نگاهى به جنبش هنرى امپرسیونیسم

قسمت دوم

امپرسیونیست هاى اولیه حدوداً از سى نقاش تشكیل مى شدند كه نه تنها هدف و برنامه معینى را اعلام نكرده بودند، بلكه به لحاظ سبك و اسلوب كار نیز مشتركات بارزى نداشتند. شاید تنها وجه مشتركشان را بتوان عدم تبعیت آنها از اصول هنر آكادمیك دانست.آنها از اصول رایج نقاشى بسیار فراتر رفته بودند. آثار نقاشى امپرسیونیست ها ثبت تغییرات گذرا و ناپایدار در طبیعت بود. این نقاشان با الهام گرفتن از هنرمندانى همچون یوجین دلاكرو(Eugene Delacroix) اساس نقاشى خود را به جاى رسم خطوط بر ضربه رنگ ها گذاردند.اولین آثار امپرسیونیست براى داخل كشور خلق مى شد.اما به تدریج نقاشانى فرانسوى همچون گوستاو كوربه(Gustave Courbet) و تئودور روسو(Theodore Rousseau) راه را براى نفوذ این مكتب به آن سوى مرزها هموار كردند.به این ترتیب ثبت صحنه هاى رئالیستیك با استفاده از ضربه هاى شكسته قلم موى آغشته به رنگ هاى خالص به عنوان یك جریان تازه هنرى، تحت نام «امپرسیونیسم» تثبیت شد.

پیشینه امپرسیونیسم

در نگاهى به آثار نقاشان هلندى قرن هفدهم،مى توان گفت تفاوت آشكارى میان موضوع تصویر و پیش زمینه آن در این نقاشى ها دیده مى شود. ابداع عكاسى تأثیر مهمى در تحول نقاشى داشت و فهم و دریافت مردم از واقعیت بصرى را تغییر داد. هنر عكاسى در این قرن الهام بخش نقاشان در تسخیر صحنه هاى روزمره زندگى بود.آنچه عكس را از نقاشى متمایز مى كرد،این بود كه آن تنها مى توانست واقعیت ها را به تصویر بكشد،در حالى كه نقاشى تصویرگر تعبیر نقاش از واقعیت موجود بود. امپرسیونیست ها اولین كسانى بودند كه عنصر «عینیت» را در نقاشى وارد كردند.یكى دیگر از عوامل مؤثر در تكوین این جنبش هنرى رواج هنر ژاپنى بود. بطور كلى ژاپن گرایى و تأثیر هنر و فرهنگ ژاپنى در سلیقه مردم پاریس امرى انكارناپذیر است.اما در شیوه اى از نقاشى كه بازى رنگ و نور حرف اول را مى زند نقاشى هاى ژاپنى با آن طراحى موجز و رنگ هاى درخشان قطعاً باعث استحكام نوآورى هاى امپرسیونیست ها شدند.

در اواسط قرن نوزدهم میلادى آكادمى هنرهاى زیباى فرانسه (des Beaux-Arts) به دنیاى هنرى این كشور تفوق یافت.آثار هنرى آن دوران عمدتاً تجسم تاریخ و مذهب بودند و نقاشى ها جنبش و درخشندگى لازم را نداشتند.آكادمى درباره سبك نقاشى ها بسیار سختگیرانه عمل مى كرد و از نقاشان جوانى كه در پى ایجاد نوآورى هایى در اشكال هنرى بودند به هیچ عنوان حمایت نمى كرد.

این آكادمى سالیانه نمایشگاهى از آثار هنرى ترتیب مى داد كه در آن گروهى از پیشگامان هنرى تحت عنوان هیأت داوران با نظارت بر نقاشى هاى نقاشان آن دوران بهترین ها را از میان آنان برمى گزیدند و از طرف آكادمى به آفریننده آن آثار جوایزى تعلق مى گرفت.در این نمایشگاه ها هرگونه نقاشى برخلاف آداب و رسوم رایج هنرى بشدت مردود مى شد و آزادى بیان بسیارى از هنرمندان جوان پایمال مى گشت.در سال ۱۸۶۳ تعداد نقاشى هاى نقاشان جوان كه از طرف آكادمى مردود مى شدند به اندازه اى رسید كه امپراتور حاكم ناپلئون سوم تصمیم گرفت به این امر نظارت كند و با بیان اینكه تمامى نقاشى ها باید آزادانه در معرض قضاوت عموم نهاده شوند نمایشگاه عظیمى از آثار مردود برپا كرد.این نمایشگاه «سالن مردودى ها» نام گرفت و به گرایش جدیدى در عرصه هنر منجر شد كه توجه بسیارى را برانگیخت.در سال ۱۸۷۳ مونت(Monet)، پیر آگوست رنوا(Pierre-Auguste Renoir)،آلفرد سیسلى(Alfred Sisley)،و كمیل پیسارو(Camille Pissarro)با هدف برگزارى نمایشگاه آثارشان،انجمن هنرمندان گمنام را متشكل از نقاشان،مجسمه سازان و حكاكان تشكیل دادندو یك استودیوى عكاسى را براى نمایش آثارشان اجاره كردند. اولین نمایشگاه آنان در آوریل ۱۸۷۴ برپا شد كه شامل آثار سى هنرمند بود.

منبع : ایران