حاشیه های حضور رهبر در رزم ناو

جنب‌و‌جوش‌ها تبدیل به نظم می‌شود. دو نفر از گروه موزیك كه بالای بلندی هستند شیپور ورود فرمانده كل قوا را می‌زنند. رهبر عصازنان وارد می‌شود. چنان سكوتی همه جا را می‌گیرد كه صدای پِرپِر پرچم‌های آویزان از ناوشكن شنیده می‌شود. اطراف رهبر فرماندهان رده یك ارتش و سپاه و ستاد مشترك و وزیر دفاع ایستاده‌اند. فرمانده میدان پا می‌كوبد و با شمشیری جلوی صورت جلو می‌آید، رهبر یك قدم جلو می‌رود.

رهبر به جایگاه شهدا احترام می‌گذارد، جایگاهی كه بالای آن نوشته‌ است: «موجیم كه آسودگی ما عدم ماست»، بعد بر می‌گردد و از جلوی صف‌های منظم سان می‌بیند و می‌رود به سمت انتهای صف‌ها. جنگ و جدال‌ ما هم با محافظ‌ها شروع می‌شود كه بگذارند برویم و آن‌ها نمی‌گذارند و بعد از كش‌وقوس از پشت صف‌ها می‌‌رویم به سمت انتهای صف. دویدن عكاس‌ها و فیلمبرداری با دوربین‌هایشان بامزه است. رهبر هر سه چهار قدم یك‌بار عصا می‌زد و قدم‌هایش را آنقدر محكم و منظم برمی‌داشت كه آدم وقتی به جزئیات رفتار او دقت می‌كرد، فكر می‌كرد این مرجع تقلید سال‌ها یك نظامی كاركشته بوده.

چادر بزرگی كنار ناوشكن زده بودند و تویش صندلی چیده بودند. رهبر آن‌جا رفت و فرمانده ارتش خوش‌آمد گفت و یكی دو نفری هم گزارش‌هایی مختصر دادند و رهبر را دعوت كردند به بازدید از ناوشكن.

3- حاشیه‌نویس باید در حاشیه باشد!

رهبر از آن طرف سالن‌ها بیرون رفت و ما از این طرف، گروه موزیك آهنگ سرود جمهوری اسلامی را نواخت و پرچم رقص‌رقصان بالا رفت و رهبر با گروه همراه وارد ناوشكن شد، درست از جایی كه هلی‌كوپتری روی ناوشكن پارك كرده‌‌بود! اول كار لازم نبود داخل ناوشكن برویم چون فاصله ‌‌ما با رهبر دو سه متر بیشتر نبود از بیرون ناو. افسری كه برای رهبر توضیح می‌داد به جایی در دورترها اشاره كرد. رهبر رفت پشت دوربین بزرگی كه روی سه‌پایه بود و با آن به سمت اشاره افسر را نگاه كرد. بعد عصایش را بالا آورد و خودش هم جایی را نشان داد و از افسر چیزی پرسید كه صدای باد نگذاشت بفهمیم چه چیزی. از آن طرف هم دو هاوركرافت غول بیرون آمدند و از جلوی حوضچه رد شدند.

افسر، فرمانده كل قوا را راهنمایی كرد به سمت داخل ناوشكن و طبق معمول ما شدیم آدم اضافه و راهمان ندادند. چند نفر از رفقا پادرمیانی كردند و محافظ‌ها بالاخره اجازه دادند برویم روی عرشه ناوشكن. ولی همچنان سرتاپایم را برانداز می‌كردند كه این آدم با یك خودكار و كاغذ، بدون لباس نظامی و دوربین و میكروفون و... چه كاری دارد انجام می‌دهد! روی عرشه یكی از محافظان ایستاده بود و تسبیح می‌چرخاند. یكی دو قدمی جلو آمد و دستش را روی سینه‌ام گذاشت، درست مثل سفر كردستان. رویش را كرد به دیگر محافظ‌ها و سری به علامت سوال تكان داد. بعد پرسید: شما؟ خواستم بگویم خبرنگارم ولی توی زبانم چرخید كه دارم حاشیه‌نویسی می‌كنم. این كلمه «حاشیه» هم از آن كلماتی است كه اگر 10 بار هم غسلش بدهی باز هم چندش‌آور است. حاشیه‌نویسی؟ لابد یك چیزی شبیه حاشیه‌سازی و فتنه‌انگیزی و... است! خلاصه آن برادر محترم كه یكبار هم توی كردستان بدون این‌كه متوجه باشد انگشت شصت پایم را لگد كرده بود، برمی‌گرداندم بیرون. كارد اگر می‌‌زدند خونم درنمی‌آمد. چند سال دیگر باید صبر كنیم تا فرمانده كل قوا یك بار دیگر در چنین شرایطی باشد و ما هم باشیم و بتوانیم به خلق‌الله بگوییم چه شده و چه نشده.

