مذکر، محصولی از این پیوند به دست آید که خانواده نام دارد.
آمادگی اقتصادی
توجیه بسیاری از زوج های جوان و خانواده هایشان درباره طولانی کردن دوران عقد، نیاز به فرصتی برای فراهم آوردن مقدمات مادی آغاز یک زندگی مشترک است، اما تجربه در کلینیک های مشاوره نشان داده است، هر وقت طول دوره عقد زیاد شده، برخوردها و مشکلات زوجین نیز افزایش یافته است. اگر کسی این توانایی را در خود نمی بیند که در یک دوره زمانی مشخص، ملزومات اولیه زندگی مشترک را به کمک همسرش فراهم آورد، نباید ازدواج کند زیرا در آن صورت دچار یک اشتباه تاکتیکی در شیوه زندگی شده است، یعنی پیش از احراز حداقل شرایط لازم، وارد موقعیتی می شود که نیاز به استفاده از برخی توانایی های مهم دارد.
زمانی برای شناخت
بیشتر خانواده ها یا دختران و پسران جوان، دوران عقد را زمان شناخت و محک زدن طرف مقابل می پندارند. در حالی که کارشناسان معتقدند از این فرصت تنها برای سازگار شدن با رفتارها و خصوصیاتی از شخص مقابل می توان استفاده کرد که پسندیده یا شناخته شده باشند، نه این که هر یک از زوجین بخواهد، برای اولین بار با مهم ترین ویژگی های سازنده و تأثیرگذار فردی که با او به عقد نکاح درآمده است، مواجه شود.
هر قدر امکان آشنایی افراد با هم در چارچوب نظارت خانواده بیشتر باشد و پس از این آشنایی نسبی و البته لازم، در صورت صلاح، ارتباط آنها در قالب عقد ازدواج در شناسنامه ثبت شود، وضعیت بهتری در زندگی مشترک آنها به وجود می آید، زیرا با چشمان باز انتخاب کرده اند و می توانند خود را برای شروع همسری و همدلی زیر یک سقف آماده کنند.
متناسب با فرهنگ و مسائل اخلاقی، قبل از نامزدی یک مرحله آشنایی لازم است، اما شناخت اصلی طرف مقابل نباید به زمان عقد موکول شود، زیرا طی فرایندی که به ازدواج ختم می شود، از آنجایی که بتدریج به لحاظ اجتماعی، مالی و خصوصیات رابطه فردی، ارتباط دو نفر نزدیک تر می شود، برهم خوردن رابطه، به همان نسبت ضرر وارد می کند.
خطرات دوران طولانی عقد
طولانی شدن دوران عقد به معنای واقعی می تواند زندگی مشترک را با خطر مواجه کند. یکی از اشتباهات اساسی در سبک زندگی این است که شخص بگوید اول عقد می کنم، بعد می روم سربازی و بعد از آن فکر کار و تأمین معاش را خواهم کرد. این کار یعنی پیش از آن که سازگاری های لازم برای موقعیتی را به دست آورد، با این باور غلط که آنچه لازم است، در این وضعیت خودبه خود به دست می آید، خود را یک قدم جلوتر، در شرایط آن کار قرار دهد.
از سوی دیگر اگر دوران عقد بیش از زمان لازم برای مراسم عروسی، طولانی شود، موجب بی حرمتی به زوجین و شأن خانواده، خصوصاً خانواده دختر می شود. عقد، جدی تر گرفتن یک ارتباط، فراتر از نامزدی است که به تعهد متقابل رسمیت می بخشد. اما اگر دوران عقد به درازا بکشد، دیگر از آن قالب مورد تأیید خارج می شود. علاوه بر این، به خاطر حضور دیگران و سایه انداختن برنامه های آنها بر رابطه دو شخصی که در یک خانه زندگی نمی کنند و مدیریت زندگی مشترک را خود بر عهده ندارند، روابط دختر و پسر عقد کرده متزلزل و آسیب پذیر می شود.
یادتان باشد که ازدواج، یک فرآیند پیوسته است و مرحله ای دیدن آن اشتباه اساسی است. اگر فاصله بین زمانی که زوجین با عقد بطور رسمی به یکدیگر متعهد می شوند تا زمانی که زیر یک سقف می روند طولانی شود، این عامل به عنوان خطری برای طلاق، ارتباط آنها را تهدید خواهد کرد.
فرآوری: فاطمه ایمانی
بخش کلوب ازدواج تبیان
برگرفته از روزنامه ایران
