نزاع و درگیری بین کودکان

در مورد نزاع و درگیری بین کودکان – خواهر و برادر- در خانواده نباید بیش از اندازه حساسیت نشان داد یا نگران شد. معمولا کودکان بر سر مسائل جزئی با یکدیگر نزاع می کنند و این امری طبیعی است و معمولا با بزرگ شدن کودک ازبین می رود.

نباید در منع کردن کودکان از این گونه در گیری ها در خانواده زیاده روی کرد.

روانشناسان معتقدند که این گونه ناسازگاری ها بین کودکان فرصتی است برای کسب تجربه و لذا برای آنها ارزش یادگیری اجتماعی دارد.کودکان در این نزاع ها می آموزند که چگونه باید دیگران را تحمل کنند یا چطور بازنده یا برنده خوبی باشند. تحقیقات نشان داده اند کودکانی که از درگیری با فرزندان دیگر یا همسالان خود بطور افراطی محروم و بر حذر داشته شده اند و تحت توجه و مراقبت شدید والدین خود بوده اند، از فرصت های یادگیری اجتماعی کمتری برخوردار بوده اند و خصوصا در روابط اجتماعی بعدی خود با ناسازگاری های رفتاری بیشتری روبرو بوده اند.

* پدر و مادر در مقابل اختلاف و برخورد کودکان خود با یکدیگر نباید قاضی باشند و داوری کنند، زیرا هر یک از کودکان انتظار دارد که والدین به نفع او قضاوت کنند.

* پدر و مادر نباید در برخورد های معمولی و جزئی کودکان دخالت کنند مگر اینکه و قایع شدیدی اتفاق بیفتد. هرچه پدر و مادر، خودشان را از برخورد های کودکان با یکدیگر دور نگه دارند، برخورد و نزاع آنها به سادگی و خود به خود حل خواهد شد.

*نباید حل و فصل اختلافات کودکان را همواره خود بر عهده بگیرند، بلکه بهتر است این کار را در اغلب موارد بر عهده خود کودکان بگذارند اما اگر یکی از خواهران یا برادران نفوذ و تسلط بیشتری بر کودکان پیدا کند و از قدرت بیشتری نیز برخوردار باشد،باید از تعدی و تجاوز او به کودکان کوچکتر یا ضعیفتر جلوگیری به عمل آورند.زیرا در غیر اینصورت ممکن است کودکان دیگر در برابر او احساس بی کفایتی و ناامنی بکنندکه در این صورت ممکن است دو نوع    عکس العمل ممکن است از آنها بروز کند،یا دست به عقب نشینی زده و رفتار گوشه گیرانه ای از خود نشان دهند ویا رفتاری پرخاشگرانه در پیش گیرند.

* نکته دیگر که در این زمینه باید یادآوری کرد این است که گاهی این گونه در گیریها ممکن است ناشی از کینه و حسادت بوده و شکل انتقام گیری داشته باشد، یعنی ممکن است پدر و مادر با محبت بیشتر به فرزند کوچکتر، او را مورد حسد فرزندان بزرگتر قرار دهند و آنها خصومت او را در دل بگیرند و در بازیها و کارهای گروهی او را مورد آزار قرار دهند. از این رو رفتار والدین نباید طوری باشد که چنین روابط نامطلوبی بین فرزندانشان بوجود آید.

* تذکر این نکته نیز خالی از فایده نیست که بویژه در دوره دبستان محور اخلاق برای کودک ((عدالت )) است.

فرآوری : نوریه نوچمنی

بخش خانواده ایرانی تبیان

منبع:

رفتار من با کودک من. دکتر جواد فیض. انتشار ات ایر کبیر

راهنمای پدران و مادران. محمد علی سادات.دفتر نشر فرهنگ اسلامی