وقتی دهانت خشک می شود و دلت گرسنه، زمانی که گرمای هوا بی تابت می کند و انتظار لحظات افطار را می کشی، شاید حالشان را درک کنی. اگر زندگی فرصت فکر کردن به ما بدهد. اگر دوندگی های روزمره بگذارد، به دیگران هم فکر کنیم، اگر راه و رسم زیستن مدرن، اجازه دهد احساسمان دستکاری شود، دلمان بلرزد یا اشکی در چشمانمان جمع شود.
در زیر پوست شهر، جایی نه چندان دور، کنار خانه ی شما یا شاید کوچه ی پشتی و یا حتی چند محله آن طرف تر، هستند آنهایی که می توان پناه تنهایی شان بود، می شود ساحل کوچکی برای تنهایی بزرگ شان شد. می خواهیم قراری بگذاریم نه چندان بزرگ که بهانه های همیشگی مانع مان شود یک قرار کوچک که در کنار هم بزرگ می شود.
ما یک خانواده ایم و خداوند در قرآن اشاره کرده است که باید یکدیگر را ترغیب کنیم به نیکی و چه خیری بالاتر از اینکه به اندازه ای که می توانیم، حتی برای لحظه ای دلی را شاد کنیم، یتیمی را دلجویی کنیم و اگر نمی توانیم یک دریا باشیم، انگشت دانه مان را پر از آب کرامت کنیم تا در کنار هم یک رودخانه ی کوچک بسازیم در این روزهای باقی مانده از ماه مبارک رمضان. می خواهیم در آخرین اذان های افطار ماه مبارک ، ماهم در ثواب افطاری دادن به نیازمندان شرکت کنیم.
می خواهیم به کمک هم سفره ای گرم و صمیمی بگسترانیم و مستمندانی که در گوشه و کنار شهرمان به سر می برند را چند لقمه ای مهمان کنیم. شما هم در این افطاری بزرگ به ما پیوندید. اگر دوست دارید سفره ی افطارمان بزرگ تر شود،
بسم الله.
نام
نام خانوادگی
شماره موبایل
مبلغ
