تشخیص مدعیان مهدویت

تنها اصلی که می‏توان برای شناخت مدعیان دروغ‏گوی مهدویت، بدان اعتماد کرد، تایید و امداد الهی است که توسط مدعی راست‏گوی مهدویت نشان داده می‏شود . وی نبوت خاتم و جنبش اوصیای پیامبر را که پدرانش بودند، تصدیق می‏کند . این کاری لازم برای مدعی نبوت و رسالت است . امداد و تایید الهی، با ظهور عیسی بن مریم نشان داده می‏شود که قرآن، قصه‏ی وی را گفته است که مردگان را زنده می‏کرد و کور مادر زاد و مبتلایان به پیسی را شفا می‏داد . (1)

این اصل، راه را بر هر مدعی دروغینی می‏بندد، خواه شخص به عمد دروغ گوید یا قربانی مکاشفه‏ی عرفانی پنداری شود، مانند آن ‏چه برای «مهدی سودانی‏» پیش آمد که پنداشت مهدی موعود (عج) است . وی خیال کرد پیامبر به او گفته که مهدی موعود(عج) است.

مهدی سودانی در یکی از نوشته‏هایش در تاریخ 16 شعبان 1299 هجری می‏گوید:

سید وجود صلی الله علیه و آله به من خبر داد: من مهدی منتظرم. پیامبر چندین بار مرا بر کرسی‏اش نشاند و خلفای چهارگانه [ابوبکر، عمر، عثمان و امام علی] و قطب‏ها [ی دراویش] و خضر علیه السلام حضور داشتند، و مرا با ملایکه‏ی مقرب و اولیای زنده و مرده از فرزندان آدم تا زمانی کنون، نیز جنیان مؤمن، تایید و یاری کرد .

در هنگام جنگ، سید وجود پیامبر صلی الله علیه و آله به عنوان امام و فرمانده‏ی سپاه حاضر می‏شود; نیز خلفای چهارگانه و قطب‏ها و خضر حاضرند. حضرتش، شمشیر نصرت و پیروزی را به من داد و فرمود: با داشتن آن شمشیر، کسی بر من پیروز نمی‏شود، گرچه گروه انس و جن باشند .

آن گاه سرور وجود فرمود ... پرچمی از نور برافراشته می‏شود و در جنگ، همراه من است . عزراییل پرچم‏دار است . از این رو، یارانم ثابت قدم می‏شوند و در دل دشمنانم، ترس افکنده می‏شود و هر که با من دشمنی کند، خداوند خوارش می‏کند . پس هر که به راستی سعادتمند باشد، می‏پذیرد من مهدی منتظرم . اما خداوند در دل کسانی که جاه‏طلب‏اند، نفاق می‏افکند . پس به سبب حرص بر جاه‏طلبی، مرا تصدیق نخواهند کرد ... پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به من دستور داد به منطقه‏ی «ماسه‏» در کوه قدیر هجرت کنم و از آن جا به تمامی مکلفان، دستور کلی را بنویسم. ما هم به امیران و بزرگان دینی نوشتیم، اما بدبختان نپذیرفتند و درستکاران تصدیق کردند ... رسول خدا صلی الله علیه و آله سه بار به من خبر داد: آن‏که در مهدویت تو شک کند، به خدا و رسول کافر شده است .

تمام آن‏چه درباره‏ی خلافتم و مهدویت‏ به شما گفتم، در بیداری و در حال صحت، سید وجود صلی الله علیه و آله به من گفت، بی آن‏که مانعی شرعی باشد . نه خوابی بود و نه ربایشی و نه مستی و نه دیوانگی ... .(2)

وی در نامه‏ی دیگری می‏گوید:

اگر من نوری از جانب خدا نداشتم و رسول‏الله صلی الله علیه و آله تاییدم نکرده بود، توان کاری نداشتم و روا نبود برایتان سخنی بگویم. آن‏چه گفتم که پیامبر فرمود، به دستور رسول الله بود. به من اخباری گفت که اولیا و علما از آن خبر ندارند. باید بدانید جز به دستور پیامبر یا فرشته‏ی الهام که از طرف پیامبر اجازه دارد، کاری نمی‏کنم . ایشان به من خبر داد: امت ‏به دست من هدایت ‏خواهد شد، بی آن‏که رنج‏هایی را که پیامبر تحمل کرد، بر دوش کشم .

من از نور دل پیامبر آفریده شده‏ام. ایشان به من بشارت داد یارانم مانند اصحاب ایشانند و رتبه و درجه‏ی [ملت من و] عوام نزد خدا، مانند رتبه‏ی شیخ عبدالقادر گیلانی است . (3)

محتوای دو نامه نشان می‏دهد: دلیل راستی مهدی سودانی، مدعی مهدویت، فقط گفته‏ی خودش است و دلیلی دیگر در تایید وی یافت نمی‏شود; افزون بر این‏که پیروزی جنبش وی که ادعا داشت ‏با امداد الهی پشتیبانی می‏شود، تحقق نیافت .