4- این غول آهنی را بیشتر از بچه‌ام دوست دارم

مغموم و آویزان كنار ناوشكن قدم می‌زدم. طولش تقریباً هم اندازه طول زمین فوتبال است و عرضش كمی بیشتر از طول هلی‌كوپترهای معمولی. جلویش یك توپ و دو تیربار دارد، وسطش چهار موشك چینی و عقبش 4 موشك آمریكایی. می‌تواند در شعاع 3000 مایلی عملیات كند و قابلیت حمل هلی‌كوپتر دارد. ایران با ساختن این ناوشكن چهاردهمین كشور طراح و سازنده این دست جنگ‌افزار است. این‌ها را مردی سفیدپوش به یكی از بچه‌های تیم خبری می‌گفت. نزدیك شدم و سلامی كردم و ایستادم به گوش دادن. افسر سفیدپوش می‌گفت: یادم نمی‌رود 12 سال پیش رهبر توی همین ساختمان ـ و با دست ساختمانی را پشت حوضچه نشان‌مان داد ـ آمده بود بازدید، یك ماكتی را از همچین ناوشكن دید. سؤال كرد و گفتیم این ناوشكن چیست و چه خصوصیاتی دارد. بعد ایشان گفت خوب شما كه ماكتش را ساختید چرا خودش را نمی‌سازید؟ بعد هم جدی‌تر شدند و دستور ساخت ناوشكن با قابلیت حمل هلی‌كوپتر و پرتاب موشك را صادر كردند. ما 12 نفر بودیم كه بعد از دستور رهبر تا مدتی گیج بودیم. دو سه ماهی طول كشید تا به خودمان بیاییم كه می‌خواهیم چه‌كار كنیم. مطالعات روی آب و ورق‌های مخصوص و نیازهای خودمان و خصوصیات ناوشكن‌های موجود در جهان شروع شد. همان موقع‌ها بود كه بچه‌ام به دنیا آمد. بعد با دست به ناوشكن اشاره كرد و گفت: این غول آهنی هم‌سنِّ بچه من است ولی بیشتر از بچه‌ام دوستش دارم. صبح زود می‌آمدیم روی آن كار می‌كردیم و وقتی برمی‌گشتم خانه هم ساعت 12 ـ 11 شب و بچه خواب. بچه را مادرش بزرگ كرد، این غول را هم ما. 65 نفر شبانه‌روز مستقیماً روی آن كار كردیم. چهار ساله اصل كار تمام شد، قرار بود موتورش را یك شركت آلمانی بدهد كه بعد از چهار سال برو و بیا آخرش به خاطر تحریم نداد. بعد یك شركت فرانسوی قرار شد سیستم رانش را بدهد بعد از سه سال فقط موتور را داد. ما هم همه طراحی‌ها را براساس موتور آلمانی كرده بودیم، مجبور شدیم كلی ناوشكن را عوض كنیم.

حالا فرانسوی‌ها هم گیربكس و شفت و پروانه را ندادند. دیگر تصمیم گرفتیم خودمان بسازیم، گفتیم گورپدرشان! یك روز یكی از بچه‌ها گفت رضا من دارم گیربكس طراحی می‌كنم. رفتم پای كامپیوتر دیدم توی اتوكد چند تا دایره كشیده! ولی باور كنید خودش گیربكس را طراحی كرد و یك شركت هم توی اصفهان ساخت. فقط 4 ـ 3 كشور توی دنیا می‌توانند یك چنین گیربكسی طراحی و تولید كنند، شاهكار بود، شفت 12 متری ساختیم. الان دیگر هر شناوری بخواهیم می‌توانیم بسازیم. الان از خوشحالی نمی‌دانم چه‌كار كنم. شاید یك مدت بروم استراحت كنم. این یك شاهكار است. شما شاید خیلی سر درنیاورید. در خاورمیانه و خلیج‌فارس هیچ‌كس حتی فكر ساختن چنین چیزی را هم نكرده كه ما ساختیمش!

آن دوست خبرنگار كلی به مهندس اصرار كرد كه کشیدش جلوی دوربین و همین حرف‌ها را تكرار كند ولی مهندس قبول نكرد و گفت: «دو سه نفر دیگر هستند كه بیشتر به گردن این پروژه حق دارند، بیا ببرمت پیش آنها».

