"پول رو بردار و فرار کن"

نقدی بر دومین ساخته سینمایی وودی آلن

فیلم سینمایی "پول رو بردار و فرار کن" به عنوان دومین ساخته سینمایی وودی آلن نمونه کامل و دقیق طنز سینمایی و تصویری است که از شیوه پرداخت زمان خود فراتر رفت.به گزارش خبرنگار مهر، این فیلم سال 1969 ساخته شد و دومین تجربه کارگردانی آلن محسوب می شود که فعالیت های سینمایی خود را با ورود به عرصه فیلمنامه نویسی از سال 1960 آغاز کرده بود. آلن علاوه بر کارگردانی نگارش فیلمنامه و بازی در نقش اول این فیلم را نیز بر عهده داشت. وی در اصل خود را یک نویسنده می داند و به همین خاطر پس از نگارش 12 متن سینمایی و بازی در چهار فیلم اقدام به کارگردانی می کند.

وودی آلن در نگارش و ارائه طنز شیوه ای خاص دارد. وی که به عنوان یکی از سینماگران مولف جایگاهی خاص در ژانر کمدی به خود اختصاص داده، همواره در نوشته هایش خلق موقعیت هایی را جستجو می کند که بر اساس شیوه زندگی و جایگاه اجتماعی افراد ایجاد می شود؛ نه اینکه حاصل کم هوشی یا حماقت شخصیت های داستان باشد. به عبارت دیگر، افرادی که در متن آثار این سینماگر قرار می گیرند، به خاطر شرایط اجتماعی که به آنها تحمیل می شود ناخواسته در راههایی قرار می گیرند که هر چند به خاطر ذات طنز از بزرگنمایی برخوردار است، اما برآیند از نظر منطقی نتیجه گریزناپذیر وضعیت و شرایط اجتماعی آنها محسوب می شود.

این کارگردان علاوه بر اینکه هنگام نگارش فیلمنامه به خلق موقعیت های خنده آور و جذاب توجه خاصی نشان می دهد، در زمان تبدیل متن به تصویر نیز از دقت نظر خاصی برخوردار است و به صورت ویژه به جنبه های تصویری اثر خود توجه نشان می دهد. این مسئله در تمام لحظات فیلم به خوبی نمایان است. دیالوگ ها تنها زمانی مورد استفاده قرار می گیرند که بیان مضمونی اثر نیازمند توصیف بیشتری باشد و از سوی دیگر به کنایه و ایجاز تصویری کمک کند.استان فیلم سینمایی "پول رو بردار و فرار کن" درباره مردی است که با مشکل به دست آوردن شغل و کسب درآمد برای گذران زندگی خانواده اش مواجه می شود. این شرایط کار را به جایی می رساند که او دست به کارهای خلاف و دزدی می زند، اما هر بار اتفاقاتی به وجود می آید که او را ناکام می گذارد. در پایان او به خاطر دزدی به زندان می افتد، ولی باز هم دنبال راهی برای فرار می گردد.فیلم از نمایی شروع می شود که شخصیت اصلی داستان هنگام فرار از زندان اسلحه ای از صابون می سازد و با تهدید زندانبانان به حیاط زندان راه پیدا می کند، اما باران باعث می شود قلابی بودن اسلحه مشخص شود. این سکانس شروع بسیار خوبی برای فیلم محسوب می شود. زیرا در عمل نشان از خلاقیت سازنده فیلم دارد که اثر را با ایجاد فضایی پلیسی آغاز می کند اما در همان گام اول مخاطب خود را با نشان دادن شرایط فرار زندانی غافلگیر می کند.

اصولا نگاه وودی آلن به مسئله بزهکاری در جامعه و شرایطی که باعث ایجاد خلاف در طبقات فرودست می شود، نگاهی از سر درد و با توجه به اصول جامعه شناختی است. او در این فیلم بیانی بسیار ساده و در عین حال طنزآمیز را برای طرح مشکلات عمیق جامعه انتخاب می کند که گریبانگیر تعداد زیادی از افراد کم درآمد می شود. وی در این راه همه گروههای جامعه را مقصر می داند و به همین خاطر از شیوه فعالیت پلیس، سینماگران هالیوود، مددکاران و حتی بیمه های اجتماعی به شدت انتقاد می کند.

در این فیلم شخصیت اصلی داستان فردی احمق یا کم هوش نیست، بلکه انسان ساده دلی است که توان برقراری ارتباط و تطابق با اجتماع اطراف خود را ندارد و در عین حال چون مردی خانواده دوست و اخلاق گراست برای به دست آوردن کار و درآمد تلاش زیادی از خود نشان می دهد که در بسیاری از موارد بی نتیجه می ماند. همین باعث می شود او در دزدی همواره ناموفق باشد، اما به خاطر اقدام به این عمل زندانی می شود. این شخصیت در تمام داستان در حال فرار است و انگار فرار بخشی از سرنوشت محتوم اوست.

وودی آلن در سال هایی به مسئله همه فهم بودن فیلم خود توجه نشان می دهد که هنوز بحث مخاطبان گسترده و جهانی مطرح نیست، اما به اندازه ای این فیلم از بیان تصویری و فراگیر بهره می برد و آنقدر از شیوه تصویرسازی و بیان مضمونی موثر برخوردار است که نه تنها در دوره خود مورد توجه مخاطبان زیادی قرار می گیرد، بلکه طی سال های اخیر با آنکه شیوه فیلمسازی و روایت در عرصه طنز تصویری تغییر کرده، این فیلم همچنان جایگاه ویژه و در خور توجه خود را حفظ می کند و به عنوان الگوی مناسب مورد توجه قرار می گیرد.

لینک :

مهمترین وقایع سینمایی جهان در سال گذشته

مارمولك، كنار رودخانه، سگ های ولگرد

ارتباط اینترنتی هالیوود با والدین امریکایی