تخلف در رعایت حقوق کودکان و نوجوانان

قسمت قبل: پسرعموهای العططرا

حوادث نظیر مورد بالا، معمولا به توقیف و آزار و اذیت چند روزه و وخامت حال اسیران و کودکان انجامیده است. کودکان تحت آزار فعالیتهای زیر را بعنوان ازارهای جسمی و روانی مدت بازداشت متذکر شده‌اند:

سیلی خوردنهای مداوم در حالیکه چشمانشان بسته بوده است.

خوردن مشت در شکم و صورتشان در حالیکه چشمانشان بسته بوده است.

خوردن لگد در حالیکه چشمانشان بسته بوده است.

ضربه خوردن با قنداق تفنگ

استفاده از دستبندهای پلاستیکی برنده پوست و گوشت در طی مدت چند روزه بازداشت

اجبار به نشستن در موقعیتهای بسیار دشوار طی 38 ساعت مداوم

منع از صرف غذا و آب برای مدت 24 ساعت تمام

منع استفاده از دستشویی و یا اجبار به استقاده از دستشویی بصورت علنی جلوی چشم همه

منع استفاده از البسه در هوای سرد بمدت 24 ساعت

کشاندن اسیر به اندازه 20 متر بر روی زمین هول دادن وی بطرف دیوار

از مو کشیدن کودک اسیر

فریادهای مکرر و آزار و اذیت کلامی

ترساندن، شلیک کردن در کنار شخص و خندیدن و تمسخر وی

بازداشت فردی در یک اتاق بمدت چندین ساعت

رفتارهای بسیار خشن فیزیکی همچون شلیک به پیرامون اسیر و زندانی کردن وی

غالب اعمال فوق الذکر را می‌توان در "کنوانسیون ضد شکنجه و دیگر اعمال غیرانسانی" سازمان ملل متحد مصوب 1984 که اسراییل هم آن را در سال 1991 امضا کرد، دید.

غالب کودکانی که این خاطرات را برای 2 مرکز فعال مذکور تعریف کردند، از ترس و هراس خود از مرگ و اعمال خشن پیش رو ابراز داشتند. پر واضح است که وقتی کودک بی دفاعی را اسیر میکنند و به وی میگویند که باید اعمال نظامی وار به نفع ما انجام دهی، هراس همه وجود او را می‌گیرد.میزان فشار عصبی و روانی بر روی ی نوجوان در این شرایط از شمار احتساب خارج است.

ماجد میگوید: گاهی اوقات خجالت میکشم در مورد جزییات اعمالی که با ما انجام دادند حرف بزنم. حتی از صحبت کردن در مورد موقعیتهایی که در آنها قرار داشتم می‌ترسم. حتی در مورد آنها تا حالا با مادرم صحبت نکردم. ترجیح میدم فراموششان کنم. و وقتی بعضی اوقات یادم می‌آید، گریه میکنم.

پاسخگویی

پیشتر از وقوع عملیات سرب مذاب، در سال 2005 دادگاه عالی اسراییل استفاده از شهروندان فلسطینی بعنوان سپر انسانی را محکوم کرده بود. در طی عملیات سرب مذاب، این قصه با قوت بیشتری ادامه یافت. رژیم صهیونیستی به نامه‌های سازمانهای حقوق بشری مبنی بر چرایی این اقدامات پاسخ نمی‌داد وو یا اگر در مواردی پاسخی داده می‌شد، فقط وعده پوچ پیگیری بود. دادگاه عالی اسراییل هم در پی فشارهای بین‌المللی مجبور به اقدام شد و توانست تا حد بسیار کمی در توقف این اعمال غیرانسانی نقش داشته باشد.

در ژوئن 2009 بالاخره ارتش اسراییل مجبور به پاسخگویی به نهادهای بین‌المللی شد. بالاخره پس از نامه نگاریهایی فراوان مرکز حقوق بشر اسراییل، موسسه المیزان، و موسسه عدالت، "میستاچ" (یگان بازپرسی پلیس نظامی اسراییل) مسئول بازرسی پرونده شد. این کمیته از 3 قربانی این اقدامات دعوت کرد. در روز 13 جولای و 23 جولای در مرز ارتص دیدار میان کمیته تحقیق و سه قربانی که یکی از آنها "پسرعموهای العططرا" بودند رخ داد. وکیل این قربانیان از موسسه المیزان انتخاب شده بود.

"رعنا اسالی" وکیل قربانیان اینچنین میگوید:

دیدار با قربانیان برای پلیس اسراییل خیلی قابل قبول نبود. در پی آن حجم از نامه‌نگاری بالاخره رییس پلیس اسراییل مجبور شد که دست به این اقدام بزند. ارتش اسراییل برنامه را طوری با پلیس هماهنگ کرده بود که خود جلسات بازپرسی از قربانیان را بدست بگیرد. از بقیه ماجرا نگذاشتند که چندان خبردار شویم. موضع را بدست گرفته و مار را خارج کردند. اطلاعاتی از فرایند کار و نتیجه ندارم.

نتیجه

هنوز ارتش اسراییل به استفاده کردن از فلسطینیان بعنوان سپر انسانی ادامه میدهد. به همه قوانین و قطعنامه‌های بین‌المللی پشت کرده و کار خود را میکند.

انتظار میرود که یک کمیته عادل و بین‌المللی، تخطی‌های رژیم صهیونیستی را داوری کرده و کار تحقیق را دنبال کند. همچنینی جای تاسف دارد که دادگاه عالی اسراییل قادر به اجرای قانون تصویب شده خود (سال 2005) نیست.

مرکز حقوق بشر "المیزان"

شورای جهانی دفاع از حقوق کودکان