فاجعه‌ای به نام «یکی از ما دو نفر»!
عدم وجود خط داستانی مشخص، بازی‌های بد بازیگران و فقدان تعلیق در ماجراها، «یکی از ما دو نفر» را به فاجعه‌ای تبدیل کرده که می‌توان آن را فقط و فقط برآمده از خودرایی‌های فیلمسازی دانست که هیچ‌گاه نظرات منتقدان برایش مهم نبوده است!
خلق و خوی فیلمسازی تهمینه میلانی را از یک جهت شاید بتوان شبیه به مسعود کیمیایی دانست یعنی همان استادی(!) که به هنگام ساخت فیلم توقیفی «خط قرمز» زیر پروبال تهمینه را گرفت و از او به عنوان دستیار خود استفاده کرد تا این دختر جوان 22 ساله بتواند به مدد اعتباری که از همین یک همکاری با کیمیایی ایجاد شده بود، گلیم خود را از آب بیرون کشیده و در اواخر دهه شصت اولین فیلم خود با عنوان «بچه‌های طلاق» را جلوی دوربین ببرد.
کیمیایی و میلانی هر دو در یک نقطه مشترکند و آن هم اینکه در گذر زمان کوچکترین تغییری در افکار و دانسته‌های آنها نسبت به اجتماع به وجود نیامده است یعنی همان گونه که کیمیایی از «قیصر» گرفته تا «دندان مار» و ساخته آخرش «جرم» تا می‌تواند از قداست عنصری به نام چاقو و اهمیت رفاقت‌های قدیمی سخن می‌گوید، میلانی نیز در مسیری موازی از اولین فیلمش «بچه‌های طلاق» گرفته تا ساخته پرحاشیه‌اش «نیمه پنهان» و بالاخره فیلم آخرش «یکی از ما دو نفر» با صدای بلند عقاید افراطی خود در مدح فمینیسم را بیان می‌کند.
در ساخته‌های ابتدایی میلانی این افراطی‌گرایی فمینیستی در قالب داستان‌هایی نسبتا جذاب ارائه شده و همین داستان‌گویی به نوبه خود می‌توانست در جلب نظر نسبی مخاطب نقش عمده‌ای را ایفا کند اما از اواسط دهه هشتاد به بعد و درست از زمانی که ایده‌های داستانی این خانم فیلمساز ته کشید، آثاری توسط ایشان ساخته شد که نه تنها نمی‌توان عنوان فیلم سینمایی را بر آنها نهاد که در بهترین حالت می‌توان آنها را کولاژی از یک سری کلیپ‌های تصویری دانست که در آنها به مذمت رفتار مردان نسبتا به زنان پرداخته می‌شد.
اوج این انحطاط را در «تسویه حساب» شاهد بودیم که یک ایده نیم‌خطی کوچه‌بازاری تبدیل به یک فیلم 90 دقیقه‌ای شده بود اما باز هم حضور بازیگرانی مثل اکبر عبدی، شهره لرستانی، حامد بهداد و رضا عطاران توانسته بود تا حدود زیادی از افت فروش فیلم در اکران رسمی آن جلوگیری کند و به این ترتیب باز هم میلانی از بن‌بست اقتصادی رهایی یابد.
در ساخته‌های ابتدایی میلانی این افراطی‌گرایی فمینیستی در قالب داستان‌هایی نسبتا جذاب ارائه شده و همین داستان‌گویی به نوبه خود می‌توانست در جلب نظر نسبی مخاطب نقش عمده‌ای را ایفا کند اما از اواسط دهه هشتاد به بعد ایده‌های داستانی این خانم فیلمساز ته کشید.
اما ساخته جدید او یعنی «یکی از ما دو نفر» حتی ایده طنازانه باج‌گیری زنان از مردان که در «تسویه حساب» شاهدش بودیم را هم ندارد و بدتر از تهی بودن فیلمنامه، تیم ضعیف بازیگرانی است که برای حضور در این کار به خدمت گرفته شده‌اند چراکه به جز بهرام رادان که او هم در این فیلم یکی از ضعیف‌ترین بازی‌های عمرش را انجام داده نقش‌های اصلی فیلم مابین کسانی تقسیم شده که یا بازیگر نیستند و یا هیچ سابقه موفقی در عرصه بازیگری نداشته‌اند.
خاله بیتا- نامی که در خانواده، خانم میلانی را به آن صدا می‌زنند- نقش اول زن فیلمش را به خواهرزاده جوانش السا فیروزآذر سپرده و نقش‌های مکمل را هم به کسانی نظیر پیام صالحی و دانیال عبادی. در این میان خواهرزاده میلانی کوچکترین استعدادی در بازیگری نداشته و به طور مرتب و به مانند مدل‌های درجه سه جلوی دوربین قرار گرفته، به دوربین زل می‌زند و دیالوگ‌های خود را می‌گوید آن هم بدون کمترین انعطافی در روند بازی.
پیام صالحی هم بدتر از فیروزآذر در نماهای مختلف فیلم فقط و فقط دست به کمر زده و دیالوگ‌های یک‌خطی خود را بیان می‌کند. البته صالحی در بازی بدی که در «یکی از ما دو نفر» انجام داده کوچکترین تقصیری برعهده ندارد چراکه او نه تنها در بازیگری کمترین تخصصی ندارد که حتی در هنر تخصصی‌اش که موسیقی است هم همواره یکی از آدم‌های رده متوسط بوده که صرفا به خاطر اصرارهای فراوان میلانی بازی در «یکی از ما دو نفر» را پذیرفته است. دانیال عبادی هم که هیچ‌گاه بازیگر خوبی نبوده و از اولین فیلمش «غیرمنتظره» تا «امشب شب مهتابه» صرفا در حال تکرار یک کاراکتر است.
شاید اگر این بازیگران آماتور به عنوان نقش‌های مکمل فیلم ایفای نقش می‌کردند و در کنار آنها نقش‌های اصلی به یک سری بازیگر مطرح سپرده می‌شد، کیفیت فیلم تا حد کنونی افت نمی‌کرد اما بازی‌های بد بازیگران در فیلمی که بدبختانه به لحاظ داستانی هم جذاب و بکر نیست و حتی در انتخاب لوکیشن‌های آن نیز کوچکترین خلاقیتی به کار نرفته و برای کاستن از هزینه‌ها بخش عمده لوکیشن‌ها در دفتر کار شرکت معماری تهیه‌کننده فیلم یعنی محمد نیک‌بین قرار داده شده، «یکی از ما دو نفر» را به فاجعه‌ای تبدیل کرده که می‌توان آن را فقط و فقط برآمده از خودرایی‌های فیلمسازی دانست که هیچ‌گاه نظرات منتقدان برایش مهم نبوده است!
بخش سینما و تلویزیون تبیان
منبع: شبکه ایران
