بررسی اسناد 1948

مقاومت در گذر زمان

وطن من چمدان سفر نیست

من نیز مسافری گذرا نیستم

این منم که عاشقم

و معشوقم

وطنم است

(محمود درویش)

انگلیسی‌ها در فاز اول طرح بزرگ خود، شروع به پاکسازی قومیتی کردند. در این فرایند بسیاری از نخبگان سیاسی و اجتماعی را حذف کرده و یا فراری دادند و در مجموع موجب مهارجت و آوارگی بیش از یک سوم فلسطینی‌ها شدند. تا اینجای کار، مرحله اول طح بزرگ به سرانجام رسیده بود. حالا مرحله دوم باید اجرا میشد و آن براه انداختن یک جنگ، ترک صحنه و سپردن اختیار زمینهای فلسطین به رژیم صهیونیستی بود که آنهم با موفقیت اسراییل در جنگ و بی‌کفایتی کامل "اصطلاحا سازمان ملل متحد!!!" محقق شد.

کشتار 245 نفره "دیر یاسین" یکی از وحشیانه‌ترین کشتارهای 19487 بود. مردم مبارز و بیگناه یک به یک هدف گلوله و بمباران دشمن شدند. "آوی شلیم" در جایی میگوید "هدف این اتفاق فراتر از هر چیزی نابودی جمعی مردم فلسطین و مهاجرت عظیم آنها از فلسطین بود.

حسن سلامه، یکی از مهمترین رهبران قیام 1936 بود. او در جریان جنگ 1948 نفر دوم گردان جهاد المقدس محسوب میشد. وی در نبرد راس العین در 2 ژوئن 1948 کشته شد. درست 2 ماه پس از مرگ فرمانده‌اش عبدالقادر الحسینی. مرگ او و عدبالقادر ضربه بسیار بزرگی بر پیکر مقاومت وارد ساخت.

مقاومت در تاریخ 22 جولای 1946 به خونخواهی هموطنان بیگناه و در تلاش برای اخطار دادن به قیمومیت بریتانیا جهت ترک فلسطین، هتل "کینگ دیوید" اورشلیم را بمبگذاری کرد. در این حادثه 90 نفر کشته شدند. اما دولت بریتانیا همچنان به سماجت خود جهت ماندن ادامه داد.

"سیمیا فلاپان" در سال 1988 در کتاب "تولد اسراییل" می‌نویسد: اکثر کشورهای عرب در جریان این سالها خواستار پیاده کردن سیاستهای مطلوب خود در فلسطین جهت بهره‌برداری بودند. عرصه مناقشه فلسطین و اسراییل برای آنها اصلا مطلوب نبود و هیچکدام حاضر به ورود به این عرصه خطرناک نبودند. آه و همدردی‌شان بوی رفاقت نمی‌داد و اگر هم کمکی بود، منافعی در آن وجود داشت. مفتی وقت فلسطین بخوبی به این موضوع پی برده بود. مثلا "ملک عبدالله" مفتی فلسطین را خطرناکتر از اسراییل می‌دانست. او حذف مفتی را مهمترین کار جهان عرب می‌دانست. اتفاقا مفتی فلسطین همین نظر را مورد وی داشت.

"روگان" و "شلیم" در کتاب خود در سال 2001 تحت عنوان "جنگ فلسطین" مینویسند: ورود مصر به عرصه جنگ 1948 بر اساس ملاحظات تاکتیکی و سیاسی شکل گرفت. ملک فاروق بر خلاف نظر نخست وزیر، ارتش، و همتایان سیاسی‌اش وارد جنگ شد. مجلس نمایندگان مصر به رغم حس بدبینی، نتوانست احساسات پان عربیسم خود را کنترل کند و با ملک فاروق برای ورود به عرصه جنگ همصدا شد. در این برهه از زمان، احساسات ملی چنین تاثیر شگرفی را بر سکاندار یک کشور گذاشت که اقادام به ورود در جنگی سهمگین کرد. این یکی از نادرترین مواردی است که نفر اول یک مملکت اینچنین تحت تاثیر عوامل داخلی قرار میگیرد.

در سال 1948، کنت "برنادت" نماینده میانجی سازمان ملل نامه‌ای را به نخست وزیر اسراییل ارسال کرد. وی در این نامه اشاره کرده بود که به هیچ عنوان نمیتوان اورشلیم را از بخش عربی‌اش جدا کرد و باید حقوق ملت فلسطین محترم شمرده شود، چرا که خاک فلسطین بخشی از "دولت اسراییل!" نیست. وی پسس طبق گزارشی به دبیر کل سازمان ملل خواستار واگذاری کنترل و نظارت محدوده اسراییل و فلسطین به سازمان ملل شد. دیری نیانجامید که یک گروهک تروریستی رژیم صهیونیستی با بمبگذاری در اتومبیل وی، او را ترور کرد. این فاجعه بزرگ نشان دهنده میزان خباثت و رذالت صهیونیستها و این پیام تهدید آمیز بود که "ملت اسراییل به هیچ عنوان پذیرای دخالت و ورود هیچکس به این عرصه نیستند". یهودیان در این برهه از تاریخ نشان دادند که به هیچ عنوان تحمل شنیدن ندای حق را ندارند. چندی بعد، "اسحاق شامیر" که یکی از طراحان این حمله تروریستی بود، به نخست‌وزیری اسراییل رسید.

احمد حلمی عبدالباقی اولین نخست وزیر دولت "تمام فلسطینی" بود. این دولت در سپتامبر 1948 در غزه توسط فلسطینیان به رسمیت شناخته شد. دولت مستقلی که پایتختش اورشلیم معرفی شد.وی بعنوان نماینده دولت مشروع فلسطین برای کنفرانس سران اتحادیه عرب به قاهره سفر کرد. پس از آن، بانک "الامه" را تاسیس کرد و سپس از سوی "ملک عبدالله" اردنی به سمت فرماندار نظامی منطقه منصوب گردید.

"توفیق سائق" شاعر بزرگ فلسطینی میگوید:

پاهایم پاره پاره

بی‌خانمانی احاطه‌ام کرده

به گونه‌ای‌‌ام این روزها

که گویی داغ برجبینم نشانده میله‌های آهنی

پلیسها به غضب و تعقیب در پی‌ام روانه‌اند

کوی به کوی این کالبد خسته را میکشم

دریغ و درد

از نبود خاطرات شیرین گذشته؛

دیروز،

آری فقط دیروز

برای من بود

و چه عصرگاهانی بود

عصرگاهان آرامش و امنیت.

منابع:

سایت  passia

سایت mises