هدف را گم کرده ایم

یاد آن دوران به خیر که هر کسی سرش به کار خودش گرم بود و فوتبال نیز سیر خود را طی می کرد. مسیر درستی که باعث می شد تا نشاط و انرژی به جامعه منتقل شود.

یاد آن زمان که ساعت ها قبل از شروع بازی های تیم ملی در ورزشگاه آزادی شور و هیجان خاصی ورزشگاه را در برمی گرفت. یاد زمانی که بیش از 100 هزار هوادار عاشق آن هم در روزهای ابتدایی سال در دیدار با ژاپن به خیر که یکصدا تنها و تنها به تشویق تیم ملی کشورمان می پرداختند.

یاد آن دوران به خیر که فوتبال را می شد در وجود جامعه حس کرد و از آن لذت برد. شاید آن زمان بهترین تیم آسیا نبودیم اما دوست داشتنی تر بودیم و مردم ستاره هایشان را از خودشان می دانستند.

اما امروزه حال بیشتر هواداران جالب نیست و برای دیدن فوتبال دیگر نیازی به دیدن فوتبال در استادیوم در خودشان احساس نمی کنند.

بازی های ملی بی تماشاگر شده، مسئولین برای ریختن بروی دیگری از یکدیگر سبقت می گیرند و از هر فرصتی برای این کار استفاده می کنند و زیاد فرقی نمی کند این اتفاق در رسانه ملی باشد یا رسانه های نوشتاری و دیگر فوتبال برای هواداری که روزی همه چیزش بود ، هویتش را از دست داده است.

امروزه فوتبال آنقدر مساله دار شده است که دیگر بر هیچ کس پوشیده نیست که چه اتفاقاتی در جریان است و همگان از فضای آلوده و ملتهب آن با خبر هستند.

حال این سوال به ذهن می رسد که چرا و چگونه در این مسیر قرار گرفته ایم و چرا تا به این اندازه این ورزش بها داده می شود؟

اولین نکته ای که به ذهن فوتبالدوستان می رسد وارد شدن پول به دنیال فوتبال بود. با ورود پول جوان فوتبالدوستی که در جامعه ما تازه شروع به کار می کند و درآمد اندکی دارد و به ناگاه با مبالغی میلیاردی مواجه می شود، واضح است که به راحتی نمی تواند این موضوع را هضم کند.

در این هنگام فکر و ذکر یک بازیکن از خط اصلی که همان فوتبال است منحرف می شود و به سویی دیگر سوق پیدا می کند.

نگاهی به افتخارات چند ساله اخیر فوتبال ایران به اندازه کافی گویای حقایق است با این حال همچنان این فکر ذهن اهالی ورزش را به خود مشغول کرده که چرا سرمایه ها باید به سوی فوتبال سرازیر شود؟

مگر ورزش های دیگر ما کم افتخار فرینی می کنند که هر چه پول است باید به سمت فوتبال سرازیر شود. درست است که فوتبالست ها عمر ورزشی کوتاهی دارند و باید به فکر ینده شان باشند، درست است که فوتبالیست ها تلاش فراوانی فراوانی می کنند و در اردوهای شبانه روزی حضور دارند، اما مگر این شرایط برای دیگر ورزشکاران وجود ندارد، مگر این فوتبال چقدر درآمد زایی داشته و دارد که اینگونه سرمایه سوزی می کند؟

برای آن‌ که امور فوتبال بدرستی اجرا شود و علاوه بر رعایت اخلاقیات و احترام به شعائر اسلامی و احترام به منش نسانی، سلامت کار و حفظ نشاط و شادابی جامعه حفظ شود چه باید کرد تا فوتبال به جای آن‌که به سمت گلادیاتوریسم پیش برود، بیش از پیش، علاوه بر سرگرمی و حفظ هیجان در جوان‌ها به عنوان یک صنعت اشتغال زا و مفید شناخته شود؟

فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ و کمیته‌های انضباطی یا منشوری لیگ به جای آن‌که خود مستقیماً وارد هر مقوله و ماجرایی شوند و به تصمیمات شتابزده و نادرستی دست بزنند، بهتر است وظایف هر صنف و رده‌ای را روشن و مشخص نمایند. مثلا چه ایرادی دارد به جای ارزشگذاری روی بازیکنان، قرار گرفتن مقابل تماشاگر و تعیین سقف قراردادها و درگیر شدن با همه اهالی فوتبال، به نظارت در کار باشگاه‌ها، درآمد و هزینه آنها و تراز مالی سالیانه‌شان بپردازد که در عمل میزان پرداخت‌ها و شکل قراردادها نیز در آن منظور می‌شود.

دل تمامی فوتبالدوستان برای فوتبال به خصوص تیم ملی دوست داشتنی خودمان تنگ شده است. تیم فوتبالی که برای دیدنش در زمین لحظه شماری می کردیم.فوتبالی که با دستان خودمان به اعماق دره نابودی کشاندیم و تنها خودمان هستیم که می توانیم از این دره رهایی بخشیم تا با انجام هزینه های میلیاردی یاس و ناامیدی را برای مردم به ارمغان نیاوریم چرا که مردم هنوز فوتبال را دوست دارند. آری ما هدف را گم کرده ایم.

حسین محمدی 

بخش ورزشی تبیان