زیردریایی ها
برخلاف سایر وسایل نقلیه دریایی، زیردریایی ها به نحوی طراحی شده اند که بتوانند در آب فرو روند! زیردریایی ها باید بتوانند به داخل آب فرو بروند! در آن معلق بمانند و یا از آن بیرون بیایند. زیردریایی ها عمق خود را بوسیله اجرام ترازمندی تنظیم می کنند و می توانند با سنگین تر یا سبک کردن خود نسبت به آب دریا، در آن به بالا یا پایین حرکت نمایند. زیردریایی ها باید به اندازه کافی مقاومت داشته باشند تا بتوانند فشار آب را به ویژه در عمق های زیاد تحمل نمایند. در شکل زیر یک زیردریایی را مشاهده می کنید:
نقاط نشان داده شده در این شکل عبارتند از:
1- موتور الکتریکی: این موتور در زیر آب توسط باتری و در روی آب توسط ژنراتور دیزل برق مورد نیاز خود را تأمین می کند.
2- برج هدایت کننده: دوربین های زیردریایی در این قسمت نصب می شوند، همچنین آنتن های رادار رادیویی زیردریایی هم بر روی این قسمت نصب می گردند. محل ورود هوا برای موتور دیزل نیز بر روی آب در این قسمت قرار دارد.
3- اگزوز موتور دیزل
4- ورودی هوای موتور دیزل
5- پریسکوپ (چشم زیردریایی)
6- دریچه هوابند برای ورود و خروج افراد به زیردریایی در زیر آب
7- بدنه دو جداره: اکثر زیردریایی ها دارای بدنه دو جداره می باشند. لایه داخلی به نحوی ساخته شده که در مقابل فشار آب مقاومت بالایی داشته باشد. لایه خارجی نیز به نحوی ساخته شده که در مقابل جریان آب از خود مقاومت زیادی نشان ندهد.
فاصله بین دو لایه محل قرارگیری اجسام ترازمندی و مخازن سوخت می باشد.
8- سیستم سونار
9- باله جلویی
10- محل استراحت خدمه
11- اژدرها
12- اتاق کنترل: اتاق کنترل زیردریایی مشابه اتاق کنترل کشتی می باشد. تنها تفاوت آن ها عدم وجود پنجره برای مشاهده محیط می باشد.
13- اتاق موتور
14- باله عقبی
15- ملخ
زیردریایی ها برای تغییر جهت از سکان استفاده می کنند. باله های جلویی و عقبی برای تغییر دادن شیب زیردریایی در هنگام عمق گرفتن و یا آمدن بر روی آب استفاده می شوند.
هنگامی که زیردریایی بخواهد به زیر آب رود، بین دو جداره را پر از آب می کند و سپس سنگین می شود و به زیر آب فرو می رود. زیردریایی برای بالا آمدن با استفاده از کپسول های هوای فشرده، آب های وارد شده به میان جداره ها را خالی کرده و به دلیل سبک شدن به روی آب می آید.
در شکل فوق نقاط نشان داده شده عبارتند از:
1- خروجی هوا هنگام پایین رفتن
2- ورود آب
3- مخزن اجرام ترازمندی
4- ورود هوا هنگام بالا آمدن
5- خروج آب
اجرام ترازمندی به اجرامی گفته می شود که برای سنگین کردن و غرق نمودن زیردریایی به کار می روند که معمولاً برای این منظور از آب دریا استفاده می شود. در سال 1960 تریستو توانست با کمک بنزین، آب دریا و آهن به عنوان اجرام ترازمندی به بیش ترین عمق در تاریخ یعنی 11000 متر در اوقیانوس آرام دست یابد.
در شکل فوق نقاط نشان داده شده عبارتند از:
1- هوا
2- بنزین
3- آهن
4- کربن
مرکز یادگیری سایت تبیان، تهیه: پوریا میرعشقی
تنظیم: نسرین صادقی
