بی قراری دل

دلـم قـرار نـمــى‌گیــرد از فغـــان بى تو

سپنـدوار ز كــف داده‌ام عـنــان بـى تو

ز تلــخ كـــامى دوران نشــد دلــم فـارغ

ز جـام عشق لبـى تر نكرد، جان بى تو

چـو آسمـان مـه آلـوده‌ام ز تـنـگ دلـــى

پـر است سینـه‌ام از انـدوه گران بى تو

نـسیــم صبــح نمـى‌آورد تــرانـه شوق

ســر بـهـــار نـــدارنـــد بـلـبــلان بـى تو

لب از حـكایـت شب‌هـاى تـار مى‌بـنـدم

اگر امان دهدم چشم خون فشان بى تو

چو شمع كُشته نـدارم شراره‌اى به زبان

نمـى‌زنـد سخنـم آتـشـى به جان بى تو

ز بى دلى و خموشى چو نقش تصویرم

نمـى‌گشایـدم از بـى خـودى زبان بى تو

عقـیـق سـرد بـه زیـر زبـان تـشنه نـهم

چـو یـادم آیـد از آن شكـرین دهان بى تو

گـزارش غم دل را مگر كنـم چـون امیـن

جـدا از خلـق بـه محـراب جمكران بى تو