آثار و برکات انتظار در زمان غیبت (قسمت اول)
برای اینکه آثار و لوازم انتظار را در شخص منتظر بهتر بشناسیم، مناسب ترین راه این است که از آنچه در بخش اول درباره ی تعریف انتظار از طریق ملزومات آن بیان کردیم، کمک بگیریم. در آنجا مهم ترین عوامل به وجود آورنده ی انتظار را چهار عامل دانستیم که دومین آنها در بحث فعلی بسیار تأثیر گذار است.
عامل دوم این بود که هر چه زمان وقوع آنچه را که در انتظارش هستیم نزدیک تر بدانیم، انتظار ما شدیدتر می شود. بنابراین، بهترین راه برای شناخت آثار و برکات انتظار این است که فرض کنیم یقین پیدا کرده ایم که فرج امام عصرعلیه السلام بسیار نزدیک شده است و بررسی کنیم که در این فاصله ی کم (تا فرج حضرت) حال انتظار چه لوازم و آثاری دارد، آنگاه چون به ما توصیه های فراوانی شده است که فرج امام علیه السلام را نزیک بدانیم، آثار و لوازم آن حالِ فرضی را به همه ی زمان ها سرایت بدهیم.
آثار نزدیک دانستن ظهور
ابتدا زمان ظهور امام زمان علیه السلام را بسیار بسیار نزدیک فرض می کنیم تا ببینیم این اعتقادات وجداناً چه آثاری در منتظر ظهور می گذارد. اگر به ما گفته شود که امام زمانتان قطعاً تا فردا ظهور می فرماید و ما به صدق این خبر یقین کنیم، در این یک روز، زندگی ما چگونه خواهد بود؟ هر کس می تواند با مراجعه به وجدان خود، این سؤال را پاسخ بدهد.
در درجه ی اول می توان گفت که:
در این یک روز، بیش از هر چیز و هر کس، یاد امام زمان علیه السلام و ظهور ایشان، دل های ما را پر می کند و آنقدر که به فکر ایشان خواهیم بود، فکر دیگری ما را مشغول نخواهد کرد. علاوه بر این، قطعاً در این یک روز، کاری که خدا و امام زمان علیه السلام را ناخشنود می سازد، انجام نمی دهیم؛ اگر خطا و گناهی از ما سرزده است، در این فاصله، همه ی همت خود را برای توبه و جبران آن به کار می بندیم.
اگر حقی از دیگران بر عهده ی ما باقی مانده یا ظلمی در حق کسی مرتکب شده ایم، به سرعت در جهت حلالیت طلبی اقدام می کنیم؛ و اگر عهد و پیمانی با امام خود بسته بودیم اما در عمل به آن پای بند نبوده ایم، در این یک روز، کمال سعی خود را به خرج می دهیم تا به آن عمل کنیم.
عبادت های ما نیز در این فاصله، معنویت و اخلاص بیشتری پیدا می کند؛ نمازهای ما در این یک روز با گذشته تفاوت خواهد کرد و حضور قلب بیشتری خواهد بود. در این مدت کم، محال است که بیش از حدّ ضرورت و اضطرار، عمر خود را صرف امور دنیوی کنیم. نه تنها فکر انجام دادن گناه به ذهنمان خطور نمی کند، بلکه حتی دریغمان می آید که در این یک روز به امور مباح بپردازیم.
همه ی تلاشمان این است که از این مدت کم، بیشترین استفاده را در جهت کسب رضای خداوند و جلب خاطر مبارک امام علیه السلام ببریم. بالاترین نگرانی ما این است که نکند وقتی حضرت تشریف می آورند، توجهی به ما نکنند یا خدای ناکرده از ما روی بگردانند، و برای اینکه چنین حالتی پیش نیاید، سعی می کنیم خود را طوری مهیا کنیم که شایسته استقبال از آن بزرگوار باشیم.
بالاترین آرزوی ما این است که در مواجهه با حضرت، شاهد لبخند رضایت ایشان به روی خود باشیم و اینکه خطاب به ما بفرمایند: احسنتم! بارک الله! در غیاب من به وظایف خود خوب عمل کردید. من از شما سپاسگزار هستم.
علاوه بر همه ی اینها در آرزوی یاری ایشان برای انجام اهداف مقدسشان لحظه شماری می کنیم؛ با خود می گوییم آنچه را عمری در آرزویش بودیم و با امید وصالش زندگی را گذراندیم، یک روز دیگر، با چشمان خویش شاهد خواهیم بود و چه شیرین است آن لحظات!
آنچه را برای یاری کردن ایشان از قبل آماده کرده ایم، نزد خود حاضر می کنیم و تمام شرایط و زمینه ها را برای آنکه به حضرتش بپیوندیم و جزء بهترین یاوران ایشان باشیم، در خود فراهم می آوریم. خدای را شکر می کنیم که زنده ایم و سالم هستیم و ان شاء الله تا یک روز دیگر همه ی امکانات مالی، آبرویی، زندگی و هستی خود را فدای قدوم محبوب عزیزتر از جان خود خواهیم کرد.
آنگاه از خود می گذریم و سراغ سایر مؤمنان می رویم آنها را هم مانند خود آماده ی استقبال و همراهی با امامشان می کنیم. اگر ببینیم که بعضی از آنها اشتیاق و علاقه ای به این موضوع از خود نشان نمی دهند، با دلسوزی و از سَرِ شفقت و مهربانی سعی می کنیم تا آنها را با خود هم عقیده سازیم و دریغمان می آید که چنین فرصت طلایی و استثنایی را از دست بدهند. دلمان نمی آید که فردا وقتی خورشید امام علیه السلام طلوع می کند، کسانی از مؤمنان، خود را در بیغوله های تنگ و تاریک پنهان کنند و دانسته یا ندانسته از گرما و روشنایی این خورشید بی بهره بمانند.
برگرفته از کتاب سلوک منتظران
