خدا در قرآن یزید را لعن کرده است

مُهَنّا بن یحیى، روزى از احمد بن حنبل (1) سؤال كرد: نظر شما درباره یزید ابن معاویه چیست ؟

او جواب داد: یزید همان كسى است كه جنایات بزرگى مرتكب شده، و مدینه پیامبر را غارت كرده است.

پسرش صالح، مى گوید، روزى به او گفتم: اى پدر! مردم به ما مى‌گویند، شما از دوستان یزید مى‌باشید.

وى در جواب گفت: پسر جان! آیا كسى كه ایمان به خدا و روز جزاء دارد دوستِ یزید مى شود؟

گفتم: پس چرا لعنش نمى‌كنى؟

احمد حنبل گفت: چگونه یزید را لعنت نكنم، با آنكه خداوند او را لعن كرده.

گفتم: در كجاى قرآن خداوند، یزید را مورد لعنت قرار داده است ؟

گفت: در آنجا كه مى فرماید:

فَهَلْ عَسَیْتُمْ اِنْ تَوَلَّیتُمْ اَنْ تُفْسِدُوا فِى الاَْرْضِ وَ تُقَطِّعُوا اَرْحامَكُمْ، اُؤ لئِكَ الَّذینَ لَعَنَهُمُ اللّهُ فَاَصَّمَهُمْ وَ اَعْمى اَبْصارَهُمْ.(2) شما اگر از فرمان خداوند و اطاعت قرآن روى بگردانید، یا در زمین فساد و قطع رحم كنید، باز هم امیدِ نجات دارید؟ آنها كسانى هستند كه خدا آنها را لعنت كرده و گوش و چشمشان را كر و كور گردانید.

پسرم! یزید چون حكومت یافت، سال اول قطع رحم كرد حسین علیه السّلام را كشت ، سال دوم ، فساد كرده و مدینه را به قتل و غارت كشید و سال سوم ، به كعبه جسارت كرده و به درك واصل شد.

آیا فسادى بزرگتر از قتل حسین علیه السّلام و سه روز قتل عام و غارت مدینه مى‌باشد؟ این در حالى بود كه تعداد كشتگان بزرگان قبیله قریش‌، از مهاجر و انصار، بر هفتصد نفر، بالغ مى‌شد و تعداد كشتگان غیر معروف، از بنده و آزاد، زن و مرد، به ده هزار نفر مى رسید.

مردم در دریاى خون شناور بودند، به طوری كه خون به قبر رسول خدا رسیده ، روضه و مسجد پر از خون شده بود. بعد از آن به دستور یزید، در شهر مكّه منجنیقها نصب كرده كعبه را آتش ‍ زده و ویران كردند. در حالى كه رسول خدا فرموده بود: «كشنده حسین، در تابوتى از آتش بوده و نصف عذاب اهل دنیا را مى‌چشد، به طوری كه دست و پایش را به زنجیرهاى آهنین بسته ، او را با سر میان آتش ‍ مى افكنند».(3)

اى كه گفتى بر یزید و آل او لعنت مكن

زآنكه شاید حق تعالى كرده باشد رحمتش

آنچه با آل نبى كرد او، اگر بخشد خداى

هم ببخشاید ترا، گر كرده باشى لعنتش

پی نوشت ها:

1- احمد بن حنبل شیبانى ، یكى از چهار امام اهل تسنن است. وى از ایرانیان عرب نژاد است و در سال 241 درگذشت.

2- سوره محمد صلی الله علیه و آله، آیات  22 - 23.

3- منهاج الكرامه از علاّمه حلّى ، ص 95.