خرمشهر  اشغال شد

با پیروزی انقلاب اسلامی، كشورهای منطقه و دو قطب جهانی احساس خطر كردند.  زیرا ماهیت انقلاب اسلامی می توانست باعث بیداری مردم منطقه شود. به عبارت دیگر انگیزه آغازگران جنگ علیه ایران  تركیبی از دو انگیزه منطقه ای و جهانی بود.

دنیای تقسیم شده به بلوك های شرق و غرب هرگونه انقلابی با ماهیت دینی و اسلامی را خلاف منافع خود ارزیابی می كرد. از سوی دیگر اسرائیل و كشورهای مرتجع عرب به دلیل عدم مشروعیت مردمی از پیروزی انقلاب اسلامی احساس نگرانی كرده و از تأثیر آن در مسلمانان منطقه هراسان بودند. ادامه نگهداری گروگان های آمریكایی نیز به خصومت آمریكا با انقلاب اسلامی می افزود. در فروردین1359 آمریكا رابطه خود با ایران را قطع كرد و پس از ناكامی و شكست در عملیات طبس و كودتای نوژه آمریكایی ها تصمیم گرفتند صدام را در جنگ علیه ایران حمایت كنند.

هجوم سراسری عراق علی رغم تحركات نظامی عراق از چندین ماه قبل از هجوم سراسری در مرزها و همچنین پیش بینی نیروهای مسلح در مورد وقوع یك جنگ تمام عیار، بنی صدر كه در آن زمان فرمانده كل قوا بود این تحركات را جدی قلمداد نكرد و هیچ اقدام عملی برای محافظت از مرزها و آمادگی نیروها انجام نداد.

عراق هجوم سراسری خود را در ساعت 14 روز 31/6/1359 با حملات هوایی آغاز كرد و ظرف چند ساعت 19 نقطه مهم از جمله فرودگاه های كشور را مورد هدف قرار داد. نیروی زمینی ارتش عراق با استعداد 12 لشكر، 15 تیپ مستقل به اضافه تیپ 10 گارد ریاست جمهوری و نیز نیروهای گارد مرزی شامل 20 تیپ مرزی از سه جبهه به خاك ایران تهاجم كرد:

- جبهه جنوبی برای تصرف خرمشهر، آبادان، بستان، سوسنگرد، شوش، دزفول و دهلران

- جبهه میانی برای تصرف مهران، سومار، نفت شهر، قصرشیرین، سرپل ذهاب و گیلان غرب

-  جبهه شمالی برای تصرف نوسود و ارتفاعات مرزی مریوان.

نبرد در خرمشهر

عراقی ها از مدت ها قبل اقدام به سازمان دهی نیروهای خود در داخل خرمشهر نموده و با توزیع سلاح و مهمات و تشدید تبلیغات سیاسی- روانی،  زمینه كار برای بهره برداری از نیروهای موسوم به «خلق عرب» را مهیا نموده و درگیری های مرزی نیز از مدت ها قبل وجود داشت.

ارتش دشمن از مرز شلمچه تا پل نو را با سرعت طی كرد اما نزدیك پل نو با مقاومت  شدید رزمندگان اسلام مواجه شد كه اصلاً انتظار آن را نداشت و ضایعات و خسارات قابل توجهی به نیروهای دشمن وارد شد. رزمندگان اسلام در بندر خرمشهر با حمله به نیروهای دشمن موجب عقب نشینی آنها تا پل نو شدند و در نتیجه وحشت شدیدی بر دشمن مستولی شد و فرمانده نیروهای دشمن در خرمشهر، ضمن تقاضای كمك، عدم توانایی در اجرای مأموریت خود را اظهار نمود. هر چند شهامت رزمندگان در تمام دوران مقاومت در خرمشهر ستودنی و غیرقابل توصیف است اما روز 10 مهر جلوه دیگری داشت.

در این روز جنگ تن به تن و تانك در آستانه خرمشهر در گرفت در میدان راه آهن، مدافعین شهر، چون صاعقه بر تانك های دشمن فرود آمده و با پرتاب نارنجك و كوكتل مولوتف آنها را یكی پس از دیگری منهدم كردند و دشمن مجدداً اقدام به عقب نشینی كرد.

دشمن پس از تقویت نیرو و سازمان دهی جدید و افزایش آتش توانست به داخل شهر نفوذ كند و با عبور از كارون شهر را محاصره كرد. عقبه نیروهای اسلام و محل تدارك، سازمان دهی، استراحت و مداوای مجروحین در مسجد جامع واقع شده بود. به عبارت دیگر مسجد جامع با قدرتمندی، نقش ستاد عملیات و فرماندهی و مركز پشتیبانی و تغذیه كننده روحی و معنوی رزمندگان اسلام را ایفا می كرد. به تعداد نیروهای داخل شهر نه تنها افزوده نمی شد بلكه تدریجاً با شهادت و مجروح شدن نیروهای موجود هر لحظه از تعداد آنها كاسته می شد.

روز 24 مهرماه خرمشهر «خونین شهر» نام گرفت. سرانجام پل خرمشهر نیز مسدود شد و دشمن روز دوم آبان را روز اشغال خرمشهر اعلام كرد و این درحالی بود كه هنوز مقاومت نیروها ادامه داشت و مدافعین از زن و مرد و كوچك و بزرگ همگی تا آخرین لحظات با دشمن جنگیدند و با 34 روز مقاومت خود حماسه آفریدند. دشمن بعثی كه در ابتدا تنها دو گردان را جهت تصرف خرمشهر اختصاص داده بود عملاً مجبور شد كه به منظور مقابله با مدافعین سلحشور و مظلوم خرمشهر كه از داخل كشور هم به خوبی حمایت نمی شدند و برخی از منافقین هم در داخل شهر كارشكنی می كردند بیش از دو لشكر را به كار بگیرد.

صدام كه قول تصرف سه روزه استان خوزستان را داده بود، 35 روز طول كشید تا توانست قسمت غربی شهر مرزی خرمشهر را تصرف كند.