كسی به این مادر شهید سر نمی‌زند

نگاهی سرد بر همه جا سایه افکنده و دلی تنگ آماده است تا این که پلکی به  هم بخورد،و قطره ی  اشکی گرم، گونه ای را نوازش کند.

شهرستان فاریاب،زادگاه سرداران شهید،حسین تاجیک؛موسی یوسف زاده،برزو و سهراب قانع،موسی و رضا تاجیک و ... می باشد. اینجا زادگاه اسطوره هایی است که هر کدامشان گردانی را هدایت می کردند،اینجا زادگاه سردار تاجیک می باشد که سردار سلیمانی در فراقش گفت: بسیجیان  کهنوج یتیم شدند.

اینجا به یقین متبرک شده با خاطرات شهدا،با بوی نفس های آن ها در آمیخته و دل را جلا می دهد و قلب ها را دگرگون می کند.

ورودی شهر فاریاب، با تمثال سرداران شهید مزین شده است،آری 30 سال پیش،این جا همه سرسپرده بودند. دلم آدم به  یک جا خیلی زود پر می کشد و موقع برگشت نیز شاید قلبش را جا بگذارد،این جا سرزمین 78 سردار سرافزارمی باشد،این جا کسانی آرمیده اند که در زمین های خاکی و تفتیده، کوله پشتی خود را برداشته اند و برای پاسداری از خاک و کیانشان به سمتی رفتند که خطراتش را با دانستن،به جان و دل خریدند،این جا سرداران شهید قانع و تاجیک آرمیده اند و از دور نظاره گر هر آن چه در اطرافشان می گذرد می باشند،اینجا شاید چند قدم آن سوتر مادرانی هستند که  هنوز برای جگر گوشه هایشان لالایی وصال می خوانند.

آری در محله گروه یک، شهر فاریاب ،مادری  با زبان بی زبانی از دو دلبندش می گوید، که امروز جای آن ها را خالی خالی می بیند،این جا مادری چشم براه است تا این که پاشنه در بچرخد و کسی احوالش را بپرسد. مادری که پیری و بیماری بر چهره اش نقاب کشیده است،کمی آن سوتر باید نسشت و  بر دستان مادری بوسه زد که دو گل سر سبد این شهر را که در آن زمان روستایی بیش نبود،تقدیم انقلاب کرده است.

باری از خود بپرسیم،ما چه کار کردیم و چقدر برای شنیدن دلتنگی های این مادران حوصله به خرج دادیم.

این جا مادری صبور را می بینیم که دو جگرگوشه ی خود را به نام های برزو و سهراب راهی دیار پاکی و صفا و دور از غل و غش های دنیایی نموده است. امروز در این قطعه از جنوب کرمان سرداران شهید برزو و سهراب قانع،با دیگر همرزمانشان،اوضاع را به درستی رصد می کنند.

این مادر که در اثر بیماری، زبانی برای بازگو کردن خاطرات دو فرزند شهیدش ندارد با اشاره، چیزهایی را به زبان می آورد که خواهر شهیدان قانع، این گونه برایمان بازگو می کند که بیان و تکرار آنها با حرکات تائیدی این مادر همراه است.

مادر سرداران شهید قانع می گوید:هر دو تا شون بچه بودند و قد و نیم قد،برزو در کار کشاورزی به پدرش کمک می کرد و بسیار خوش اخلاق بودند. دلم می خواهد،الان بودند و به من سر می زدند،آخه کسی احوالی از من نمی پرسه،مگر کهنوج تا فاریاب چقدر فاصله داره؟

از وقتی که مریض شدم همه اش منتظرم کسی بیاید به من سر بزند،آخه اگر بچه هام بودند من را تنها نمی گذاشتند،دست خودم نیست، دل تنگشان می شوم. من توی خانه افتاده ام و انتظار دارم بیایند،به من سری بزنند.

پسران من اخلاقشان همین طوری که توی خانه بوده توی جبهه هم بود،خیلی خوش اخلاق بودند. دلم می خواهد خوابشان را ببینم ولی به خوابم نمی آیند.

مادر سرداران شهید قانع با خنده و گریه می گوید:دلم می خواهد کربلا بروم،دوست دارم قبر آقا امام حسین را زیارت کنم ولی نمی توانم بروم،چه کار کنم.

بیش از این چیزی نمی توانم بنویسم،زیرا که دلتنگی این مادر و گلایه مندی هایش، را شاید همگان بدانند و فقط امید است حضور پر برکت این عزیزان را باید دریابیم و دیدگان خود را فرش راهشان کنیم.

سردار شهید برزو قانع در سال 67 در منطقه عملیاتی کوشک به شهادت رسید و دیگربرادر و همرزمش سردار شهید سهراب قانع در منطقه عملیاتی شلمچه شربت شهادت نوشید.

سایت خبری –تحلیلی هلیل

روزنامه جام جم