5- گزارش از خزر تا خلیج‌فارس از خلیج فارس تا خلیج عدن

رهبر از تمام ناوشكن بازدید كردند و دوباره برگشتند توی همان سالن چادری با صندلی‌های پلاستیكی. این بار فرماندهان گزارش دادند. از گذشته و وضعیت كنونی، كمبودها و برنامه‌های آینده. رهبر عصایش را گذاشته بود روی زمین و دو دستش را روی آن تكیه داده بود و گوش می‌داد. فرمانده نیروی دریایی وسط گزارش به ته سالن نگاه كرد و گفت: ارتباط با خلیج عدن برقرار ‌است؟ از انتهای سالن اعلام آمادگی كردند و بعد صدای ناخدای ناوچه ایرانی در خلیج عدن از پشت بیسیم توی سالن پخش شد كه به فرمانده كل قوا گزارش وضعیت داد و گفت خودش و همه خدمه سربازان گوش به فرمان رهبر هستند.

رهبر پرسید: ایشان هم صدای مرا می‌شنوند؟ گفتند : بله. رهبر هم گفت: انشاالله موفق باشید. خداوند متعال به شما كمك كند و بتوانید مایه سربلندی كشور و نظام اسلامی باشید. به همه كاركنان ناوتان سلام ما را برسانید.

چرت از سرمان پرید وقتی صدای ناخدای ایرانی را از آن سمت دنیا شنیدیم. نگاه كردم به آقای خامنه‌ای، مرجع تقلیدم كه نشسته بود روی صندلی سمت چپش پرچم ایران بود و بالای سرش سمت راست عكس امام. بالای سرشان هم این آیه قرآن: «وَقَالَ ارْكَبُوا فِیهَا بِسْمِ اللَّهِ مَجْرَاهَا وَمُرْسَاهَا1».

6- رهبری یعنی نگاه استراتژیك به همه چیز

ما كه از گزارش‌های فرماندهان چیز زیادی متوجه نمی‌شدیم، منتظر بودیم رهبر انقلاب به‌عنوان رهبر و فرمانده صحبت‌هایش را شروع كند: امروز برای من روز شیرین و دلپسندی بود. نه فقط به خاطر این‌كه یك ناوشكن به نیروی دریایی ملحق شد، بیشتر از این جهت كه جوانان و كاركنان هوشمند ما نتیجه امید، اعتماد و توكل‌شان را به چشم دیدند و این آن‌ها را مُصر خواهد كرد به برداشتن گام‌های بلند دیگر و اساس كار همین است... نیروی انسانی ما باید آنچه خدا در وجودش به ودیعت گذاشته از استعداد و توانایی، به عمل برساند و از بزرگی كارها نترسد ... آن روزی كه در همین‌جا بحث ساخت این ناوشكن مطرح شد، در همان دیدار بعضی‌ها بودند كه فكر می‌كردند این كار شدنی نیست، نه فقط شدنی بود بلكه این ناو در برابر همت امروز شما كار چندان بزرگی هم نیست، هرچند می‌دانم چقدر برایش زحمت كشیده شده‌است... ما 800 ـ 700 سال سابقه دریانوردی داریم. با این سابقه و توانایی‌های ملی و هوش جوانان‌مان چرا باید این قدر عقب مانده باشیم كه از به دست آوردن این رزم‌ناو این‌قدر ذوق‌زده باشیم، در طول این قرن‌ها به ما جفا شده، نه فقط از طرف بیگانگان، بلكه بیشتر از طرف حاكمان فاسد.

جمهوری اسلامی اگر فقط همین یك كار را كرده باشد كه روح خودباوری را به این ملت برگردانده باشد، سالیان سال باید شكرگزارش بود... هرچه پایمردی و ایستادگی شما بیشتر باشد، خشم دشمن بیشتر می‌شود ... بعد از 22بهمن كه حركت عظیم مردمی را دیدند، خشمگین شدند. حرف‌هایی كه امروز آمریكایی‌ها می‌زنند از صدر تا ذیل‌شان، نشان دهنده عصبانیت است كه نمی‌دانند باید چه كار كنند... حرف تكراری و از دهن‌افتاده تولید سلاح هسته‌ای نشان‌دهنده ضعف و زبونی دشمن حتی در زمینه تبلیغاتی است. سلاح هسته‌ای در احكام و اعتقادات و براساس قرآن حرام است و ما هیچ‌وقت دنبال آن نیستیم... دشمن باید از این بترسد: بیدار كردن روح حماسه در امت اسلام و ما این كار را خواهیم كرد... كشورهای همسایه و حوزه خلیج‌فارس در طول گذر زمان فهمیده‌اند ما برایشان تهدید نیستیم. عنصری كه امنیت این منطقه را مخدوش می‌كند حضور بیگانه و مخصوصاً آمریكاست، این‌ها آرزو می‌كنند اختلافات بین كشورهای خلیج فارس را.... جمهوری اسلامی متكی به دل میلیون‌ها انسان است، میلیون‌ها انسان كه با هم فریاد نفرت از استكبار و پافشاری بر جمهوری اسلامی سر می‌دهند، آن هم 30 سال، این فریاد در تاریخ ماندگار است.