حاضر جوابی علامه حلی

روزی در مجلسی که "سلطان الجایتو محمد مغولی" مقلب به "شاه خدابنده" برای رفع مشکلی تشکیل داده بود تعدادی از علمای مذاهب اربعه(حنفی، مالکی، حنبلی و شافعی) حضور داشتند.

در این مجلس علامه حلی نیز حضور داشت. مناظره ای برای برطرف کردن مشکل شاه روی داد و سرانجام علامه توانست دیگران را محکوم کند.

پس از خاتمه مجلس علامه خطبه فصیحی مشتمل بر حمد خدا و صلوات بر پیامبر(ص)و ائمه هدی خواند.

"سید موصلی" که از جمله محکومین در مناظر بود اعتراض کرد که صلوات بر عیر انبیاء دلیل ندارد.

علامه بلافاصله این ایه را خواند:

الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ(البقرة/156)

آنها که هر گاه مصیبتی به ایشان می‌رسد، می‌گویند: «ما از آن خدائیم؛ و به سوی او بازمی‌گردیم!»

 أُولَئِكَ عَلَیهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ(البقرة/157)

اینها، همانها هستند که الطاف و رحمت خدا شامل حالشان شده؛ و آنها هستند هدایت‌یافتگان!

تا او را آگاه کند که مصیبت دیدگان مشمول صلوات و رحمتند و امامان مصیبت دیدگانند.

"سید موصلی" گفت: چه مصیبتی به اینها رسیده است که مستوجب صلوات باشند؟

علامه فرمود:

چه مصیبتی بالاتر از این که از نسل ایشان فرزندی ناخلفی مثل تو به وجود آید که دشمنان را بر آنان ترجیح دهد!"

حاضرین همه خندیدند و از بدیهه گویی علامه تعجب کردند.

منبع: اسلام طریق مستقیم، ص 250