به تصور شیعه، مهدی، انسان مشخصی است که فرزند [امام] حسن عسکری است و در 255 (یا 256) هجری زاده شده و از قرن سوم تا پانزدهم هجری با مردم زندگی می‏کند، تا هر وقت که خدا بخواهد. پس باید این مطلب را با دلیل ثابت کند; یعنی معجزه داشته باشد، چنان که آصف بن برخیا; وزیر سلیمان معجزه نشان داد، در حالی که پیامبر نبود. وی تخت ملکه‏ی سبا را در کم‏تر از چشم بر هم زدنی حاضر کرد . در آیات 38- 40 سوره‏ی نمل آمده است:

سلیمان گفت: ای بزرگان! کدام یک از شما، تخت او را برای من می‏آورد، پیش از آن‏که به حال تسلیم نزد من آیند؟

عفریتی از جن گفت: من آن را نزد تو می‏آورم، پیش از آن‏ که از مجلست‏ برخیزی و من نسبت ‏به این امر توانا و امینم.

اما کسی که دانشی از کتاب [آسمانی] داشت، گفت: پیش از آن‏که چشم بر هم زنی، آن را نزد تو خواهم آورد!

هنگامی که سلیمان، تخت را نزد خود ثابت و پابرجا دید، گفت: این از فضل پروردگار است تا مرا آزمایش کند که آیا شکر او را به جا می‏آورم یا کفران می‏کنم و هر کسی شکر کند، به نفع خود شکر می‏کند و هر کس کفران کند [به زیان خویش نموده است; که ] پروردگار من غنی و کریم است!»

طریق دیگر اثبات امامت مهدی(عج) این است که راه‏های عادی را به کار گیرد که نشان دهنده‏ی عمر بسیار وی و هویتش باشد. مثلا به اهالی لندن بگوید: در قرن دهم میلادی، از کشورشان عبور کرده و نامه‏ای را به خط خود بر پوست آهو در فلان منطقه نهاده که در آن زمان کتاب‏خانه‏ی شهر بوده است، اما بر اثر عوامل مختلف، کتاب‏خانه از بین رفته است. سپس به انگلیسی‏ها بگوید: می‏توانید چند متر بکنید تا بر کتاب‏خانه‏ی از بین رفته، دست ‏یابید که در آن اسناد قابل قبولی است. می‏توانید فلان پرونده را باز کنید و نامه‏ی مرا بیابید و این، نسخه‏ی دوم آن است .

همین کار را با روس‏ها و ایرانی‏ها و چینی‏ها و دیگران که در زمان ظهورش زنده‏اند، می‏تواند انجام دهد . می‏بایست درخواست وی نشان دهنده‏ی درایت و آگاهی‏اش از حلقه‏های گم‏شده‏ی مهم برای هر کشوری باشد، تا اهالی را به فعالیت و کنکاش برای کشف حقیقت وا دارد . می‏بایست از موضع و موقعیتی قوی و برتر، خواسته‏اش را مطرح کند، کمی پیش از آن‏که در ظهور دولتش موفق شود، تا ادعا و درخواستش، به عنوان رییس دولتی باشد که داعیه دارد و توانمند است و تحرک می‏آفریند و شگفتی‏های بسیار دارد . اگر سال 1455 هجری، 2034 میلادی ظهور کند و ادعا نماید محمد بن حسن عسکری است و عمرش 1200 سال است، در حالی که سی ساله به نظر می‏رسد، مسلما سیاستمداران آن زمان خواهند پنداشت دیوانه است ‏یا خرفت ‏شده است، اما وقتی ادعا و درخواستش را بشنوند و ببینند وی هزینه‏ی کنکاش و پی‏آمدهای جنجال برانگیز را می‏پردازد و دانشمندان هر کشور، نتایج را ارزیابی خواهند کرد، هر که موافق ادعای وی است، با او همراه خواهد شد و دیگران به آزمایش و کنکاش دست ‏خواهند زد .

پی نوشت ها:

1- بیماری‏هایی در زمان مسیح، شیوع داشت، که درمانش مشکل بود . وی با لمس بدن و با معجزه، امراض را درمان می‏کرد . با ظهور دوباره‏ی مسیح، این کار تکرار می‏شود; زیرا کمی پیش از ظهورش، دنیا پر از رفتار ناهنجار اخلاقی خواهد شد، که سبب آن مثلا به کارگیری اشعه‏ی رادیوم، در جنگ‏هاست . شاید ما در آغاز این مرحله‏ایم، به ویژه پس از آن‏که اسلحه‏های جدید در جنگ خلیج فارس آزمایش شد، آگاهان منتظر حالت‏های ناهنجار اخلاقی به سبب آن تشعشعات هستند .

2- ر . ک: آثار الکامله للامام المهدی السودانی، ج 1، صص 139- 149; سعاده المهتدی بسیرة الامام المهدی، اسماعیل عبدالقادر الکردفانی، تحقیق: د . محمد ابراهیم ابوسلیم، ص 1، چ نخست، بیروت، 1972 .

3- آثار الکامله، ج 5، ص 94، نامه‏ی 40 .