بفرمائید شام

وقتی آقا یوسف از سر کار به خانه برمی‌گردد  و دخترش برایش شام را آماده می‌کند، وقتی صبح با نان سنگک‌هایی که خریده، از کوچه بالا می‌آید و سر میز صبحانه می‌نشیند. در همه این لحظات است که موسیقی حضوری پررنگ پیدا می‌کند و کنار رنگ و لعاب غذا که ویژگی بارز فیلم‌های رفیعی است، به روایتگری می‌پردازد.

سال‌هاست که علی صمدپور به عنوان آهنگساز در سینمای ایران حضور دارد. موسیقی‌های خوبی ساخته و موسیقی سری فیلم‌های «ستاره‌ها» فریدون جیرانی در مقایسه با دیگر آثارش موفق‌ترند. با این حال همکاری او و دکتر رفیعی مثال‌زدنی است.

او نه تنها موسیقی «ماهی عاشق می‌شوند» را نوشته بود که موسیقی اغلب تئاترهای این کارگردان را هم نوشته است. شناخت بسیار مثبتی میان این آهنگساز و کارگردان به وجود آمده که باعث شده صمدپور به دنیای درونی فیلم و لایه‌های زیرین آن سر بزند و موسیقی آن را بسازد. این شناخت به آهنگساز کمک کرده به علاقه‌های رفیعی احترام بیشتری بگذارد و برای آن‌ها موسیقی بسازد.

موسیقی «آقا یوسف» موسیقی کلاسیک است، اما شما صدای باخ و بتهوون را از آن نمی‌شنوید بلکه برعکس انگار که دارید موسیقی آشنا و ایرانی را گوش می‌کنید.

موسیقی این فیلم که به خوبی از آن استفاده شده، در لحظات تنهایی آقا یوسف هم حضور دارد. صدای این تنهایی‌ها پیانوست. پیانویی که تنها نواخته می‌شود و نماینده‌ افکار به هم ریخته‌ شخصیت اصلی است. وقتی آقا یوسف در شهر راه می‌رود، کنار این پیانو سر و کله سازهای دیگر هم پیدا می‌شود.

در «آقا یوسف»، موسیقی‌های شهری و فرعی هم گاه خودشان را بالا می‌کشند تا شنیده شوند. پگاه آهنگرانی که پیش از این در چند فیلم‌ دیگر هم  ویولن سل نواخته بود، در «آقا یوسف» هم این کار را انجام داده، اما بی‌شک موسیقی که نواخته در هماهنگی کامل با کل جریان موسیقی فیلمی است که صمدپور ساخته است.

موسیقی که ترجمه‌ تنهایی آدم‌های فیلم، بی‌خبری‌شان از روزگار هم و مهم‌تر از همه فاصله‌هایی است که بینشان افتاده است.