باسابقه ترین جاروساز حرم مطهر رضوی
عباس داوری نسب، استادكار پنجاه ساله ای است كه جراحات دست هایش را زخم عشق می خواند و خداوند را به خاطر توجهی كه به او داشته شكر می كند. از نظر او، لحظه ای حضور و خدمت در بارگاه ملكوتی علی بن موسی الرضا(ع)، تنها با عنایت و توجه آقا(ع) و لطف خداوند میسر است و خدمت هم به هر شكل و اندازه ای، عبادت است و البته مایه مباهات.
آرزو دارم پس از بازنشستگی افتخاری به آقا(ع) خدمت کنم.
وقتی كه به توده عظیم جاروهای دسته نشده و نامرتب نگاه می كنی، ناخودگاه نگاهت مبهوت دستانی می شود كه چنان ظریفانه بوته های جارو را جدا و دسته می كند و بعد هم آرایش می دهد كه گویی باغبانی، بوته گلی را حرس می كند. دستانی كه سختی و خشكی ریشه های جارو، قریب 30 سال آن ها را آزرده است. اما وقتی پای صحبت صاحب این دستان می نشینی، بی شك از شنیدن آرزویش متعجب می شوی، آرزو دارم پس از بازنشستگی، در همین شغل به صورت افتخاری به آقا(ع) خدمت کنم.»؛
بله، این آرزوی عباس داوری نسب، با سابقه ترین جاروساز حر م مطهر رضوی، است.
مردی كه شاید كمتر كسی از حضور او و كارگاه كوچكی كه در آن كار می كند مطلع باشد. اگر از چند و چون كارش جویا شوی، با چنان حلاوت و انرژی به توصیف دست سازه هایش می پردازد كه گویی قصد خلق اثری هنری را دارد.
بوته های جارو را از روستاهای اطراف مشهد تهیه، جمع آوری و انبار می كنیم تا روزانه به قدر نیاز از آن ها استفاده شود. باید توی انبار شرایط نگهداری جاروها مساعد باشد تا از خشك شدن و احتمال اشتعال یا پوسیدنشان جلوگیری شود.
هر روز مقداری از جاروها را خیس و با تبر آن ها را مرتب و یك اندازه می كنیم. سپس دوباره مرطوب و دسته بندی می شوند، تا با طنابی یا تكه نخی محكم بسته شوند. قبل از آن كه دسته های بلند و سبزرنگ را به آن ها متصل كنیم، یك بار دیگر جاروها را با تبر آرایش می دهیم تا ظاهری متناسب و زیبا داشته باشند.
اگرچه كه كار او در مرحله ساخت جارو در این جا به پایان می رسد، اما این حكایت در عمل به آن سادگی كه بیان شد نیست. داوری نسب در بازنگری خاطراتش، یاد روزی را زنده می كند كه بیست سال بیشتر نداشت؛ روزی كه برای اولین بار به دستان استاد پیرش خیره شده بود تا كار را فراگیرد. روند كارش در گذر زمان هیچ تغییری نكرده و او امروز به همان شیوه استاد پیرش جارو می سازد و به كارش هم عشق می ورزد.البته با ورود ماشین های شست شوی مكانیزه، از حجم كار این استاد جاروساز كاسته شده، اما استفاده از این جاروها، به ویژه در مراسم غبارروبی تشریفاتی اماكن متبركه رضوی، همچنان ادامه دارد.
پس داستان او هم هر روز دوباره از نو نوشته می شود. عباس داوری نسب، استادكار پنجاه ساله ای است كه جراحات دست هایش را زخم عشق می خواند و خداوند را به خاطر توجهی كه به او داشته شكر می كند. از نظر او، لحظه ای حضور و خدمت در بارگاه ملكوتی علی بن موسی الرضا(ع)، تنها با عنایت و توجه آقا(ع) و لطف خداوند میسر است و خدمت هم به هر شكل و اندازه ای، عبادت است و البته مایه مباهات. بله، اگرچه قصه آن روز مرد جاروساز به سر رسید، اما برای هر یک از ما فرصتی فراهم شد تا بفهمیم و بدانیم هر چیزی هر چند كوچك و بی اهمیت، می تواند حكایتی شنیدنی را با خود به همراه داشته باشد.
بخش حریم رضوی
