وقتی ماهواره به خانه بیاید!

اگر نگوییم همه؛ اما به جرأت می توان گفت که بیشتر مشکلات فردی و اجتماعی، روحی و روانی ما از آنجا آغاز می شود که ما چراغهای قرمز دین را ندید می گیرم و بی توجه به تابلوهای هشدار دهنده و خط کشی های کمک کننده سعی می کنیم تا به حساب خودمان با یک زرنگی خاصی همه اینها را زیر سبیلی رد کرده و به قول معروف حالش را ببریم.

اما وقتی می فهمیم که این کار اسمش زرنگی نبوده که یا در مقابل پلیس در حال التماس کردنیم و یا با حادثه ای ناخوشایند متوقف شده ایم و به هر حال کار از کار گذشته و پیشمانی هم هیچ سودی ندارد.

خود کرده را تدبیر نیست مگر ...

خداوند متعال محدوده امنیت و خطر را با بیان بایدها و نبایدها مثل روز برای ما روشن کرد (256/بقره) و بعد فرمود «تِلْكَ حُدُودُ اللهِ فَلا تَعْتَدُوها وَ مَنْ یَتَعَدَّ حُدُودَ اللهِ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ» اینها حدود خداست پس از آنها تجاوز نكنید و كسانى كه از حدود خدا تجاوز كنند، بى‏تردید نسبت به خود و دیگران ستمكارند.(229/بقره) هشدار هم داد که اگر قُرُق شکستید و از مرزهای خطر گذشتید و به دام خطر و مصیبت گرفتار آمدید بدانید که خود کردید «ظَهَرَ الْفَسادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما كَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ لِیُذیقَهُمْ بَعْضَ الَّذی عَمِلُوا»؛ در خشكى و دریا به سبب اعمال زشتى كه مردم به دست خود مرتكب شدند، فساد و تباهى نمودار شد تا [خدا كیفر] برخى از آنچه را انجام داده‏اند به آنان بچشاند و خود کرده را تدبیر نیست؛ مگر به توبه و جبران.(39/مائده)

سری به گذشته و نگاهی به امروز

سالهایی نه چندان دور که با نفیر ترسناک آژیر خطر تن زنان و کودکان ما به لرزه در می آمد و از ترس اصابت آنچه در آسمان بود به گوشه ای خزیده و پناه می بردند تا بلکه جان سالمی به در برند کسی گمان نمی کرد که چند سال بعد، از همان مردان و زنان دیروز و بچه های آن روز، عده ای نه چندان کم با دستی باز و دلی پر هوس، آغوش مهر بگشایند و بر آن پرنده در آسمانِ دشمن اینگونه روی خوش نشان دهند و بر اصابتش این چنین شادان و خرسند باشند.

دشمنی که دیروز با پرتاب موشکهای چند متری خود ما را هدف قرار می داد تا تن ما را پاره پاره کند امروز با پرتاب ماهواره و ماه پاره هایش قصد ما را کرده است. اما این بار هدف تن ما نیست؛ این بار هدف او فکر و اندیشه ماست. از دشمن، جز دشمنی انتظار نیست که او شبانه روز به فکر نابودی فکر و اندیشه ماست «لا یَزالُونَ یُقاتِلُونَكُمْ حَتَّى یَرُدُّوكُمْ عَنْ دینِكُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا»؛ دشمنان دین خدا همواره با شما مى‏جنگند تا شما را اگر بتوانند از دینتان برگردانند.(217/بقره) خرده بر دشمن نیست تعجب از دوستان و رزمندگان و اهل مقاومت دیروز است که چطور بوی باروت و گاز اعصاب را از این سلاح کشنده امروز، استشمام نمی کنند؟!

دیروز در جبهه و پشت جبهه، سنگرها و پناهگاه های بتنی میآ­ساختیم تا بتوانیم از موج و ترکش و شعله های انفجار در امان بمانیم؛ اما امروز موج و ترکش و شعله های ماهواره را بی مهابا به خانه هایمان هدایت کرده و مهمانش می کنیم و این میهمانِ تشنه به خون روزانه و لحظه به لحظه از ما قربانی می گیرد و ما همچنان خندانیم. یا نمی فهمیم یا نمی خواهیم به روی مبارک بیاوریم که چه دارد بر سر ما می آید.

بدبختی اینجاست که فکر می کنیم کار با قرص آرام بخش و یک فیلم توپ و یک شو باحال و یک میهمانی شاد(!) حل می شود؛ غافل از اینکه این افسردگی درون و اضطراب بیرون و جنگ و دعوای اهل خانه از همان شو و بدنهای تمام و یا نیمه عریان شروع شده و این بیچاره می خواهد مسمومیت را با سم درمان کند؛ یاللعجب از کار این بنی بشر!!

آمارها نگران کننده هستند

بر شهدای آن روز و اسرای آن دوره و جانبازان جنگ دیروز با تمام وجود درود می فرستیم؛ اما لت و پارهای جنگ امروز جز تف و لعنت چیزی نصیبشان نمی شود زیرا در آیین اسلام خودکشی حرام است و اسارت اختیاری ممنوع. افزایش طلاق، روند رو به رشد مصرف قرصهای اعصاب و فرار دختران و عشقهای خیابانی و فسادهای تابعه را مدیون این شیئ پرنده ای هستیم که 24 ساعته مشغول شکار ما و جوانان ماست.

برای اخبار و برنامه های مفید

این دو توجیه از بزرگترین؛ بلکه گشادترین کلاه هایی است که نوع «دیش» داران محترم بر سر مبارک خود گذاشته و با آن خود را برای خرید حداقل یک ست کامل از این نوع گیرنده ها توجیه می کنند.

قفل و رمز گذاری و بستن کانالها هم امروزه به یک لطیفه شبیه تر است تا یک دلیل خوب و به درد بخور.

اینجاست که در یک روز به یاد ماندنی اهل خانه که آماده درک شب عید می شوند با هم دست زده و می خوانند: «نه چک زدیم نه چونه؛ ماهواره اومد تو خونه» و به این ترتیب بساط شادی شب عید آنان با دریافت مستقیم برنامه های لس آنجلسی حسابی تکمیل می شود.

و این یعنی اصابت یک موشک با محتوای گاز اعصاب و روان به این خانه خوب و با محبت.

دیگر نیازی به توضیح نیست که بگوییم بعد از چند روز چه بر سر فکر و حال و هوای اهل این خانه به خصوص بچه های گل آن، خواهد آمد.