ابراهیم در مسلخ

 قسمت قبل

مدرسه ابتدایی الفخورا؛ جبلیه؛ 6 ژانویه 2009

این مدرسه یکی از 37 مدرسه مربوط به سازمان ملل در غزه است. در طی علیات سرب مذاب، این مدرسه به پناهگاه آوارگان شمال غزه مبدل شد.

14 کودک طی حمله الفخورا کشته شدند. 5 مورد از انها از یک فامیل بودند. ارتش اسراییل پیش از عملیات سرب مذاب این مدرسه را یکی از 91 پناهگاه غزه‌ایها بود در لیست حمله قرار داده بود. در روز 5 ژانویه، درست یک روز قبل از حمله، این مدرسه به عنوان یک پناهگاه به روی عموم باز شد.

روز بعد یعنی 6 ژانویه و اولین روز حمله، ارتش اسراییل در حدود ساعت 3:45 بعد از ظهر این مدرسه را هدف گرفت. چندین بمب در منطقه مدرسه بر زمین نشست که یکی از انها موجب تخریب خانه خانواده "دیب" شد اما به مدرسه صدمه نرسید. متاسفانه در محوطه حاشیه مدرسه 44 نفر که 14 نفر آنها کوکدک بودند در اثر این انفجار کشته شدند. در میان کشته شدگان 11 نفر از خانواده "دیب" وجود داشتند که 5 مورد آنها کودک بودند.

عذر ارتش اسراییل برای حمله به این پناهگاه این بود که نیروهای حماس از طریق این مدرسه و مدارس دیگر به سمت آن موشک پرتاب میکند. هیئت تحقیق سازمان ملل اعلام کرد که هیچ موشکی از سمت مدرسه پرتاب نشده است. علاوه بر گزارش این هیئت، شهادت 4 نفر از حاضرین در محل برای موسسه "حقوق بشر فلسطین" نشان میدهد که هیچ موشکی از سمت مدرسه پرتاب نشده است.

در اینجا اسامی 14 کودک شهید را ملاحظه میکنید (عدد داخل پرانتر سن این شهداست):

نور دیب (3)

محمد شقورا (8)

اصیل دیب (9)

لینا حسن (10)

عبدلله شفیق عبدالله (11)

اسام دیب (13)

مصطفی دیب (13)

بشار ناجی (13)

احد قداس (14)

عماد عسگر (14)

ابراهیم معروف (14)

اسماعیل هویله (15)

محمد دیب (16)

بلال عبید (17)

ابراهیم معروف

(نقل قول از پدر ابراهیم)

در طی عملیات سرب مذاب، احمد معروف (58 ساله) به همراه همسرش نعیمه، پسرانش یوسف (21 ساله)، ختام (17 ساله) و ابراهیم (14 ساله) خانه خود رد "عزبت فدوث" را به قصد پناه بردن به مدرسه "الفخورا" ترک کردند. در بعدازظهر 6 ژانویه 2009، ابراهیم از پدرش یک/1 شکل برای خرید چیزی خواست.

احمد میگوید: "یک شکل به او دادم و رفت. نشستم و با همسایگان در مورد وضعیت اسفباری که داریم صحبت میکردیم. صدای پرواز جنگنده‌ها بر فراز آسمان را به وضوح شنیدم. ساعت 3:45 دقیقه بود که یک انفجار بزرگ در جلوی درب اصلی مدرسه بوجود آمد. همه در حال دویدن و فرار بودند. نمی‌دانستم چه شده است. فقط 5 انفجار پشت سر هم رخ داد. انفجارها گمان میکنم در جنوب غربی مدرسه رخ داد.

سریعا به بیرون رفتم . به سمت جنوب غربی. صحنه‌ای را دیدم که بسیار وحشتناک بود. بیش از 200 نفر بر روی زمین افتاده بودند. همه کشته ویا زخمی بودند. به طرف مغازه روبروی مدرسه رفتم. چیزی را می‌دیدم نمیتوانستم باور کنم. مردم همینطور روی زمین افتاده بودند. خون زمین را فرا گرفته بود. به مغازه رسیدم و ابراهیم را روی زمین افتاده دیدم. چند مردان جوان آمدند و او را با خود بردند. پشت سرشان رفتم تا ببینم پسرم زنده است یا نه . آموبلانس ایستاد و آنها او را سوار کردند. به بیمارستان "کمال عدوان" رفتیم. مملو از جمعیت بود. در سالن همینطور مجروح و کشته شده ریخته بود. پسرم ابراهیم هیچ تکان نمیخورد. فهمیدم مرده است.

روز بعد، پسرم را در بیت لاهیه دفن کردم. تا روز 18 ژانویه در مدرسه ماندیم. تا ایانکه نهایتا به ما گفتند میتوانید به خانه برگردید. خانه اما چه خانه‌ای؟ ویران‌خانه!! باور دارم که نیروهای ویژه اسراییلی در داخل خانه سکنی گزیده بودند. به خانه برگشتم؛ اما بدون ابراهیم، کوچکترین فرزندم.

مرکز حقوق بشر "المیزان"

شورای جهانی دفاع از حقوق کودکان