دنیای مردگان زنده شده

از 7 چنار سال های دور، تنها 5 چنار باقی مانده اما محله هفت چنار همان محله برو بیاست. آمد و شدی برای بازدید از موزه تاریخ طبیعی.

ساختمان موزه با مساحت 2700 مترمربع، یک بنای تاریخی است که از اوایل قرن بیستم به عنوان کارخانه برق شروع به کار کرد و پس از چند سال به کارخانه جوراب بافی تبدیل شد. بنایی قاجاری که در نهایت استادی و ظرافت، طراحی و ساخته شده و دودکش بسیار عظیمی داشت.

نوع معماری و نحوه آرایش سطوح به گونه ای است که نشانه های معماری پیشرفته خارجی و تلفیق آن با معماری سنتی و غنی ایرانی در آن آشکار است و با بناهای قاجاری مجاور خیابان های ناصرخسرو و مدرسه البرز هماهنگی دارد.

از چهار گوشه جهان

در موزه تاریخ طبیعت، شگفت انگیزترین حیواناتی را می بینید که در طبیعت ایران پیدا شده اند. خروس چهارپا و مرغ سه پایی که در تمام زندگی نتوانسته اند حرکت کنند، گونه های کمیاب حیات وحش و نسل های منقرض شده از جانوران بومی و غیر بومی ایران.

فضای داخلی موزه به 2 سالن تفکیک می شود که قسمت عمده فضای آنها به نمونه های غیر زنده و تاکسیدرمی شده تعلق دارد. اتاق های تو در توی سالن شماره یک، گونه های مختلف جانوران از سراسر دنیا را در خود جای داده است.

بخش آخر یعنی بخش آثار طبیعی، اختصاص به آثار طبیعی زمین دارد. سنگ ها و کانی های مختلف با منشأ آذرین و رسوبی در کنار سنگ های قیمتی و نیمه قیمتی که نمونه های خام و تراش خورده آنها کنار هم گذاشته شده به همراه مجموعه ای از فسیل بی مهرگان که متعلق به ادوار گذشته است، مجموعه ای کم نظیر را به وجود آورده است.

البته یک مجموعه غنی از حشرات در تابلوهایی با نقش هایی زیبا، زینت بخش دیوارهای موزه است. حشرات بیشترین فراوانی گونه را در میان گونه های جانوری دارا هستند و موزه هفت چنار توانسته است تعدد این گونه ها را به خصوص در میان پروانه ها پوشش دهد.

دیوار وحش

دور تا دور دیوار اتاق ها و راهروها هم مزین به سر انواع مختلف حیواناتی است که روزگاری نفس می کشیدند ولی امروز چشم به چشمان شما دوخته اند؛ سر گوزن، گراز، خرس، شیر، روباه و ... همه با شناسنامه خود به دیوار آویخته شده اند، تاکسیدرمی هایی که ناگهان آدم را از دل بنای تاریخی به حیات وحش بکر و ناب، در قاره سیاه، سر می دهند.

با رفتن از سالنی به سالن دیگر شما در دوره های مختلف حیات وحش جا به جا می شوید. جایی که کودو، گراز زیگیل دار و خرس کنار همدیگر صف کشیده اند. بیرون سالن هم پوست خشک شده و دباغی گورخر ایرانی روی سینه دیوار خوابیده است.

آخرین اتاق سالن شماره 1، ویترین پرندگان است، پرندگانی از سراسر دنیا. سوتر حواصیل، بوتیمار، ابیا، کاکایی کوچک و خوتکا که پیش از کمیاب شدن به این موزه آمده اند. در سطحی پایین تر از سالن شماره1 که با ردیف 10 پله ای از آن جدا می شود، تمام جانوران از پشت شیشه به بازدیدکنندگان سلام می گویند؛ اینجا زاگرس در زیرزمین است!

زیستگاه های مختلفی از گوشه و کنار جهان برای نشان دادن محیط طبیعی زندگی جانوران ساخته شده، ساوانا یا دشت های گرمسیری آفریقا که مأمن شیرهای آفریقایی است، مناطق بیابانی ایران، رشته کوه های البرز و زاگرس، تالاب انزلی و ده ها زیستگاه دیگر این زنده های بی جان را در خود جا داده است.

آکواریوم موزه

یکی از زیباترین قسمت های موزه، آکواریوم آن است؛ غاری تاریک و پرپیچ و خم همچون اعماق اقیانوس ها که مأمن انواع ماهی های آب شیرین متعلق به رودخانه های سراسر دنیاست.

شاخص ترین ماهی ها در این آکواریوم ها به صورت مجزا نگهداری می شوند. ماهی های گوشتخوار رودخانه آمازون، ماهی های بدون فلس، ماهی های زنده زا، کروکودیل و صد البته صدای ریزش آب از قندیل های آب شده، بازدید از یاد نرفتنی از این آکواریوم را برای شما به همراه خواهد داشت.

الهام مرادی

بخش گردشگری

برگرفته از روزنامه ایران، سایت موزه های تهران