باران حکمت(33)

(تفسیر تمثیلی قرآن)

تکثیر شرعی اسکناس

تفسیر آیه شریفه: الَّذِینَ یؤْمِنُونَ بِالْغَیبِ وَیقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ ینْفِقُونَ(البقرة/3)

(پرهیزکاران) کسانی هستند که به غیب [=آنچه از حس پوشیده و پنهان است‌] ایمان می‌آورند؛ و نماز را برپا می‌دارند؛ و از تمام نعمتها و مواهبی که به آنان روزی داده‌ایم، انفاق می‌کنند.

بخیل بوی خدا نشنود بیا حافظ!

پاره‏ای از مردم درست مثل مردمک چشم‏اند.

مردمک چشم درست به گونه‏ای است که هر چه نور بیشتر به آن تابیده شود تنگ‏تر و محدود‏تر می‏شود.

جماعتی از مردم نیز دقیقاً اینگونه‏اند، یعنی هر چه خداوند دارایی و نعمت و موهبت به ایشان ارزانی می‏کند، آنان نیز بخیل‏تر و خسیس تر و تنگ نظر‏تر می‏شوند.

ولی اهل تقوا مثل مردمک چشم نیستند، بلکه وقتی خداوند رزقی نصیب ایشان می‏سازد، دیگران را نیز بر سفره خود می‏خواهند و می‏خوانند.

بخیل بوی خدا نشنود بیا حافظ

پیاله گیر و کرم ورز و الضمان علی

اهل تقوا مردمی هستند که اگر خداوند به ایشان اعتبار و آبرویی داد، آنرا تنها برای خود نخواسته، بلکه در جهت حل معضل و مشکل دیگران به کار می‏بندند، مثل اینکه ضمانت کنند تا کسی به وامی برسد، یا وساطت کنند تا کسی به کاری دست یابد و یا اگر دانشی به ایشان ارزانی شد، دست به قلم شده و دیگران را نیز بیاموزند.

اگر باغ و یا ویلایی دارند، تنها برای تعطیلات خود نمی‏خواهند. اگر جنس خوب و مناسبی سراغ دارند به دیگران هم معرفی می‏کنند.

اگر به کتاب یا سایت مناسبی برخورد کنند دیگران را نیز با خبر می‏سازند.

اگر جمله‏ای زیبا ببینند برای دیگران هم ارسال کرده و می‏فرستند.

و ممّا رزقنا هم ینفقون

از آنچه ما به اهل تقوا روزی کرده‏ایم، بخشش و اتفاق می‏کنند.

نباید داشت در دل جز خدا را

حال کسی هم که مال و ثروت یا قدرت و اعتبار خود را، تنها برای خود خواسته و دیگران را محروم می‏دارد، چنین کسی برخورداری کمتری خواهد داشت تا کسی که روزنه‏ای هم سوی نیازمندان بگشاید.(پس اگر دوست دارید مالتان و اعتبارتان مضاعف و تکثیر شود، نیازمندان را دریابید)

از آن بزمت چنین کردند روشن

که بخشی نور بزم بی‏ضیا را

از آن بازوت را دادند نیرو

که گیری دست هر بی‏دست و پا را

مشو خودبین که نیکی با فقیران

نخستین فرض بودست اغنیا را

البته یادمان باشد همان‏طور که باز کردن دریچه تا یک حد و اندازه‏ای لازم است، و اگر بیشتر از حد معمول باشد دیگر آن خنکا به دست نمی‏آید، انفاق نیز حد و اندازه دارد.

اساساً هر چیز حد و اندازه خود را خواهد داشت که اگر از حد خود بگذرد آسیب و خسارت به بار می‏آورد. درست مثل «کش» که تا حدی می‏توان آنرا کشید، و از آن به بعد پاره خواهد شد و از چپ و راست به انسان ضربه و آسیب خواهد زد.

اندازه نگه دار که اندازه نکوست

البته اندازه نگه داشتن تنها شرط اتفاق نیست، بلکه مهمتر از آن، انگیزه الهی و خدایی داشتن است.

به وقت بخشش و انفاق پروین

نباید داشت در دل جز خدا را

اساساً اگر پای خدا در میان نباشد انفاق نام نمی‏گیرد.