می خواهم خودم باشم
در زندگی هرکودک، زمانی فرا می رسد که حس پیش بینی روز مبادا، و خالی بودن جیب،او را متوجّه عواقب بی پولی و پس انداز می کند، و در این جاست که نیاز به داشتن مسئولیت مالی برای کودک احساس می شود. ما این نیاز را پول توجیبی می نامیم.این مقوله معمولاً از سن پنج یا شش سالگی آغاز می شود.
ما به کودکان پول توجیبی می دهیم،چون با این کار،مدیریت پولی را به آنها آموزش می دهیم. کودکانی که مجبور به مبارزه و تلاش بر سر مسائل پولی و مالی می شوند، نه تنها مسئولیت مالی بیشتری پیدا می کنند، بلکه در تمامی زمینه های زندگی نیز مسئول تر بار می آیند. درحقیقت،این مقوله بدان معناست که کودکان با مهارت های درست و به جای مدیریت مالی، برای مدیریت و پیشبرد وظایف شان، درمدرسه نیز بهتر عمل می کنند.
قوانین سودمند و مفیدی در زمینه ی پول توجیبی وجود دارد که می تواند کمک حال فرزندان ما،در کسب تجارب آموزشی مهمّی دراین زمینه باشد.
قانون اول:
کودکان پول توجیبی خود را به دست نمی آورند.این عبارت به این معناست که این پول نباید درآمد آنها باشد، یعنی ما به آنها در ازای انجام وظایف و مسئولیت های شان ،تنها باعث از بین رفتن ارزش و شأن انجام وظایف،و عدم همکاری و شراکت دوستانه ی آنها در امور و مسائل خانوادگی می شود. ما تنها زمانی به خاطر انجام وظایف به آنها پولی پرداخت می کنیم، که وظایف و کارهای ما را انجام دهند، به این معنی که ما خود نخواهیم و یا نتوانیم، کارها و وظایف خود را انجام دهیم،و آنها به جای ما آن وظیفه و کار را تقبّل کنند.
قانون دوم:
هر هفته و در زمانی معین پول توجیبی را برای شان فراهم کنید. این کار می تواند، با ارائه ی پاکت های پرداختی صورت گیرد.پول نقد مورد نیاز کودک به علاوه ی صورت حسابی کوچک که شامل تفکیک هزینه ها می باشد،در پاکتی که روی آن نام کودک نوشته شده است،می گذاریم.به عنوان مثال برای بچّه ی کلاس اوّلی:« مبلغی برای پول توجیبی و مصارف دلخواه، و مبلغی جهت تغذیه روزانه در مدرسه».صورت حساب را امضاء کنید و این جمله را در پایین آن بنویسید:«ما تو را دوست داریم، این پول را تا آخرش خرج کن،امّا درست و عاقلانه.»درنتیجه کودک می فهمد که باید ازاین پاکت و محتوی درون با دقّت نگهداری نماید.
قانون سوم:
هرگز بر این موضوع تأکید نکنید، که کودک باید پول توجیبی اش را پس انداز نماید. اگر آنها پول توجیبی شان را در جعبه ی کفشی در عقب کمد خود پنهان و آن را برای زمانی که بزرگ می شوند ،پس انداز کنند، درآن صورت هیچ گاه نمی توانند مسئله و موضوع به جا و خرج کردن درست پول را یاد بگیرند. آنها باید وضعیت بد و بحران اقتصادی را خود تجربه نمایند. به عنوان مثال، در یک مقطع زمانی، پول خود را بی رویه خرج و تمام می کنند، و در موقعیت زمانی دیگری که به پول نیاز دارند،تازه متوجّه می شوند که دیگر آهی در بساط ندارند. در چنین مواقعی است که مسائل پولی و مالی را یاد می گیرند و از مسائل پیش آمده کسب تجربه می کنند. تنها می توانید پس انداز را به او یادآوری کنید و یا به وسیله الگو سازی او را در این امر آموزش دهید.
قانون چهارم:
تا هنگامی که اطمینان دارید کودکان پول شان درگیر مسائل و کارهای خلاف و غیرقانونی نمی شوند،اجازه دهید تا پول توجیبی خود را در هر راهی که خود مناسب می دانند و تمایل دارند خرج،پس انداز و یا حتی هدر دهند.
درضمن آنها می توانند گاه برای کسب استقلال اعضای خانواده را میهمان خود کنند و یا در هزینه کردن آن آزاد باشند امّا یک نکته وجود دارد: وقتی که پول رفت و خرج شد،دیگر رفت،و پول توجیبی نیست تا هفته ی بعد و پاکت بعد.
گاه اجازه دهید با تصمیم های نه چندان معقول با عواقب خرج های اضافی و غیر ضروری آشنا شود تا کسب تجربه داشته باشد . در مواقعی که کودکان، پول توجیبی خود را زود خرج و تمام می کنند، ما را تحت فشار قرار می دهند، تا قبل از زمان تعیین شده، پول بیشتری بگیرند باید مانند یک بانکدار مفلس و بی پول که با ورشکستگی و رکود اقتصادی مواجه شده است، رفتار کنیم .البتّه این اطمینان را به او بدهید که پول بیشتری دریافت خواهد کرد، ولی فقط در روزی که برای دادن پول توجیبی مقرّر شده است.حتی هنگامی که فرزندان ما نهایت فشار را به ما وارد می کنند، باز هم باید از خودمان مطمئن باشیم که هیچ وجه و پولی از جیب ما به جیب آنها سرازیر نمی شود. البته می توانید در یک صحبت دوستانه اما قاطع او را به تفکر وادارید که : چه روش هایی می تواند به کار گیرد تا پول تو جیبی خود را بهتر خرج کند و یا بحران مالی خود را برطرف نماید .
نویسنده : فاستر دبلیو کلاین و جیم فی
ترجمه : میترا خطیبی
منبع:کتاب تربیت با عشق و منطق
تنظیم و تغییر: کهتری
مقالات مرتبط
